Ένα οικονομικό Ευθυμογράφημα σαν Μποζογράφημααπό τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο
Το μνημόνιο είναι η απάντηση στην ελληνική κρίση, ισχυρίζονται ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Η απάντηση αυτή επιδέχεται αλλαγές στην έκφραση, στην διατύπωση της πολιτικής δράσης και στο timing εφαρμογής των προνοιών, αλλά όχι αλλαγές στην ουσία (κατεύθυνση/στόχο) της πολιτικής.
Αν όμως το μνημόνιο είναι η απάντηση, τότε ποια είναι η ερώτηση;
Η ερώτηση είναι: «λεφτά υπάρχουν»;
Με το μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση δηλαδή, το καθεστώς της μεταπολίτευσης του 1974 επιχειρεί να απαντήσει στην υπόθεση που με βεβαιότητα εκστόμισε ο Γιώργος Παπανδρέου: «λεφτά υπάρχουν»!
Κοιτάξτε, το ευρώ είναι σαν το μποζόνιο του Χιγκς. Λειτουργεί στην αγορά ως σωματίδιο που αντιστοιχεί στο πεδίο του Χιγκς, το οποίο προσδίδει αξία στην ύλη (οποιασδήποτε μορφής) κατά την συναλλαγή. Είναι και....
αυτό στοιχειώδες σωματίδιο, δηλαδή δεν έχει σοβαρή εσωτερική δομή και δεν αποτελείται μέχρι σήμερα από άλλα, συστατικά σωματίδια. Η πολιτική φύση του ευρώ το καθιστά εξαιρετικά ασταθές, αν και μέχρι σήμερα εμφανίζεται εξαιρετικά σταθερό εξαιτίας της σχετικής ισχύος του, που οφείλεται στον αντιπληθωριστικό χαρακτήρα της Ευρωζώνης και σε άλλους παράγοντες που ορίζουν τον διεθνή ανταγωνισμό. Στο βαθμό που χάσει πολιτική ισχύ θα απωλέσει μέρος της σταθερότητάς του και τότε θα δώσει άλλα υποατομικά σωματίδια (εθνικά-ευρώ).
Αν και διαδίδεται ευρέως ότι το θεσμικό σύστημα που προσδιορίζει την συμπεριφορά του ευρώ δίνει στα λεφτά σου αξία, αυτό δεν είναι σωστό. Την αξία την δίνει, όπως πάντα, η σχέση ζήτησης και προσφοράς στην αγορά και μάλιστα στιγμιαία κατά την συναλλαγή και το παζάρι (διαπραγμάτευση με όρους ισχύος, ανισότητας), όπως την μάζα δίνει το πεδίο του Χιγκς, το οποίο δεν την δημιουργεί εκ του μηδενός αλλά την εμπεριέχει από πριν ως ενέργεια. Εδώ είναι το κόλπο, η ενέργεια που εμπεριέχει το ευρώ. Αυτή σχετίζεται με την ικανότητά του να προκαλεί ζήτηση, όχι στην αγορά εμπορευμάτων ή υπηρεσιών, αλλά για τον εαυτό του στην χρηματαγορά. Αναζητείς το ευρώ περισσότερο από ότι άλλα, σχετικά ασθενέστερα νομίσματα. Όσο το αναζητείς απεγνωσμένα, τόσα περισσότερα είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις για την απόκτησή του. Όχι οπωσδήποτε εσύ, αλλά σίγουρα η κοινωνία στο σύνολό της! Επειδή λειτουργείς εγωιστικά με «συλλογική συνείδηση», όσο περισσότερο το θες εσύ προσωπικά, τόσες περισσότερες θυσίες επιθυμείς να κάνουν οι άλλοι για να μην σου λείψει ως ενέργεια και ψευδοπαράγοντας διαμόρφωσης της αξίας (μάζα).
Για εσένα λοιπόν, που δεν καταλαβαίνεις πώς διαμορφώνεται με πολιτικά μέσα η οικονομική σχέση που προσδιορίζει κάθε φορά την αξία κατά την συναλλαγή, το ευρώ κατ’ αναλογία με το «Χιγκς» θα μπορούσε να θεωρηθεί ως «νόμισμα/σωματίδιο του Θεού». Όσο για εκείνους που αντιλαμβάνονται ότι η ταπείνωσή τους και η φτώχια τους προκαλούνται εξαιτίας της λειτουργίας αυτού του νομίσματος στην χρηματαγορά και την ελληνική αγορά, η εικόνα αντιστρέφεται: γι’ αυτούς πρόκειται για το «καταραμένο (goddamn) νόμισμα.
Μέσα σε αυτή την μυθοπλασία αναπτύσσεται και κανονίζεται η συμπεριφορά σου, με αντιστροφή της κατάφασης Παπανδρέου, σε ερώτηση: Λεφτά υπάρχουν;
Λεφτά θα υπάρχουν πάντα, το ζήτημα είναι τί λεφτά; Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας οδηγούσε σε υποδιαίρεση του ευρώ (δραχμή), αν αρνείτο να εφαρμόσει το συγκεκριμένο μνημόνιο και να επιβάλει στην ελληνική κοινωνία την εξυπηρέτηση της συγκεκριμένης αντιλαϊκής και αντεθνικής δανειακής σύμβασης, είπε και έπεισε πολλούς η διαπλοκή. Εσύ, διαπλοκή, που εγγυήθηκες την ύπαρξη του ευρώ στους Έλληνες, τι ακριβώς διασφάλισες; Την σταθερότητα των αξιών στη χώρα ή την σταθερότητα στην ανταλλακτική αξία του ευρώ; Αν το ευρώ παραμείνει σκληρό (με μεγάλη σχετικά μάζα) δεν θα παραμορφώσει (συμπιέσει) ακόμη περισσότερο την πραγματική οικονομία, προκαλώντας αυξημένη προσφορά και διαρκώς μειούμενη ζήτηση, δίχως μάλιστα να υπάρχουν μεγάλα περιθώρια μείωσης των τιμών με ένα φυσιολογικό, οικονομικό τρόπο; Αυτό θα μπορούσε να ρίξει δραστικά τις τιμές, δίχως πτωχεύσεις στην αγορά μόνον αν συνοδευόταν με την κυκλοφορία Ευρώ μικρότερης «μάζας», από τη στιγμή που επιλέγεις να μην περάσεις σε αυτόνομο νομισματικό σύστημα, μετά την κρατική χρεοκοπία.
Τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση για να ισορροπήσει η αγορά; Αφού δεν μπορούμε να κόψουμε χρήμα, κατατεμαχίζουμε το ίδιο το ευρώ! Κατατεμαχίζουμε την ποσότητα του ευρώ που αντιστοιχεί στο ΑΕΠ της χώρας, συν την εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων, αν και τις τελευταίες τις ικανοποιείς με σκληρό / ακέραιο Ευρώ. Αφού το Ευρώ έχει μεγάλη αντίσταση στην αγορά, δηλαδή μεγάλη αξία, ελαττώνουμε τεχνητά την αξία του με την εισαγωγή μη διαπραγματεύσιμου στην διεθνή χρηματαγορά (εθνικού) μέσου συναλλαγών, το οποίο ουσιαστικά υποδιαιρεί την «μάζα» του ευρώ και δίνει την αίσθηση ότι λεφτά υπάρχουν. Θαύμα, εκεί που λεφτά δεν υπήρχαν τώρα υπάρχουν. Και αυτό χάριν του νομίσματος του θεού, που θα υπάρχει για να διασφαλίζει / κανονίζει την συντεταγμένη συμπεριφορά των ΥΠΟΕΥΡΩ (υποατομικών σωματιδίων), που θα παράγονται στη βάση της δικής του θεσμικής ύπαρξης. Τελικά την αξία ανταλλαγής, αποκλειστικά στην εσωτερική αγορά φυσικά, αυτού του ΥΠΟΕΥΡΩ θα δίνει γενικά το πεδίο της Ευρωζώνης. Η αξία του ΥΠΟΕΥΡΩ δεν θα διαμορφώνεται έτσι ελεύθερα από την προσφορά και την ζήτηση, αλλά επίσης και ουσιαστικότερα από την μονοσήμαντη αλληλεπίδρασή του με το Ευρώ. Το ΥΠΟΕΥΡΩ δεν θα επηρεάζει το Ευρώ, αλλά αντίθετα, το Ευρώ θα επηρεάζει το ΥΠΟΕΥΡΩ. Όμως στην εσωτερική αγορά θα καλλιεργηθεί η προσδοκία ισοτιμίας Ευρώ-ΥΠΟΕΥΡΩ, και άρα η ανάγκη συμμόρφωσης στο μνημόνιο, ώστε το θεσμικό πεδίο της Ευρωζώνης να συνεχίσει να εγγυάται ότι (δανεικά) λεφτά / Ευρώ θα υπάρχουν για να κατατεμαχιστούν.
Μα, αν υπάρξουν λεφτά με την μορφή ΥΠΟΕΥΡΩ, τότε γιατί να παραμείνεις δέσμιος της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου; Γιατί τότε δεν θα μπορείς να κάνεις αλλιώς. Θα βιώσεις το δίλημμα του φυλακισμένου. Το κόστος εξόδου από την ευρωζώνη θα είναι τεράστιο, πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που θα αντιστοιχούσε σε έξοδο πριν από δυόμιση χρόνια, δίχως μάλιστα ελπίδα η σχετική πτώση της τιμής του Ευρώ στην διεθνή αγορά να σου επιτρέψει μικρότερο τεμαχισμό του στην εσωτερική αγορά – όπως θα προσδοκάς να συμβεί παραμένοντας υπό εξαίρεση στην ευρωζώνη. Το ΥΠΟΕΥΡΩ θα φροντίσει ώστε το επικαιροποιούμενο μνημόνιο με την τρόικα να επιτρέπει την εξυπηρέτηση της δανειακής σύμβασης, η οποία και αυτή θα αναθεωρείται, έτσι ώστε να μην χάνει την λειτουργική του σημασία το διπλό νομισματικό. Τούτο με τη σειρά του θα θεμελιώσει μια νέα εμπορική σχέση με το ευρωπαϊκό κέντρο που θα μπορεί να εκμεταλλεύεται καλύτερα τους φυσικούς, παραγωγικούς και ανθρώπινους πόρους της Ελλάδας, δίχως το κίνδυνο αυτοδιάθεσης εκ μέρους των Ελλήνων.
Άρα, το μνημόνιο θα μεταβληθεί σε μια συντεταγμένη απάντηση στον κατατεμαχισμό του ευρώ (σου) στην εσωτερική αγορά ώστε λεφτά να υπάρχουν, μειώνοντας ορθολογικά την αξία της εργασίας και των περιουσιακών στοιχείων, ώστε να ελαχιστοποιήσει η μεταπρατική ελληνική αστική τάξη τους κινδύνους από μια ανταγωνιστικά διαμορφούμενη δραχμοποίηση. Η τιμή των χρηματιστηριακών αξιών είναι ήδη εξευτελισμένη και έτσι μπορεί να ξεκινήσει ταχύτατα η εκποίηση / ρευστοποίηση του ενεργητικού του δημοσίου. Ασφαλώς η κίνηση αυτή θα πρέπει να προηγηθεί, καθώς δεν θα είχε έννοια, αν προηγείτο η εσωτερική μετάπτωση του Ευρώ σε ΥΠΟΕΥΡΩ. Όλα με την σειρά! Όλα συντεταγμένα πρέπει να γίνονται για να αποφευχθεί η άναρχη πτώχευση, που δεν θα επέτρεπε την αποζημίωση των μεγάλων επενδυτών στην ελληνική μπίζνα «Ευρωζώνη», μετά την χρεοκοπία του «καταστήματος». Ακόμη και οι μικροί επενδυτές θα μπορούν να προσδοκούν θετικές για το χαρτοφυλάκιό τους προοπτικές. Βεβαίως οι χρηματιστηριακές πρόσοδοί τους θα απομειωθούν εκ νέου στην πραγματική οικονομία δια του συστήματος ΥΠΟΕΥΡΩ, αλλά μάλλον είναι ανίκανοι να το καταλάβουν εκ των προτέρων, καθώς είναι …παίχτες! Και ως παίχτες λαμβάνουν ικανοποίηση από το σχετικό όφελος (αίσθηση επιτυχούς τοποθέτησης) και όχι από το απόλυτο κέρδος.
Άλλωστε και γι’ αυτούς υποτιμημένα ευρώ θα υπάρχουν για να ευθυγραμμιστούν με τις υποτιμημένες αξίες στον τόπο μας, που θα ορίσουν ανάποδα την ζήτηση και την προσφορά σε ένα άλλο, χαμηλότερο επίπεδο. Εδώ «τρελαίνεται» ο οικονομολόγος της κλασικής σχολής, όπως οι φυσικοί της μοντέρνας εποχής που δηλώνουν θεοσεβούμενοι, «τρελαίνονται» από την ύπαρξη του μποζονίου του Πίτερ Χιγκς, που δηλώνει άθεος. Πάντα οι «μοντέρνοι» την πληρώνουν ψυχολογικά και όχι μόνον, στους μεταμοντέρνους καιρούς, όπου κάποιο Goddamn Particle έρχεται να αντικαταστήσει στο μυαλό και στην τσέπη των ανθρώπων ένα God Particle. Τι λέω; Έναν κανονικό θεό που ορίζει τί είναι αληθινό και ψεύτικο στις κοινωνίες που μετατράπηκαν σε αγορές-φέουδα της κυριαρχίας του (της κυριαρχίας ενός χρηματοπιστωτικού λόμπυ που ελέγχει τις κυβερνήσεις, μέσω μιας διαρκούς διαπραγμάτευσης). Ο κατατεμαχισμός του θεού (Ευρώ) δεν αλλοιώνει την θεϊκή του φύση, αν και νοθεύει την πραγματική οικονομία, τις πολιτικές σχέσεις και ακόμη περισσότερο τις σχέσεις των Ελλήνων με το ευρωπαϊκό κέντρο. Θα αποδειχθεί και αισχρή νοθεία στην τσέπη σου! Ένα ευχέλαιο θα βοηθήσει ψυχολογικώς… Έρχεται με τις προγραμματικές δηλώσεις του Μεγάλου Συνασπισμού του Ευρώ στην βουλή. Καλή διασκέδαση!
http://kafeneio-gr.blogspot.gr/2012/07/blog-post_3151.html