Το σχόλιο της ημέρας:
Οι ομοιότητες του έπους του ‘40 με τη σημερινή κατάσταση
Το σοφό γνωμικό πως «Λαός ο οποίος δεν γνωρίζει την Ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει», βρίσκει την πλήρη εφαρμογή του στις μέρες που ζούμε. Σήμερα γιορτάζουμε την επέτειο του ΟΧΙ στο έπος του 1940. Πόσοι από μας άραγε γνωρίζουν τις πραγματικές αιτίες εκείνου του πολέμου, όπως και όλων των προηγούμενων βεβαίως;
Πιθανόν λίγοι, διότι όπως έλεγε ο Βολτέρος, «Για να γράψεις καλά την ιστορία πρέπει να ζεις μέσα σε χώρα ελεύθερη». Για να μην παρεξηγηθώ, άλλο η ελευθερία κι άλλο η ελευθεριότητα …
Ο κόσμος την εποχή εκείνη βρισκόταν σε μία οικονομική κρίση που ξεκίνησε με την κατάρρευση του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης η οποία ακολουθήθηκε από μια ταχεία κάμψη της παραγωγής, απασχόλησης και εξωτερικού εμπορίου των ΗΠΑ.
Η απελπισία από την οικονομική κρίση και το αίσθημα ότι οι Γερμανοί παρεμποδίζονταν να έχουν όλα αυτά που δικαιούνταν, οδήγησαν σε μια έξαρση του εθνικισμού στη Γερμανία και διευκόλυναν την άνοδο στην εξουσία του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος NSDAP με αρχηγό τον Χίτλερ. Η πολιτική του Χίτλερ ήταν να αναδημιουργήσει την Γερμανία αποκτώντας τον αναγκαίο «ζωτικό χώρο» (Lebensraum) και να κάνει ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» με όλους εκείνους που θεωρούσε ότι είχαν φέρει την χώρα στην κακή αυτή κατάσταση. Σε αντίδραση προς την Γερμανική επεκτατικότητα, η Γαλλία, μέσω του υπουργού της των Εξωτερικών Λουί Μπαρτού, προσπάθησε να συνασπίσει όλα τα μέρη, των οποίων τα συμφέροντα κινδύνευαν από την αναβίωση της γερμανικής ισχύος.
Η Ελλάδα εμπλέκεται όταν, λόγω της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του, ο Μπενίτο Μουσολίνι, επιθυμούσε να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα της Ιταλίας στα Βαλκάνια, που ένοιωθε ότι απειλούνταν από τη γερμανική πολιτική από την στιγμή που η Ρουμανία είχε δεχθεί την γερμανική προστασία για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα... (Αν σας λέει κάτι αυτό...).
Παρόλο που τα παραπάνω οικονομικά και γεωπολιτικά αίτια έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην υποκίνηση του 2ου Π.Π., θα ήταν λάθος να παραγνωρισθεί το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή διπλωματία στην περίοδο του Μεσοπολέμου έζησε τις χειρότερες στιγμές της (...χειρότερες μέχρι πριν λίγο καιρό), οι οποίες έδρασαν ως καταλύτης και επιταχυντής της καταστροφής που ακολούθησε.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, που βρήκαν ευκαιρία για μια ακόμη φορά να αναμειχθούν στις υποθέσεις πέραν της δικής τους ηπείρου, προσπάθησαν να εξασκήσουν έμμεσα την διπλωματική τους επιρροή εναντίον των Αγγλο - Γάλλων, που ουσιαστικά ήταν οι δυο κύριες αποικιακές δυνάμεις στον κόσμο και είχαν υπό τον έλεγχό τους περιοχές, για τις οποίες η ίδια η Αμερική διατηρούσε αντίστοιχο ενδιαφέρον, ειδικά στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και Αραβίας (καμιά ομοιότητα με τη σημερινή κρίση, βλέπουμε;;;).
Γράφω τα παραπάνω, παρότι κάποιους τους κουράζουν οι αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα, για να καταδείξω με όση σαφήνεια και καθαρότητα θα μπορούσα ο ίδιος, την ομοιότητα της εποχής εκείνης, αλλά και άλλων αντίστοιχων, με τη σημερινή.
Δεν είναι όλα όπως θέλουν να μας τα παρουσιάζουν, όλα όμως έχουν τη εξήγησή τους όταν γνωρίζει κανείς την ιστορία του. Ο Ντε Λαμαρτέν έλεγε πως, «Η ιστορία διδάσκει τα πάντα, ακόμα και το μέλλον». Ας μάθουμε λοιπόν, κι ας διδαχθούμε από το παρελθόν, μια ευκαιρία που μας δίνεται σήμερα, "λόγω της ημέρας"... Και κάτι ακόμη: Αποφύγεται και ξεχάστε το παραμύθι κάποιων, καθώς, «Η μυθολογία είναι η πρωτότοκη αδελφή της ιστορίας», όπως σοφά περιγράφει ο Βολτέρος.
Δημήτρης Καρέλης