Την Τετάρτη 26 ΙΟΥΝΙΟΥ στις 9.30 το βράδυ, στο Τόπο Τεχνών Χώρα, στο φεστιβάλ Οίτης στα Λελέικα Υπάτης,
Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΑΙΧΜΗ, θα παρουσιάσει την τραγωδία του Αισχύλου «ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ» σε σκηνοθεσία Γιάννη Νικολαϊδη.
ΑΙΣΧΥΛΟΥ
ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ
Μετάφραση: Κώστας Πολιτόπουλος
Σκηνοθεσία : Γιάννης Νικολαϊδης
Μουσική : Μιχάλης Γληνιαδάκης
Σκηνικά : Μιχάλης Αγγελάκης
Κοστούμια: Όλγα Σχοινά
Βοηθ. σκηνοθέτη: Σπύρος Κωνσταντούλας
ΔΙΑΝΟΜΗ
( Με σειρά εμφάνισης)
Φρουρός: Χρήστος Κανέλλης
Κλυταιμνήστρα : Φωτεινή Φιλοσόφου
Κήρυκας : Γιάννης Νικολαϊδης
Αγαμέμνων : Ζαχαρίας Ρόχας
Κασσάνδρα : Δανάη Καλαχώρα
Αίγισθος : Κώστας Κλάδης
Κορυφαίοι : Γ. Νικολαϊδης,
Κ.Κλάδης
Χρ. Κανέλλης
Μ.Σκιαδάς
Β.Ασημακόπουλος
Γ.Χουσάκος
Δ.Αποστόλου
Μονωδός: Β.Ασημακόπουλος
Κείμενο σκηνοθέτη:
Η κόμη του Αγαμέμνονα, σκεπάζει την Αργολίδα Γη .
Εκεί στο Αραχναίο βουνό κοιμάται ατάραχος ο βασιλέας, ο γιός του Ατρέα και προστατεύει με τον ίσκιο του όλη τη γη της Αργολίδας.
Στο μοιραίο ανάκτορο των Μυκηνών ακούγονται ακόμα οι φωνές των Ατρειδών, σαν να μπαινοβγαίνουν απ’ τις χαραμάδες των Κυκλώπειων τειχών.
Σαν να ζητάνε εξιλέωση για τη θυσία της Ιφιγένειας, προς χάριν του ξεσηκωμού των Αχαιών για το φευγιό τους για την Τροία,
για τη μοιραία εκστρατεία της εκδίκησης της Αρπαγής…της Ελένης…
της ωραίας Ελένης…
Σαν να ζητάνε αιώνια συγγνώμη για τη θυσία των Αχαιών που έπεσαν στο Σκάμανδρο και στη ματωμένη παραλία …για μια Ελένη…για μια απαχθείσα Ελένη…
Η Κλυταιμνήστρα σήκωσε το σπαθί και το’ μπηξε στα σπλάχνα του Ατρείδη, και με το αίμα του θα ξεπλύνει την έπαρση και την …Ύβρη
του βασιλέα των Μυκηνών…
Ένα παλάτι κολασμένο που μυρίζει θάνατο και αδικία.
Γεμάτο απ’ τις φωνές τους ψίθυρους και τους ήχους των βημάτων αυτών που πάτησαν εκεί και έσυραν το χορό της εξουσίας.
Ένα παλάτι γεμάτο Ερινύες. Αυτές είναι οι « Πολύχρυσες Μυκήνες».
Κάποτε η Πορφύρα έγινε αίμα και τα χρυσά σπαθιά τους, τιμωροί…
Το πνεύμα της Ιφιγένειας γυρίζει ανάμεσα στους Ατρείδες και στρέφει τα σπαθιά τους στα ίδια τους τα σπλάγχνα.
Ο θάνατος με τη μορφή της Εκδίκησης, επιστρέφει, οπλίζει το χέρι του Ορέστη και βάζει τέλος ή κάνει την αρχή στο χορό του Θανάτου..
Πάντως η μορφή του Αγαμέμνονα περιφέρεται ακόμα στα ερείπια των Μυκηνών και ο θάνατός θα πάρει μαζί του το μυστικό του ονείρου του. Αυτή είναι η ιστορία των Ατρειδών. Αυτή είναι η ιστορία της χώρας μου.
Αυτή είναι η ιστορία των ανθρώπων.
Ο Ορέστης χάθηκε αλλά η μνήμη του Αγαμέμνονα υπάρχει ακόμα.
Περπάτησα στις Πολύχρυσες Μυκήνες ένα βροχερό πρωινό, ανάμεσα στις τεράστιες πέτρες που στηρίζουν τα λιοντάρια των Μυκηνών, αυτών που φρουρούν τον τάφο του Αγαμέμνονα.
Αυτός απέναντι ξαπλωμένος, ατάραχος, αιώνιος πια , παραδομένος στην Ιστορία. Η τεράστια κόμη του, μπλέκεται στους δρόμους και στα μονοπάτια του απέναντι βουνού, μέχρι κάτω την πεδιάδα.
Σαν να προστατεύει το απόρρητο της Ιστορίας και τη γη της Αργολίδας.
Αιώνες πέρασαν μέχρι να βγουν στο φως αυτοί οι τάφοι, λες και η έντασή τους προκάλεσε τους επερχόμενους να τους ανακαλύψουν και με μια τεράστια έκρηξη ξεχύθηκαν σα λάβα στην επιφάνεια της γης, για να μιλήσουν σ’ αυτούς που ξέρουν ν’ ακούνε και να αφουγκράζονται τα βήματα της Ιστορίας.
Γιάννης Νικολαϊδης
