Μια ιστορία «Μιμητισμού»
για... τζάμπα παραβάν
(ΜΕΤΑ η...
πληρωμή)
ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΜΟΚΟΒΙΤΗ
ΤΩΡΑ, από
μικρούς μεγάλους και μικρομέγαλους της δήθεν «πολιτικής», κάθε προεκλογικά,
γίνονται όλα για την δωρεάν είσοδο του λαού στο... παραβάν. ΄Οποιος ακόμα δεν
θέλει να αντιληφθεί ότι είναι μεν «δωρεάν, πριν, το θέαμα», αλλά ΜΕΤΑ έρχεται
ο... λογαριασμός, δεν θα ‘ναι μόνο ο ίδιος που θα πληρώσει, αλλά θα
συμπαρασύρει ΚΑΙ τους γύρω του να πληρώνουν ένα έργο που οι ίδιοι αρνήθηκαν να
είναι θεατές τέτοιου σεναρίου, τέτοιων ρόλων και τέτοιων «εκτελεστών τακτικής
θεάτρου τους για τον... λαό...». Για τον «δικό τους λαό» που ζητούν όμως, μετά,
να πληρώνει ΟΛΟ το χωριό ακόμα και αυτοί που δεν ανέχονται το «φιάσκο των
ηθοποιών».
΄Ενας...
Κώστας και ένας... Ανδρέας έδωσαν κάποτε μία δημόσια χειραψία και χάλασε ο
κόσμος, αλλά ήταν οι τελευταίοι «μεγάλοι των μεγάλων, τότε, κομμάτων» ‒ σε
αλήθειες και ψέματα της πολιτικής τους.
Κάποτε,
ένα... νεύμα σε μια αερόσκαλα «έλα Μιμή» έσπερνε ρίγη έκπληξης στα πλήθη. Αλλά
σήμερα ένας τέτοιος «Μιμητισμός» ανάμεσα σε Μιμητές μικρούς της πολιτικής,
δημόσια «σε προσκαλώ έλα κοντά μου» και απάντηση δημόσια «έρχομαι, τρέχω στο
ραντεβού για τον γάμο με την ιστορία μας» είναι αστεία για... πολιτικά
νηπιαγωγεία και υποτιμημένους θεατές. Είτε ένας, είτε πολλοί οι
αλληλοπροσκαλούμενοι, σημασία έχει η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ «της δημόσιας παράστασής τους».
«΄Ελα Μιμή» από έναν Γόη της Πολιτικής σε μια Ωραία της ζωής. ΄Οσοι έζησαν
τηλεοπτικά «τη σκηνή» θα τη θυμούνται μια ζωή. Ιστορία όμως, που γράφει ζωντανά
η πολιτική. Σήμερα αστείοι «Μιμητές» δημόσιων προσκλήσεων παίζουν «θέατρο
μικροπολιτικής τους» και δεν μπορείς να διακρίνεις ποιος παίζει τη... «Μιμή» και ποιος τον «Ανδρέα» στο «επεισόδιο»
γιατί όλοι θέλουν να «το παίζουν άσχημα αντίγραφα του ίδιου πολιτικού
Αντρεϊσμού» προς τα... πλήθη τους... ως άλλοι αυτοί Λουδοβίκοι και Αντουανέτες
στη δημόσια σκηνή που προσκαλούν και παραχωρούν ή «μοιράζονται και μειώνουν εξουσίες τους»
όποτε ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ.
Κάπως έτσι,
ξαφνικά και προεκλογικά το παίζουν άλλοτε «μικρός από μηχανής θεός προσκαλών»
και άλλοτε «νέος Μωυσής ανταποκρινόμενος» να φέρουν στο λαό τις αλήθειες και
τους κανόνες «συμμετοχής όλου του... λαού στην... εξουσία». Μια «συμμετοχική
δημοκρατία» που αν γινόταν όμως ΘΑ μπορούσαν ΧΡΟΝΙΑ να τη σέβονται και
υλοποιούν και όχι ΜΟΝΟ κάθε... προεκλογικά θυμούνται και κάθε μετεκλογικά
ξεχνούν. ΄Ελα προεκλογικά για να πάρουμε διαζύγιο μετεκλογικά.
Διακηρύσσουν
με δικούς τους ντελάληδες ένα «νέο είδος πολιτικής» που είναι τελείως
πρωτόγνωρο σε «πρωτόγονο λαό που δεν ήξερε τι γίνεται μέχρι τώρα από τους
ίδιους». Τόσο χιλιοειπωμένα «για πρώτη φορά... επιτέλους... εδώ και τώρα» γενικώς
και τοπικώς «ο λαός στην εξουσία» που έγιναν πιο παληά κι’ από τα παληά
κουστούμια της τζάμπα σκηνής και σεναρίων φτηνής πολιτικής, για «άλλο πράμα...
φρέσκια συσκευασία σε παληά κονσέρβα».
Κι έρχονται
σε «γάμου κοινωνία μεταξύ τους» καθένας από τον διακριτό ρόλο «αξιωμάτων τους»
και ξεχνούν ότι ο ίδιος λαός το ίδιο έργο τους το ‘χει ξαναδεί και δεν ξεχνά
ότι μέχρι χθες οι ίδιοι αυτοί δεν ήθελαν ο ένας να δουν τον άλλο στα μάτια τους
και αλληλοκατηγορούνταν για κάθε δημόσια ζημιά. Αλλά ξαφνικά αγκαλιαστά και
χαμογελαστά μαζί για ένα «νέο συμβόλαιο, ένα νέο συμφωνητικό συμβίωσης... άλλο
πράμα αυτό... μαζί υποψήφιοι, αξιωματούχοι, λαός τους όλοι μαζί ΘΑ ασκούν από
εδώ και μετά ΜΑΖΙ την... εξουσία». Υπέροχα γλυκύτατο προεκλογικά και κάθε φορά
πικρό «μελό» μετεκλογικά για τον λαό. Τζάμπα είσοδος στην ... παράσταση και
μόνο στην έξοδο η πληρωμή προς τους «διοργανωτές του θεάματος». Αυθόρμητες άνευ
προηγουμένων προσκλήσεων, προηγουμένων εγκρίσεων φανερών και αφανέρωτων
υποστηρίξεων χρισμάτων, πρωτοβουλίες εκτός «θεάτρων» και πληρωμών τους, τέτοιες
πρωτοβουλίες, παραμένουν να υπάρχουν μόνο από απλούς πολίτες που δεν αρέσκονται
σε θεατρινισμούς όσο επικερδείς κι αν είναι. ΄Αλλωστε και ο... Θεός δεν
προσκάλεσε με προηγούμενο ντελάλη τον... Μωυσή. Υπήρχε αφανέρωτη φωνή Συνείδησης.
Πιθανόν
αυτά για «διαφημιστές παραστάσεών τους» να είναι ...παραμύθια γιατί σήμερα
«γνωρίζουμε ΟΛΟΙ πανελληνίως κάθε μέρα από τα δικά τους κανάλια και τύπο
διαφημίζουν και επομένως δεν μας ξεγελούν». Αν όμως δεχθούμε ότι αυτή εδώ η
ιστορία για... «Μιμητές» είναι χωρίς καμία αλήθεια, θα παραδεχθούμε ότι ΑΥΤΑ
που βλέπουμε και ακούμε ΟΛΟΙ καθημερινά, όπου σταθούμε και βρεθούμε, ιδιαίτερα
κάθε προεκλογικά είναι... αληθινά κι όχι... παραμύθια; Η μήπως είναι πιο κοντά
και πιο χρήσιμα ή... πρωτόγνωρα... «άλλο πράμα... για πρώτη φορά...» για τον...
λαό...;
Ο Σοφός
Λαός έχει το δικό του γνωμικό της αδιάψευστης στη ζωή πείρα ζωής του: «όσα
μύθια τόσα αλήθεια». Μόνο που μας λένε «μύθια» για ΕΙΚΟΝΙΚΗ ζωή χωρίς αλήθειες
και ΠΟΛΥ μακράν της πραγματικής σημερινής δικής μας Ζωής, όχι ως «λαού τους»
αλλά καθενός μας ως Ανθρώπου και Πολίτη. Δεν ενδιαφέρουν, κάθε φορά, τα
πρόσωπα, αλλά η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ της «τζάμπα προσφοράς τους εικονικών παραστάσεων».
ΑΥΤΗ πρέπει όπου εμφανίζονται οι ... «εκπρόσωποί της» να δικάζει το... παραβάν.
Αυτά «τα
θέατρα» δεν είναι τζάμπα για κανέναν, είτε μέσα, είτε έξω από την «παράσταση»
είμαστε, πληρώνουμε μετά ΟΛΟΙ. Ας μη ξεχνάμε ότι πράγματι δικαίωμα καθενός να
διαλέγει «οτιδήποτε του αρέσει» αλλά οι... «επιχειρηματίες θεαμάτων» είναι οι
ίδιοι που θυμούνται το χωριό, την πόλη και τον «λαό τους στην ...εξουσία» μόνο
κάθε προεκλογικά και μετά τον αφήνουν στην πραγματική κι’ όχι εικονική ζωή. Αλλά
εισπράττουν από ΟΛΟΥΣ έσοδα ΜΕΤΑ την έξοδο από το... παραβάν. Από όλους, είτε αρέσει, είτε όχι η «τζάμπα
παράστασή τους για τον... λαό τους».