«Είμαι πατέρας δύο παιδιών τα οποία συμμετέχουν στα τμήματα υποδομής του Συλλόγου Πετοσφαίρισης "ΦΘΙΑ".
Σήμερα, έλαβε χώρα Τουρνουά Πετοσφαίρισης (Βόλεϋ) στο "Χαλκιοπούλειο" Γυμναστήριο, με τη συμμετοχή και άλλων Συλλόγων, όπως ο "Γυμναστικός", "Α.Ο Στυλίδα" κ.α.
Η διοργάνωση, παρότι κυμάνθηκε σε μέτρια οργανωτικά επίπεδα, εν τούτοις έχαιρε της υποστήριξης όλων των γονέων, οι οποίοι αν και διαβιώνουν τη σημερινή δύσκολη οικονομική κατάσταση, καταβάλλουν τον οβολό τους, ώστε τα παιδιά τους να είναι κοινωνοί αθλητικής παιδείας και ήθους.
Παρά ταύτα, στο τέλος της διοργάνωσης και κατά τη διαδικασία των απονομών, διαπιστώθηκε, ότι ενώ απονεμήθηκαν μετάλλια σε όλα τα συμμετέχοντα παιδιά, αγνοήθηκαν τα παιδιά της Α΄και Β΄τάξης Δημοτικού Σχολείου. Έτσι παρατηρήθηκαν δυσάρεστα φαινόμενα, αδέλφια να έχουν υποστεί διάκριση και γονείς να προσπαθούν να παρηγορήσουν τα παιδιά τους, τα οποία ενστερνιζόμενα το "ευ αγωνίζεσθαι" ίδρωσαν τη φανέλα και αγωνίστηκαν.
Η συγκεκριμένη κατακριτέα, πιστεύω, απόφαση των διοργανωτών, αποτελεί βολή κατά του μαζικού αθλητισμού και προσβολή των ιδεωδών που αυτός πρεσβεύει. Το όλο γεγονός, μόνο ως αντιπαιδαγωγικό, μπορεί να χαρακτηριστεί. Από ανθρώπους, που εμείς σαν γονείς εμπιστευόμαστε σαν παιδαγωγούς, και που θέλουμε να διδάξουν ήθος και αγωγή.
Πως μπορούμε στις μέρες μας, όπου η κοινωνία κάνει αγώνα κατά του ρατσισμού, να υφίστανται διακρίσεις κατά των παιδιών, τα οποία χωρίζονται σε παιδιά και αποπαίδια.
Προσωπικά θλίβομαι και αγανακτώ γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ πως ο αθλητισμός δεν είναι ενιαίος και αποτελεί, τσιφλίκι ανθρώπων που ξεχνούν τις βασικές αρχές της παιδαγωγικής, προς όφελος ίδιας προβολής.
Η απάντηση ότι πρέπει να ξεχωρίζει ο αγωνιστικός απ' τον λοιπό αθλητισμό μόνο έκπληξη και δυσαρέσκεια προκαλεί. Και κυρίως θλίψη, γιατί ψαλιδίζονται τα φτερά και οι προσπάθειες της λαμπρής ελπίδας της πατρίδας μας που είναι τα παιδιά μας
Με αυτές τις σκέψεις και με την πεποίθηση ότι η φωνή μου θα εισακουστεί, προσβλέπω στη συγνώμη και στη επανόρθωση της αδικίας. Όχι για εμένα, αλλά για τα δακρυσμένα μάτια των παιδιών που πιστεύοντας στη φιλία, την ισότητα και την άμιλλα έδωσαν το παρόν για να ξεκολλήσει αυτή η πόλη απ' την λησμονιά και την μιζέρια.»
Ένας γονιός
Σήμερα, έλαβε χώρα Τουρνουά Πετοσφαίρισης (Βόλεϋ) στο "Χαλκιοπούλειο" Γυμναστήριο, με τη συμμετοχή και άλλων Συλλόγων, όπως ο "Γυμναστικός", "Α.Ο Στυλίδα" κ.α.
Η διοργάνωση, παρότι κυμάνθηκε σε μέτρια οργανωτικά επίπεδα, εν τούτοις έχαιρε της υποστήριξης όλων των γονέων, οι οποίοι αν και διαβιώνουν τη σημερινή δύσκολη οικονομική κατάσταση, καταβάλλουν τον οβολό τους, ώστε τα παιδιά τους να είναι κοινωνοί αθλητικής παιδείας και ήθους.
Παρά ταύτα, στο τέλος της διοργάνωσης και κατά τη διαδικασία των απονομών, διαπιστώθηκε, ότι ενώ απονεμήθηκαν μετάλλια σε όλα τα συμμετέχοντα παιδιά, αγνοήθηκαν τα παιδιά της Α΄και Β΄τάξης Δημοτικού Σχολείου. Έτσι παρατηρήθηκαν δυσάρεστα φαινόμενα, αδέλφια να έχουν υποστεί διάκριση και γονείς να προσπαθούν να παρηγορήσουν τα παιδιά τους, τα οποία ενστερνιζόμενα το "ευ αγωνίζεσθαι" ίδρωσαν τη φανέλα και αγωνίστηκαν.
Η συγκεκριμένη κατακριτέα, πιστεύω, απόφαση των διοργανωτών, αποτελεί βολή κατά του μαζικού αθλητισμού και προσβολή των ιδεωδών που αυτός πρεσβεύει. Το όλο γεγονός, μόνο ως αντιπαιδαγωγικό, μπορεί να χαρακτηριστεί. Από ανθρώπους, που εμείς σαν γονείς εμπιστευόμαστε σαν παιδαγωγούς, και που θέλουμε να διδάξουν ήθος και αγωγή.
Πως μπορούμε στις μέρες μας, όπου η κοινωνία κάνει αγώνα κατά του ρατσισμού, να υφίστανται διακρίσεις κατά των παιδιών, τα οποία χωρίζονται σε παιδιά και αποπαίδια.
Προσωπικά θλίβομαι και αγανακτώ γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ πως ο αθλητισμός δεν είναι ενιαίος και αποτελεί, τσιφλίκι ανθρώπων που ξεχνούν τις βασικές αρχές της παιδαγωγικής, προς όφελος ίδιας προβολής.
Η απάντηση ότι πρέπει να ξεχωρίζει ο αγωνιστικός απ' τον λοιπό αθλητισμό μόνο έκπληξη και δυσαρέσκεια προκαλεί. Και κυρίως θλίψη, γιατί ψαλιδίζονται τα φτερά και οι προσπάθειες της λαμπρής ελπίδας της πατρίδας μας που είναι τα παιδιά μας
Με αυτές τις σκέψεις και με την πεποίθηση ότι η φωνή μου θα εισακουστεί, προσβλέπω στη συγνώμη και στη επανόρθωση της αδικίας. Όχι για εμένα, αλλά για τα δακρυσμένα μάτια των παιδιών που πιστεύοντας στη φιλία, την ισότητα και την άμιλλα έδωσαν το παρόν για να ξεκολλήσει αυτή η πόλη απ' την λησμονιά και την μιζέρια.»
Ένας γονιός