Γράφει ο Δέξιππος: "Φέτος κλείνονται 67 χρόνια από τη μάχη του Μακρυγιάννη, και πουθενά δεν είδαμε να γραφτεί ή να ειπωθεί κάτι. Θέλουμε λοιπόν να ενημερώσουμε τους αναγνώστες για το τι ακριβώς έγινε την περίοδο εκείνη, κάνοντας μια μικρή ιστορική αναδρομή.Το Δεκέμβριο του ‘44 η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί από το Γερμανικό ζυγό. Την περίοδο εκείνη η Σοβιετική Ένωση προσπαθούσε να ελέγξει τα αντιστασιακά κινήματα και τα παράνομα κομμουνιστικά κόμματα.
Το κομμουνιστικό κόμμα το Δεκέμβρη του ’44 με την επιρροή της Ρωσίας διέγνωσε ότι είναι η ευκαιρία να καταλάβει δια της βίας την εξουσία. Έτσι, το ΚΚΕ αποφασίζει ένοπλη αντιπαράθεση με την νόμιμη κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Στις 3 Δεκέμβρη το πολιτικό γραφείο του ΚΚΕ αποφασίζει συλλαλητήριο στην Αθήνα, το οποίο ήταν σχέδιο για να ξεκινήσει ο ένοπλος αγώνας. Την ίδια ημέρα δέχονται ένοπλες επιθέσεις το σπίτι του πρωθυπουργού και τα β, ία, θ, αστυνομικά τμήματα των Αθηνών. Ενώ την επομένη δέχονται επιθέσεις τα γ, δ, στ, αστυνομικά τμήματα και όπου αλλού υπήρχε αστυνομικό τμήμα.
Μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου σχεδόν όλη η Αθήνα είχε περιέλθει στα χέρια των δυνάμεων του Ελάς εκτός από το κτιριακό συγκρότημα του συντάγματος Μακρυγιάννη , το Ζάππειο, τα παλιά ανάκτορα, τον εθνικό κήπο ,την πλατεία Ρηγίλλης, το ξενοδοχείο μεγάλη Βρετάνια και μέχρι την πλατεία Ομονοίας. Η δύναμη του συντάγματος στις αρχές του μήνα ήταν 1100 άνδρες ενώ στις 5 Δεκεμβρίου το σύνταγμα είχε απομείνει με 517 άντρες. Οι κομμουνιστές εκτελούσαν όσους έπεφταν στα χέρια τους. Τις δύσκολες ώρες τόσο για την Αθήνα όσο και για την Ελλάδα το σύνταγμα Μακρυγιάννη, με την βοήθεια Βρετανικού στρατού, έμεινε πραγματικό φρούριο και συνέτριψε τις δυνάμεις της αριστεράς εμποδίζοντας έτσι το σχέδιο για ένταξη της Ελλάδας στο άρμα της Σοβιετικής Ένωσης.
Φτάνοντας στο σήμερα παρατηρείται το εξής παράδοξο οι ηττημένοι στο πεδίο της μάχης είναι ουσιαστικά νικητές, οι θύτες να αναγορευτούν σε θύματα και οι ηγεσίες της υποτιθέμενης δεξιάς έχασαν σε περίοδο ειρήνης όσα κερδήθηκαν με μάχες. Ενώ σε όλο τον κόσμο η αριστερά έχει μπει στο περιθώριο, στην Ελλάδα καθοδηγεί όχι μονό τα πολιτικά πράγματα, αλλά την επιστήμη, και την τέχνη".
"Δέξιππος"