Η λέξη δραχμή προέρχεται από το ρήμα δράττω, που σημαίνει αρπάζω (> δράττομαι = πιάνω σφικτά). Στην αρχαιότητα, μία δραχμή ήταν ίση προς 6 οβολούς, νόμισμα το οποίο στην παλαιότερη μορφή του είχε σχήμα σιδερένιας σούβλας. Το πάχος του ήταν τόσο, ώστε η χούφτα ενός ανδρικού χεριού να μπορεί να πιάσει έξι από αυτούς. Έτσι εκ του δράττω (όσους οβολούς μπορούσε ν' αδράξει η παλάμη) προκύπτει η λέξη δραχμή. Η δραχμή υπήρξε το εθνικό νόμισμα της χώρας μας από το 1833.Η Τράπεζα της Ελλάδος ανέλαβε με την ίδρυσή της το εκδοτικό προνόμιο από την Εθνική Τράπεζα και, μέχρι την εισαγωγή των τραπεζογραμματίων και των κερμάτων ευρώ, εξέδιδε τα τραπεζογραμμάτια και τα κέρματα δραχμών που κυκλοφορούσαν ως νόμιμο χρήμα στην Ελλάδα. Από την 1η Ιανουαρίου 2002, το ευρώ θα αντικαταστήσει τα εθνικά νομίσματα των 12 χωρών που συμμετέχουν τότε στην ΟΝΕ (Οικονομική Νομισματική Ένωση) και ανήκουν στην ευρωζώνη.
Το Φεβρουάριο του 2002, η δραχμή μετά από συνύπαρξη δύο μηνών με το ευρώ, θα αποσυρθεί, οριστικά όπως πιστέψαμε όλοι τότε, στο χώρο της ιστορίας. Στις 28 Φεβρουαρίου 2002, τα τραπεζογραμμάτια και κέρματα δραχμών έπαψαν να αποτελούν νόμιμο χρήμα και αντικαταστάθηκαν από τα τραπεζογραμμάτια ευρώ και τα κέρματα ευρώ. Όμως μετά από μια δεκαετία εφαρμογής του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα, για πολλούς μια δραματική εξέλιξη. Μετά από καταστροφικές πολιτικές δεκαετιών η Ελλάδα έφτασε στο χείλος του γκρεμού, αν δεν βρίσκεται ήδη σε πτώση ψάχνοντας το κλαδί της σωτηρίας της. Η χώρα υπερχρεώθηκε υπό το βάρος πολιτικών επιλογών που ώθησαν σε λάθος κατευθύνσεις την οικονομία της χώρας. Από την δεκαετία του ’80 όλες οι κυβερνήσεις προχώρησαν σε δανειακές συμβάσεις, με επαχθείς όρους, χωρίς να υπολογίζουν πως κάποτε θα ερχόταν η ώρα του ταμείου.
Δάνεια για αγορά οπλικών συστημάτων και τεχνικού εξοπλισμού αμφιβόλου ποιότητας, που συνήθως χρηματοδοτούνταν από τους ίδιους τους πωλητές και άφηναν το αντίστοιχο «νόμιμο» κέρδος στους διαπραγματευτές που έκαναν πράξη την ετυμολογία της λέξης «δραχμή». Υποβρύχια τύπου «Πύργου της Πίζας», «φουτουριστικά» βαγόνια τραίνων που ήταν για νέες μελλοντικές ράγες καθώς ήταν φαρδύτερα από τις παλιές και σήμερα είναι παροπλισμένα χωρίς να έχουν χρησιμοποιηθεί, ούτε πρόκειται να αυτό να γίνει ποτέ. Ακόμα, ειδικά συστήματα ασφαλείας τα οποία δεν λειτούργησαν, βάζοντας σε άμεσο κίνδυνο την ασφάλεια και την αξιοπιστία της χώρας σε δύσκολες περιόδους, κι όλα αυτά φορτώνοντας στις πλάτες του Ελληνικού λαού οικονομικά και άλλα βάρη που δεν του αναλογούν.
Κάποιοι βέβαια, κακά τα ψέματα, καρπώθηκαν κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, όμως η πλειοψηφία του λαού δεν έλαβε μέρος στην αξιοποίηση των «πλεονασμάτων» κέρδους (κοινώς ρεμούλα), απλώς έζησε ένα χρονικό διάστημα ευμάρειας και καλοζωίας, εν πολλοίς με δανεικά που ο ίδιος κλήθηκε, αν όχι σπρώχθηκε, από τις ίδιες της κυβερνήσεις να πάρει. Όμως κάποια στιγμή έρχεται η ώρα του ταμείου και αυτή η ώρα έφτασε βίαια, απειλητικά και εκβιαστικά, χωρίς την οποιαδήποτε περίοδο προσαρμογής. Η επιλογή της αποδοχής των όρων και των συμφωνιών που επιβάλλονται από τους δανειστές μας, φαντάζει πλέον για πολλούς ως μονόδρομος, η μόνη λύση που θα επαναφέρει την ισορροπία στην οικονομία και την κοινωνία. Η επιστροφή στη δραχμή έγινε μέσο και τρόπος εκβίασης του λαού για την επιβολή επαχθών και δυσβάσταχτων μέτρων, ξεπούλημα του Εθνικού πλούτου αλλά και απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελληνικής Πολιτείας.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της Wall Street Journal, ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες ανέθεσαν στα νομικά τους τμήματα να εξετάσουν την τύχη των δανείων εάν επανέλθει η δραχμή. Δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Bild, αναφέρει πως ο γερμανικός τουριστικός όμιλος TUI έχει ζητήσει από τους Έλληνες ξενοδόχους με τους οποίος συνεργάζεται να τους πληρώσει σε ελληνικό νόμισμα, και όχι σε ευρώ, αν η Ελλάδα εγκαταλείψει τη νομισματική ένωση. Οι Ευρωπαίοι «ηγέτες» πιέζουν για την κύρωση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου και των ιδιαιτέρως επαχθών μέτρων και εγγυήσεων που τη συνοδεύουν επ’ απειλή του σταδιακού εξοστρακισμού της Ελλάδας από το ευρώ, κάτι για το οποίο, όπως τόνισε ο Ζ.Κ.Γιούνκερ, η Ευρωζώνη έχει ήδη προετοιμαστεί. Είναι όμως τα πράγματα έτσι απλά και σκληρά; Δεν υπάρχει άλλη επιλογή;
Είναι τόσο κακή η επιστροφή στην δραχμή μετά από δέκα χρόνια; Μήπως είναι η ώρα να αξιοποιήσουμε άλλες επιλογές και εφεδρείες αντί τις εργασιακές; Μήπως πρέπει να δώσουμε στο λαό νέες κατευθύνσεις σε τομείς της πραγματικής οικονομίας στον πρωτογενή τομέα όπως στην αγροτική παραγωγή; Ξέρουμε όλοι πως τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν υπήρξε στον τομέα της αγροτικής παραγωγής ούτε στόχος ούτε κατεύθυνση, ούτε ενημέρωση για το τι θα μπορούσε να γίνει ώστε να ενισχυθούν οι εξαγωγές ποιοτικών αγροτικών προϊόντων και να μειωθούν οι εισαγωγές άλλων που όχι απλώς παράγονται στη χώρα μας αλλά έχουν σαφέστατα και αποδεδειγμένα καλύτερη ποιότητα.
Όμως η επιλογές των κυβερνώντων ήταν άλλες: Εξάρτιση των αγροτών από επιδοτήσεις και «αποζημιώσεις», μείωση των δικαιωμάτων παραγωγής αλλά και του αριθμού των απασχολούμενων στην αγροκτηνοτροφική παραγωγή, αποσύνδεση των ενισχύσεων από την παραγωγή και την ποιότητα. Καταστροφικές πολιτικές που αν αλλάξουν μπορούν να δώσουν αέρα ανάπτυξης στην Εθνική οικονομία. Ακόμη η παραγωγή ενέργειας στη χώρα από ανανεώσιμες πηγές και από επιχειρήσεις του Δημοσίου, όπως η ΔΕΗ, αλλά και υγιείς επιχειρηματίες που θα επένδυαν με δικά τους κεφάλαια σε μια αγορά ανοιχτή σε προκλήσεις και οικονομικό ενδιαφέρον, θα μπορούσε να ωθήσει την Ελληνική οικονομία.
Επίσης η επένδυση στην τουριστική βιομηχανία αξιοποιώντας τον πολιτισμικό αλλά και φυσικό πλούτο της χώρας, τον ήλιο, τη θάλασσα, τον αέρα, τα βουνά και τη φύση. Ακόμα η πλήρης αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας, με τους άρτια καταρτισμένους νέους και νέες επιστήμονες που σήμερα αρχίζουν να εγκαταλείπουν τη χώρα, με πόνο ψυχής και βαριά καρδιά ειν’ αλήθεια. Τέλος με την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου που είναι πλέον σαφές ότι διαθέτει η χώρα μας στον τομέα της ενέργειας, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο κλπ, αλλά και τα ευγενή μέταλλα όπως ο χρυσός. Είναι σαφές ότι η Ευρώπη και τα συμφέροντα των παντός είδους διευθυντηρίων εντός και εκτός Ελλάδας είναι απέναντι στις πολιτικές ανάπτυξης της χώρας, απέναντι στην όποια οικονομική ή εθνική ανεξαρτησία της, γι αυτό και επιδιώκει την άνευ όρων παράδοσή της. Ποιο είναι όμως το συμφέρον του λαού;
Η υποταγή στα συμφέροντα ή η στροφή σε άλλες πιο επιθετικές και δραστικές πολιτικές; Είναι η στροφή αυτή καταστροφική ή μια νέα και ίσως μοναδική ευκαιρία για μας; Οι ερωτήσεις κάθε άλλο παρά ρητορικές είναι. Υπάρχει λύση αρκεί αυτή να βρει τρόπο και τόπο έκφρασης και ο λαός θα την επιβάλει γιατί και κρίση έχει και γνώση πλέον έχει αποκτήσει. Απλά χρειάζεται νηφαλιότητα και συνοχή στις τάξεις του λαού απ’ όπου θα πρέπει να αντληθεί η λύση γιατί απ’ ότι βλέπουμε οι γαντζωμένοι στην εξουσία, αλλά και την προοπτική της, πολιτικοί μας φαντάζουν μακριά και ξένοι σε μια τέτοια πραγματικότητα. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αλλά και της Ευρώπης στερείται πλέον του βάρους και της οντότητας του παρελθόντος.
Δημήτρης Β. Καρέλης - LamiaTimes.gr