Οι Υδατογραφίες της Κερασίας Τουλιάτου
Το πρώτο πράγμα που διαπιστώνει κανείς βλέποντας τα έργα της Κερασίας Τουλιάτου είναι η ομορφιά. Ισορροπημένες συνθέσεις, επιμελημένη απόδοση- σχεδόν καλλιγραφική-, χρωματικός πλούτος. Τα θέματά της, κυρίως νεκρές φύσεις, τα πραγματεύεται με ιδιαίτερη παρατηρητικότητα και ευλάβεια, κάποτε με διακοσμητική διάθεση, κάποτε με υποβόσκοντες συμβολισμούς, αλλά πάντοτε καταλήγοντας σε ένα άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα.
Ανάμεσα στις άλλες υδατογραφίες της, ξεχωρίζει μία ενότητα έργων που σηματοδοτούν αλλαγή κατεύθυνσης στην εικαστική γραφή της Τουλιάτου. Πρόκειται για απεικονίσεις τοπίων, όπου το θέμα εμφανίζεται σε διάφορες χρωματικές παραλλαγές, μοτίβα που θυμίζουν τους Γάλλους εμπρεσσιονιστές- τα Νούφαρα, ή τον Καθεδρικό της Ρουέν του Μονέ, όταν ζωγράφιζαν το ίδιο θέμα αλλά σε διαφορετική στιγμή της ημέρας, καθώς το φως διαφοροποιούνταν, άρα και το χρώμα και ή όλη εντύπωση που απέπνεε το έργο. Η υδατογραφία που ως τεχνική από τη φύση της, παρουσιάζει διαφάνεια και ρευστότητα, δίνει στα έργα της Τουλιάτου, μια ατμόσφαιρα που κινείται ανάμεσα στο ονειρικό και το πραγματικό. Το θέμα σχεδόν εξαϋλώνεται, δείχνει να αιχμαλωτίζει τη στιγμή που διαρκώς αλλάζει, το μεταβαλλόμενο φυσικό τοπίο που εκφράζει τα μεταβαλλόμενα ψυχικά τοπία.
Το ίδιο τοπίο, συγκεκριμένα μια χερσόνησος, ή ο ανοιχτός ουρανός στις διάφορες στιγμές και εποχές της Φύσης, γίνεται η αφορμή για τη ζωγραφική έκφραση. Στη συνέχεια όμως το θέμα χάνεται, για να καταλήξει σε συνθέσεις αφαιρετικές. Χρώμα και φόρμες, τα κατ΄ εξοχήν πλαστικά στοιχεία της ζωγραφικής, γίνονται το όχημα, για να εκφραστεί το συναίσθημα και η συγκίνηση της ζωγράφου. Οι λεπτές χρωματικές αποχρώσεις, συχνά τονικότητες του ίδιου χρώματος, ελεύθερες από κάθε συμβατικότητα και περιορισμό, συνθέτουν φόρμες που δίνουν στα έργα απίστευτη εκφραστική δύναμη.
Η Κερασία Τουλιάτου, συνειδητά ή ασυνείδητα διαγράφει μια καλλιτεχνική διαδρομή που έχει κοινές αφετηρίες με τη διαδρομή των περισσότερων Ελλήνων ζωγράφων της Μοντέρνας τέχνης του 20ού αιώνα, οι οποίοι ξεκίνησαν την ενασχόλησή τους με τη Ζωγραφική στα εργαστήρια της αγιογραφίας, για να καταλήξουν στο ζενίθ της καλλιτεχνικής τους σταδιοδρομίας στην Αφαίρεση. Αγιογράφοι και Μοντέρνοι μοιράζονται την ίδια αίσθηση πνευματικότητας, τη διάθεση για απεικόνιση του υπερβατικού βιώματος, την πλήρη απελευθέρωση από τον κόσμο των αισθήσεων και την οπτική αλήθεια που αυτός κομίζει και αναζητούν στα βάθη της ύπαρξής τους, εικόνες μοναδικές και εσωτερικές αλήθειες που με αφορμή ένα εξωτερικό ερέθισμα, κατακλύζουν τη ζωγραφική επιφάνεια. Γι΄ αυτό η αφαίρεση καθίσταται πιο εσωτερική, πιο ποιητική, πιο ειλικρινής.
Η εικαστική γραφή της Τουλιάτου δεν τυποποιήθηκε, δεν επαναπαύτηκε σε δοκιμασμένες εικαστικές διατυπώσεις, ώστε να γίνουν μανιερισμός και επανάληψη. Πειραματίζεται και διαρκώς εξελίσσεται, μέσα από το ανικανοποίητο και το δημιουργικό, ταραχώδες συναίσθημα που χαρακτηρίζει τους αληθινούς δημιουργούς και ελπίζουμε η Έκθεση των υδατογραφιών της στη Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας «Αλέκος Κοντόπουλος», να δώσει έναυσμα για τη συνέχιση των καλλιτεχνικών της αναζητήσεων, ώστε να παρουσιάσουμε και πάλι έργα της νέας αυτής κατεύθυνσης που διαφάνηκε στη ζωγραφική της.
Έφη Παπαευθυμίου
Αρχαιολόγος-Ιστορικός Τέχνης
MSc Σχεδιασμό, διοίκηση και πολιτική Τουρισμού
Υπ. Δρ. Παν/μίου Αθηνών
