Γυμνάσιο Δομοκού –τάξη του 1963: …Πέρασαν 50 χρόνια.. (Γράφει ο Δημήτρης Ζάχος)

…Πέρασαν 50 χρόνια.. (Γράφει ο Δημήτρης Ζάχος)

Τα παιδιά της 6ης τάξης του εξαταξίου Γυμνασίου Δομοκού –τάξη του 1963, που όλοι τους κατόρθωσαν να… παραβιάσουν τις πόρτες των πανεπιστημίων - συναντήθηκαν μετά από πενήντα χρόνια το Σάββατο 12 Οκτωβρίου στον τόπο που τους γέννησε το Δομοκό. Σέρνω την παλάμη μου στο χνωτισμένο καθρέφτη του χρόνου. Διακρίνω το τότε γυμνάσιο κάτω απ το απαραμύθητο κάστρο του Δομοκού μας. Βλέπω παιδιά, μαθητές, θαμπές σιλουέτες, κινήσεις, παλιές φορεσιές… Περνούν , κοιτάζουνε σβήνουν . Πέρασα κι εγώ από εκεί… Τώρα όλοι είμαστε αλλού. Και είμαστε άλλοι. Ο Δομοκός εκείνης της εποχής τώρα είναι μνήμη.

Πενήντα χρόνια πριν, αυτά τα παιδιά κατάλαβαν ότι δεν είχαν να στηριχθούν, παρά στον εαυτό τους και στα δάκρυα των γονιών τους. Και επικαλούμενα της πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας, αντιστάθηκαν με ευπρέπεια ως ομάδα και ως άτομα και άνοιξαν νέους δρόμους για τον εαυτό τους και τους μετά απ' αυτούς ερχόμενους. Εδώ θέλω να προσθέσω μερικά μικρά αποσπάσματα απ΄το εξαιρετικό βιβλίο «Η αγάπη γράφεται με κιμωλία» του συμπατριώτη μας Κώστα Καλαπανίδα που αναφέρεται «σ’ Εκείνα τα τότε παιδιά μάρτυρες μιας εποχής».

… «επιβίωναν σε απερίγραπτες καταστάσεις κι ελπίζανε ότι με τα γράμματα θ’ άλλαζε η ζωή τους. Διάβαζαν την ιστορία της σταυρωμένης πατρίδας που αντί να δώσει στα παιδιά της ψωμί, ζητούσε το αίμα τους. Διάβαζαν τους λόγους και τα πάθη του Εσταυρωμένου γλυκού Ιησού, που αναστημένος, αναλήφθηκε στους ουρανούς και δεν έδινε πια σημεία ζωής. Μετέφραζαν καθημερινά τα κείμενα των αρχαίων ενδόξων προγόνων στην καθαρεύουσα, γιατί η δημοτική ήταν σε ανυποληψία, ως χυδαία γλώσσα των χαμάληδων, των ψαράδων και των τσοπαναραίων. Κι όλ’ αυτά μέσα και κάτω από ένα λειψό και συνάμα αυταρχικό και ισοπεδωτικό εκπαιδευτικό σύστημα, που κράδαινε σαν δίστομη ρομφαία έξωσης το βαθμολόγιο και το ποινολόγιο και σκότωνε με τη μαυρομύτα τις προσωπικότητες προτού γεννηθούν»

Όλοι μας πρέπει να στεκόμαστε με θαυμαστική συμπάθεια και σεβασμό σ’ αυτά τα παιδιά εκείνων των εποχών που κάθε φορά που τους δίνετε ευκαιρία προσπαθούν να δέσουν τα νήματα των αναμνήσεών τους.

Η ΕΙΡΗΝΗ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ (παιδί της τάξης του 1963) ήταν παρούσα και μας γράφει:

Η εκδήλωση ήταν πολύ συγκινητική, κάναμε ένα όμορφο ταξίδι στο παρελθόν. Με λόγια δεν μπορεί να περιγραφεί. Κάποιοι δεν .........γνώρισαν κάποιους! πχ. εγώ δεν με.....γνώρισα σε κάποιες φωτογραφίες του 62-63.

Το μάκρος του χρόνου βοήθησε να γίνουν και κάποιες εξομολογήσεις φλέρτ και πλατωνικών.....ερώτων !!!συλλάβαμε τους εαυτούς μας να κοιτάζουν κάπως αμήχανα και......ντροπαλά, λες και ήταν τότε.................!

Όμορφες μοναδικές στιγμές!!! Βρεθήκαμε μόνοι στην αίθουσα της τελευταίας χρονιάς, και .....κεκλεισμένων των θυρών....!! Μας καλώς-όρισε ο γυμνασιάρχης του σχολείου, και μας ευχήθηκε να ξανασυναντηθούμε σύντομα.....!! Κάτι ειπώθηκε για του χρόνου......!!! Ακολούθησε γεύμα στο εξοχικό κέντρο ΜΑΤΙ. Εκεί ήταν σαν να μην είχαν μεσολαβήσει πενήντα χρόνια, τόσο ζεστή ήταν η ατμόσφαιρα...........!!! Αποφοιτήσαμε 33,στη συνάντηση είμασταν 21,τρεις συμμαθητές μας δεν είναι πια κοντά μας, και οι 9 για διάφορους οικογενειακούς και προσωπικούς λόγους δεν μπόρεσαν να είναι μαζί μας αυτή τη μέρα.....!

Παραβρέθηκαν οι ΓΑΚΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΓΚΑΡΑΓΚΑΝΗ ΚΟΥΛΑ, ΓΚΟΥΒΡΑ ΑΝΝΑ, ΚΑΛΑΜΠΑΛΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣ, ΚΑΛΤΑΜΠΑΝΗ ΒΑΓΓΕΛΙΩ, ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΥ ΜΑΡΙΑ, ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΜΕΛΤΗΣ, ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ ΤΑΚΗΣ, ΛΑΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΜΑΚΑΡΕ ΛΕΜΟΝΙΑ, ΜΠΑΙΡΑΜΗΣ ΛΑΜΠΡΟΣ, ΠΑΛΙΟΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΠΙΣΤΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΠΟΛΥΖΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ, ΣΙΑΚΑΒΕΛΗΣ ΒΑΙΟΣ, ΣΙΑΚΑΒΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΣΟΥΛΙΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ,ΤΣΟΓΚΑ ΤΟΥΛΑ, ΦΟΥΡΛΑ ΖΩΗ και η υποφαινόμενη ΕΙΡΗΝΗ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ.

Ανταλλάξαμε τηλ. και σίγουρα δεν θα .....χαθούμε για τα υπόλοιπα χρόνια που μας μένουν !!!!!!

Αποχωριστήκαμε με την ευχή, να ξανασμίξουμε του χρόνου !!!!!