Ιστορία πάθους και ... “πολιτικής”
(Χρονογράφημα) Γιώργου Σμοκοβίτη
“Στη μέση του στούντιο υπάρχει ένα κλουβί με μια μικροσκοπική μαϊμού κι έναν παπαγάλο με τεράστιο ράμφος. Η μαϊμού γυρίζει σαν σβούρα γύρω από την κούνια του παπαγάλου και τον παιδεύει ασταμάτητα, ξεριζώνοντάς του τα φτερά και βασανίζοντάς τον. Παρόλο που ο παπαγάλος θα μπορούσε κάλλιστα να κόψει την μαϊμού στα δύο με το ράμφος του, δεν κάνει τίποτα άλλο εκτός από το να βγάζει κάτι σπαραξικάρδια παραπονεμένα κρωξίματα. Ο Γκονκούρ λυπάται τον καημένο τον παπαγάλο και σχολιάζει τη φριχτή ζωή που είναι αναγκασμένος να υπομένει. Τότε του εξηγούν ότι όταν κάποτε χώρισαν το πουλί και το ζώο , ο παπαγάλος κόντεψε να ψοφήσει από τη θλίψη του και συνήλθε μόνο αφού τον έβαλαν στο ίδιο κλουβί με τον βασανιστή του.”
Πόσες τέτοιες σχέσεις “βασανιστικής αγάπης και πάθους του ενός για τον άλλον και μεταξύ τους” δεν γράφει η ίδια η ζωή ανθρώπων εκτός ή εντός “κεκλεισμένων θυρών” άλλοτε γνωστές άλλοτε όχι και κυρίως “οι επαγγελματίες των διαζυγίων” έχουν ακούσει πριν ή μετά “τον διακανονισμό διαφορών” αν δεν έχει γίνει δυνατή η “αποτοξίνωση από την εξάρτηση για τα ίδια και τα ίδια”.Αυτά για την ιδιωτική ζωή “ζώων και ανθρώπων”, καλά προστατευνένη σε “κλουβί”.
Αλλά και στη ΔΗΜΟΣΙΑ ζωή πως να διαφεύγει μια σύγκριση και μεταφορά κοινών στοιχείων “εθισμού σε σχέσεις πάθους” βασανιστικά θύματος και θύτη στο ίδιο “κλουβί συμβίωσης” σε καμαρίνια ηθοποιών; Κι' αν δεν διακινδυνεύει η... “σκέψη μεταφοράς” να θεωρηθει υβριστική, “λαός” και “κυβέρνησή του με ή χωρίς στολή” θα καθρεφτίζονταν σε τέτοιους ρόλους.
Το ερώτημα παραμένει αν πρώτα “το αυγό γεννά την κότα ή η κότα το αυγό” Πρώτα το “βίτσο γεννιέται του παπαγάλου” που τροφοδοτει την ανεξέλεγκτη συμπεριφορά κάθε μαϊμούς ή πρώτα το... “ζώον” η μαϊμού έχει το δικό της και εμφυσά και διατηρεί το ανεξέλεγκτο “πάθος του... παπαγάλου” και αλληλοτροφοδοτούμενα;
Ίσως... να υπάρχει κάπου και... ΤΩΡΑ... ένας λαός με βίτσιο να τον ξεπουπουλιάζει μια... μαϊμού κυβέρνηση. Αλλά ΚΑΙ αντιπολίτευση που ΕΧΕΙ την ΙΔΙΑ νοοτροπία να περιμένει να ασκούν μαζί στο ΙΔΙΟ κλουβί το... βίτσιο τους στο “ξεπουπουλιασμένο θύμα”, που όμως ΜΟΝΟ “σκούζει” αλλά ωσαν επιπλέον και... “με απόλαυση πάθους”. ΧΩΡΙΣ ούτε καν να σκέπτεται “Άλλον Δρόμο” Ελευθερίας και ΥΓΕΙΑΣ ΟΛΩΝ σε όλους τους ρόλους συμμετοχής τους στη ΖΩΗ.
Σημ.: Είναι πολύ να ζητήσω τη... “θυσία” μιας ΞΑΝΑ ανάγνωσης της παραπάνω περιγραφής “στο ίδιο κλουβί” με αυτή την... αλλαγή προσώπων πάθους στη... μοντέρνα ιδιωτική ή και...πολιτική ζωή; Και ας αφήσουμε τα καμαρίνια των Παρισίων, αλλά στην ελληνική επαρχία μας ας ακούσουμε τον δικό μας Καζατζίδη που τραγουδούσε ως “λαός” : “η δική μου η θυσία χωρίς νόημα και ουσία”. Αλίμονο όμως σε όποιον συνηθίζει να απολαμβάνει το... βίτσιο ως “μονόδρομο σε κλουβί ιδιωτικώς ή δημοσίως” διότι δήθεν “Αλλος Δρόμος” δεν υπάρχει.
Από το βιβλίο του γνωστού συγγραφέα Τζούλιαν Μπαρνς <<Ζωή σε τρία επίπεδα>> αντιγράφω επί λέξει την περιγραφή στο καμαρίνι της Σάρας Μπερνάρ στο Παρίσι του περασμένου αιώνα: