Ευρυδίκη Λειβαδά: Ουκρανία. Τόπος εύκολης επίθεσης Διεθνών Γερακιών: Εκεί όπου απουσιάζει η έννοια του έθνους

Ευρυδίκη Λειβαδά: Ουκρανία. Τόπος εύκολης επίθεσης Διεθνών Γερακιών: Εκεί όπου απουσιάζει η έννοια του έθνους

Ξέρουν πολύ καλά πού επιτίθενται –ή πού «επεμβαίνουν» (sic)- τα Διεθνή Όρνεα, αυτά της Ασύνορης Οικονομικής Ελίτ, οι εμπνευστές της Νέας Διεθνούς Τάξης, αυτής που σχεδιάζει σε βάθος χρόνου και καλλιεργεί μίσος ανάμεσα σε λαούς, ανάμεσα σε εθνότητες, αυτής που τροφοδοτεί με φονικά όπλα τις αντίπαλες ομάδες -τις οποίες η ίδια έχει διαμορφώσει- και τις οδηγεί σε πεδίο αδελφοκτόνου αιματοχυσίας, για να ξεπροβάλλει μετά ως Σωτήρ και Ειρηνοποιός χτίζοντας περίτεχνα δικτατορίες βαφτισμένες έντεχνα «Δημοκρατίες» τις οποίες απομυζά οικονομικά, διαβρώνει κοινωνικά και ισοπεδώνει πολιτισμικά.

Στην Ουκρανία, που σημειωτέον είναι η μεγαλύτερη σε έκταση επί ευρωπαϊκού εδάφους χώρα, απουσιάζει η έννοια του Έθνους –όσο δύσκολος και πολύπλοκος κι αν είναι ο καθορισμός της έννοιας αυτής-.  Η ύπαρξη έθνους ασκεί μεγάλη επίδραση στη διαμόρφωση Πολιτείας τής οποίας αποτελεί το σπουδαιότερο υλικό και πέρα από την οποία μπορεί το έθνος να εκτείνεται.

Η συνοχή της πολυπληθέστατης ουκρανικής κοινωνίας είναι καθοριστική. Και επάνω σε αυτήν ακριβώς «παίζουν» το παιγνίδι τους τα Διεθνή Γεράκια. Η Ουκρανία αφ’ ενός μεν ως κράτος δεν έχει πολλά χρόνια συμπαγούς πολιτικού/πολιτειακού βίου, αφ’ ετέρου δε, το μεν δυτικό της τμήμα δεχόταν -και δέχεται- επηρεασμούς από την Πολωνία και την Ουγγαρία, το δε βορειοανατολικό από τη Ρωσία.

Δεν είναι τυχαίο το ότι η σλαβική λέξη Ukrayina σημαίνει «παραμεθόριος χώρα». Και ποιας; Της Ρωσίας, γεγονός που ώθησε την Ουκρανία να παραμένει για χρόνια στο περιθώριο της ευρωπαϊκής πολιτικής πραγματικότητας.

Σε αυτόν λοιπόν τον χώρο οι κάτοικοί του δέχονταν –και δέχονται- διαφορετικές πολιτισμικές επιδράσεις και είχαν –και έχουν- διαφορετική κοινωνική συγκρότηση με αποτέλεσμα, παρόλο που οι Ουκρανοί είναι το 78% περίπου του συνολικού πληθυσμού, να μην αισθάνονται ως Ενότητα, να μην έχουν κοινή ιστορική αποστολή, να μην έχουν αναπτύξει εθνική συνείδηση, να μην έχουν κοινό εθνικό αίσθημα –σημειωτέον ότι αφήνω στην άκρη τα ηροδοτικά «όμαιμον», «ομόγλωσσον», «ομόθρησκον», «ομότροπον»- (*). Προς επίρρωση των άνω η Ουκρανία δεν εγνώρισε συγκρούσεις μεταξύ εθνικών ομάδων.

Τον Φεβρουάριο του 1918 η Ουκρανία κατελήφθη από τις σοβιετικές δυνάμεις και ένα μήνα μετά, με τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ παραχωρήθηκε στη Γερμανία. Το 1920 ιδρύθηκε η Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας. Με τη Συνθήκη της Ρίγα το 1921 διαμελίστηκε σε δυτική (προσάρτηση εδαφών της από Πολωνία, Τσεχοσλοβακία και Ρουμανία) και ανατολική (ένα από τα ιδρυτικά τμήματα της Σοβιετικής Ένωσης), τμήματα τα οποία ενώθηκαν και πάλι μετά τον Β΄Π.Π. και το 1954 συμπεριελήφθη και η Κριμαία. Προσπάθειες και δράσεις υπέρ ανεξαρτησίας ξεκίνησαν από την δεκαετία του ΄60 και συνεχίστηκαν μέχρι που στις 24 Αυγούστου του 1991, και μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία απέκτησε την ανεξαρτησία της. Από το 2003 το νεοσύστατο κράτος υιοθέτησε το μοντέλο της Προεδρικής Δημοκρατίας επάνω στα πρότυπα της Ρωσίας, της Γαλλίας και της Αμερικής (Ο Πρόεδρος έχει ευρύτερες εκτελεστικές εξουσίες και η εκλογή του γίνεται κάθε 5 χρόνια με μυστική καθολική ψηφοφορία).

Σε αυτήν λοιπόν την μη συμπαγή κοινωνία που ζει σε -υπό και επί- έδαφος πλούσιο, εύκολα η Νέα Διεθνής Τάξη εντόπισε το επόμενο θύμα της και «δούλεψε» για την επιτυχία του σκοπού αυτού. Η κοινωνία αυτή έπρεπε να διχασθεί. Και ήταν εύκολη υπόθεση να σπαρθούν «καινά δαιμόνια».

Από τη μία ο εκλεγμένος αντιευρωπαϊστής πρόεδρος της χώρας Βίκτωρ Γιανουκόβιτς, διεφθαρμένος μετα-σοβιετικός πολιτικός, οπαδός τού επιπέδου-Τσαουσέσκου-καπιταλιστικού πλούτου, που βασιζόταν στο ανατολικό, ρωσικά προσκείμενο, τμήμα της Ουκρανίας. Ο εξαφανισμένος σήμερα πρόεδρος (πιθανόν κρυμμένος στο Χάρκοβο) αρνήθηκε να παραιτηθεί και, καθώς ξέρει πολύ καλά πως το πολιτικό τέλος του είναι μιαν ανάσα, μίλησε για στημένο πραξικόπημα.

Από την άλλη οι ευρωπαϊστές: η πρώην Πρωθυπουργός (2005 και 2007-2010) Γιούλια Βολοντιμίριβνα Τιμοσένκο (με τον συνασπισμό BYuT), και ο πρώην Πρόεδρος (2005-2010) και Πρωθυπουργός (1999-2001) Βίκτωρ Αντρίγιοβιτς Γιουστσένκο (OU-PSD) η βάση των οποίων είναι η δυτική Ουκρανία. Σήμερα αυτοί έχουν πλέον το «πάνω χέρι» στην πλατεία Ανεξαρτησίας και καλούν τον κόσμο να μείνει στους δρόμους. Η Ε.Ε. δυναμίτιζε τις καλά συγκαλυμμένες αρχικά ειρηνικές διαδηλώσεις με στόχο να «εκθέσει» τον Γιανουκόβις. Όμως αυτός, αριβιστική «αλεπού», δεν έπεσε στην ευρωπαϊκή παγίδα και αντί για επίθεση, «δήλωνε» υποχώρηση, μέχρι που «γέμισε το ποτήρι» και έλαβαν θέση αγνώστου προέλευσης (;) «ελεύθεροι σκοπευτές» ξεκινώντας έτσι το αιματοκύλισμα της Πέμπτης και οδηγώντας τον Γιανουκόβιτς στον κύκνειο χορό του.

Η δισεκατομμυριούχος Γιούλια ΤΙμοσένκο είναι ιδρύτρια της εταιρείας «Ενωμένα Ενεργειακά Συστήματα Ουκρανίας» (Єдині енергетичні системи України), εταιρεία που κατάφερε από το 1995 έως το τέλος του 1996, με την Τιμοσένκο ως πρόεδρο, να γίνει ο κύριος μεταφορέας Ρωσικού φυσικού αερίου στην Ουκρανία. Το κόμμα της εξέδωσε σήμερα, 23.2.2014 ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία η κ. Μέρκελ τής εξέφρασε τη βεβαιότητα πως «επιστροφή της στην κεντρική πολιτική σκηνή θα αποτελέσει έναν από τους βασικούς παράγοντες για τη σταθεροποίηση της κατάστασης στην Ουκρανία». «Θα συναντηθούν πολύ σύντομα» βιάζεται να προσθέσει η ανακοίνωση. Στο πλευρό αυτής της ευρω-ουκρανικής συμμαχίας και η «μητέρα» της παγκοσμιοποίησης, η Αμερική, η οποία απέστειλε απειλητικό τελεσίγραφο στον εχθρό της παγκοσμιοποίησης Βλαντιμίρ Πούτιν να μην στείλει στρατεύματα στην ανατολική Ουκρανία γιατί θα «διαπράξει βαρύ σφάλμα».

Χάρτες που βιάστηκαν να κυκλοφορήσουν δείχνουν την Ουκρανία χωρισμένη στα δυο: η μεν Δυτική να ελέγχεται από τους Ευρωπαϊστές – Μερκελιστές στο πρόσωπο της Τιμοσένκο, η δε Ανατολική –συμπεριλαμβανομένης και της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας που, με πάνω από 2εκ. κατοίκους ζει κι αυτή τη δική της εξέγερση- να υποτάσσεται στον Ρώσο ηγέτη Βλαντιμίρ Πούτιν.

Σημειώσεις

(*). «Το ελληνικόν εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον και θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα» (Ηρόδοτος, Ουρανία 144).

Στην πλειονότητά τους οι Ουκρανοί είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, ενώ υπάρχουν και ουνίτες. Επίσημη γλώσσα είναι η Ουκρανική, ενώ ομιλούνται επίσης η Ρωσική, η Πολωνική και η Ρουμανική. Ουκρανοί είναι το 78% περίπου. 17,5% είναι οι Ρώσοι που κατοικούν κυρίως στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας. Μειονότητες είναι οι Λευκορώσοι, Μολδαβοί, Πολωνοί, Τάταροι της Κριμαίας, Ούγγροι, Ρουμάνοι.

Ευρυδίκη Λειβαδά