Θα περίμενε κανείς πως σήμερα θα ήμασταν όλοι ανακουφισμένοι και πιθανότατα χαρούμενοι για τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις.Όμως αντιλαμβάνομαι πως επικρατεί βαθύτατος προβληματισμός στην Ελληνική κοινωνία. Ο κόσμος είναι πια υποψιασμένος και δύσπιστος. Ο λαός ξέρει πλέον πως οι ώρες που διανύουμε είναι κάτι παραπάνω από δύσκολες.
Οι Έλληνες πολίτες βιώνουν την πλήρη διάλυση της δημόσιας διοίκησης, την αδυναμία λειτουργίας της κρατικής μηχανής η οποία βρίσκεται στα όρια της αποσύνθεσης από τα συνεχή πλήγματα που έχει δεχθεί το τελευταίο διάστημα.
Το δημόσιο όπου και όταν λειτουργεί αυτό γίνεται χάρη στην ευσυνειδησία ορισμένων καλών δημοσίων υπαλλήλων.
Τα βάρη που καλείται να σηκώσει ο πολίτης είναι δυσβάστακτα και η μείωση του εισοδήματός του αποτελεί πλέον απειλή για την ίδια του την επιβίωση. Η απερχόμενη κυβέρνηση φέρει το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης για την σημερινή τραγική κατάσταση της χώρας και των Ελλήνων πολιτών.
Η νέα κυβέρνηση που αναλαμβάνει σύντομα, μέσα σ’ αυτή την εικόνα του χάους την οποία παραλαμβάνει ή ακόμη χειρότερα συνεχίζει, πρέπει να λάβει ακόμη πιο δύσκολα και επαχθή μέτρα για την Ελληνική κοινωνία. Μέτρα «υποχρεωτικά» για την παραμονή μας στην ευρωζώνη.
Όμως για ποια ευρωζώνη μιλάμε? Ακόμη κι αν σωθεί η ελληνική οικονομία με κάποιο μαγικό τρόπο, έρχεται η σειρά της Ιταλίας να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο την οικονομική κρίση, με απρόβλεπτες συνέπειες για την συνοχή της ευρωζώνης ή ακόμη και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δίνουμε λοιπόν «γη και ύδωρ» στους δανειστές μας αλλά με ποια εγγύηση και πιο προσδοκώμενο αποτέλεσμα? Την μη αποπομπή μας από το ευρώ? Την εξασφάλιση των χρηματοδοτήσεων μέσω δανειοδοτήσεων χωρίς την εξασφάλιση αναπτυξιακής πολιτικής για την αντιμετώπιση του βάθους της κρίσης?
Η απαίτηση του Ελληνικού λαού ήταν και είναι ξεκάθαρη. Πρέπει καθ’ οιονδήποτε τρόπο να βρεθεί τρόπος και ελπίδα για την έξοδο από την βαθύτερη κρίση στην οποία έχει περιέλθει ποτέ η χώρα. Όμως είναι ξεκάθαρο πως ανομοιογενή σχήματα και πολιτικές δεν μπορούν να παράξουν αποτέλεσμα. Εκτός κι αν δεν είναι έτσι και οι πολιτικές των δύο μεγαλύτερων κομμάτων συμπίπτουν απολύτως.
Τότε θα έχουμε ως αποτέλεσμα την μαζικότατη αντίδραση της Ελληνικής κοινωνίας και μάλιστα πολύ σύντομα. Θα έχουμε όμως χάσει και την τελευταία μας ελπίδα η οποία ήταν και ίσως είναι ακόμη οι κυβερνήσεις ευρύτατων συνεργασιών όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας.
Η όποια κυβέρνηση «εθνικής ευθύνης», «εθνικής συνεννόησης» κλπ. θα μπορούσε να έχει νόημα μετά την λαϊκή ετυμηγορία, μετά την έκφραση της θέλησης του λαού μέσα από εκλογές.
Μετά από αυτή τη συνεργασία όμως των δύο μεγαλύτερων κομμάτων και αν τα αποτελέσματα αυτής είναι δυσμενή, κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν θα έχει πλέον την διάθεση να μπει σε μια τέτοια διαδικασία στο μέλλον.
Θα έχουμε χάσει λοιπόν κατ’ αυτόν τον τρόπο και την τελευταία μας ελπίδα…
Δημήτρης Β. Καρέλης