Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα…
η αντιλαϊκή πολιτική που γεννά το φασισμό, συνεχίζεται
Στις 17
Σεπτέμβρη του 2013, στην εργατούπολη του Κερατσινίου, ο αγωνιστής Παύλος Φύσσας
έπεφτε νεκρός από επίθεση με μαχαίρι του χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Η δολοφονία αυτή
αποτέλεσε το αποκορύφωμα της δράσης του νέο-ναζιστικού μορφώματος ενάντια στο
λαό, που είχε ως τότε θύματα μετανάστες, αλλά και τραμπουκισμούς σε βάρος και
Ελλήνων. Κατέδειξε ωστόσο πως η δράση αυτής της φασιστικής οργάνωσης, που
σκόπιμα έμεινε ανεμπόδιστη και ενθαρρύνθηκε απ’ το κυρίαρχο αστικό πολιτικό
σύστημα για να χρησιμοποιηθεί, ως τρομοκρατικό εργαλείο κατά των λαϊκών και
αριστερών δυνάμεων, κινδύνευε να γίνει ανεξέλεγκτη απ’ το ίδιο το σύστημα που
τη γέννησε και την τροφοδότησε, ενώ, ταυτόχρονα, η διεύρυνση της επιρροής της
στο εκλογικό σώμα της Δεξιάς, έγινε πρόβλημα για τη ΝΔ. Το έδαφος πάνω στο
οποίο αναπτύσσεται η φασιστική δράση της «Χρυσής Αυγής» είναι η πολιτική της
εξαθλίωσης, της ανεργίας, του ξεπουλήματος της χώρας. Μια πολιτική που αποκτά
ολοένα και πιο «φασίζοντα» χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα επιχείρησε να «κοντύνει»
τη «Χρυσή Αυγή» με τις φυλακίσεις στελεχών της, όχι βέβαια επειδή την
χαρακτήρισε κάποιος «όψιμος αντιφασισμός» αλλά για να περισωθούν απ’ τη φθορά
οι φορείς της επίσημης διαχείρισης του συστήματος και για να ανακόψει την
διείσδυση της στην εκλογική βάση της.
Ένα χρόνο μετά
όμως, η «Χρυσή Αυγή» έδειξε πως και ερείσματα στον κρατικό μηχανισμό έχει
(αστυνομία και το στρατό), αλλά και η επιρροή στον ίδιο το λαό, όπως έδειξαν
και τα ποσοστά της, στις πρόσφατες εκλογές. Το γεγονός αυτό, και ενόψει της
δίκης των στελεχών της Χρυσής Αυγής, οδηγεί την κυβέρνηση στην προσπάθεια να
διαμορφώσει ένα σκηνικό ελέγχου του νεο-ναζιστικού μορφώματος, με «ανοικτή»
βέβαια την έκβασή που θα έχει. Στο πλαίσιο της «γραμμής Μπαλτάκου» ώστε να μην
διασκορπιστούν τα ποσοστά της Ν.Δ., να στηριχθεί η συγκυβέρνηση, να μην
οδηγηθούν τα πράγματα σε εκλογές – ενόψει και της εκλογής προέδρου της
Δημοκρατίας., αλλά και του νέου «πακέτου» σκληρών αντιλαϊκών μέτρων – μπορεί να
προκριθεί ένα πιο ανεκτό και «χρήσιμο» πλαίσιο λειτουργίας της «Χρυσής Αυγής»,
παράλληλα με έναν ανάλογο «λελογισμό» της και τον «περιορισμό των ακραιφνών της
».
Η αύξηση όμως
της επιρροής της «Χρυσής Αυγής», στο λαό, σε εργατο-συνοικίες και στη νεολαία,
όπου ρίχνει το δηλητήριό της, αποτελεί συνέπεια της ανυπαρξίας πειστικής γι’
αυτόν διεξόδου, απ΄ την πλευρά των κοινοβουλευτικών κομμάτων που αναφέρονται
στην Αριστερά, ιδιαίτερα μετά την «κινηματική νηνεμία» που επικρατεί μετά από
το 2012. Ενώ λοιπόν η κρίση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης
βαθαίνει, και η πολιτική που επιβάλλει η άρχουσα τάξη, η κυβέρνηση και τα ξένα
αφεντικά τους, κάνουν τους όρους ζωής του λαού, δυσβάσταχτους, αυτές οι
δυνάμεις αντί να βρεθούν στο πλάι του λαού σε μια κατεύθυνση συγκρότησης
μαζικού κινήματος αντίστασης και σύγκρουσης με την πολική αυτή – το οποίο
αποτελεί και τη μοναδική διέξοδο – σπέρνουν εκλογικές αυταπάτες, «κυβερνητικές
διεξόδους» στα πλαίσια του κυρίαρχου αστικού συστήματος και της ΕΕ, «παραλύουν»
αγώνες, προωθούν λογικές και πρακτικές αστικής συνδιαχείρισης και
παθητικοποίησης του λαϊκού παράγοντα ή κηρύσσουν την … «αναχώρηση» απ΄ το
σήμερα, στο όνομα μιας αυριανής «λαϊκής εξουσίας», ενώ άλλες μικρότερες
δυνάμεις σέρνονται στην ουρά τους, με απατηλά «μεταβατικά προγράμματα» για
«αντικαπιταλιστικές λύσεις» στα πλαίσια του σημερινού συστήματος.
Εργατικά
στρώματα και νεολαία, με μελανό παρόν - κι ακόμα πιο μελανό μέλλον - μένουν
χωρίς ιδεολογική στήριξη, πολιτικά και ιδεολογικά αφοπλισμένα και
αποσυγκροτημένα, βορά στην προπαγάνδα της πιο ακραίας έκφρασης του συστήματος
της εκμετάλλευσης - του φασισμού. Ο οποίος, χρησιμοποιείται μάλιστα ολοένα και
πιο έντονα διεθνώς, απ΄ τον ιμπεριαλισμό, ως μέσο εκφοβισμού, τρομοκράτησης και
οπλισμένη γροθιά κατά των λαών. Κάτι που φαίνεται χαρακτηριστικά σήμερα στην
Ουκρανία, όπου οι ΗΠΑ και η ΕΕ ανοιχτά στηρίζουν και εξοπλίζουν τις φασιστικές
δυνάμεις και στήριξαν την συμμετοχή τους στην πραξικοπηματική κυβέρνηση του
Κιέβου.
Η «απάντηση» στο
φασισμό δεν είναι ο «ακτιβισμός», έξω και μακριά απ΄ το λαό. Ούτε θα βρεθεί
στην επίκληση της αστικής «νομιμότητας» και στην αστική ταξική δικαιοσύνη, που
στηρίζουν την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική του συστήματος, μέσα στην οποία
εκτρέφεται ο φασισμός. Η απάντηση στο φασισμό δίνεται μέσα από τη συγκρότηση
ενός μαζικού λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού – αντιφασιστικού κινήματος, που θα
δείχνει τους πραγματικούς υπεύθυνους της κατάστασης που ζει ο λαός, αυτούς που
συγκαλύπτει το κάθε φασιστικό μόρφωμα, και που θα στρέφεται ενάντια τους.
Το φασισμό τσακίζουν αγώνες
λαϊκοί!
Θάνατος στο φασισμό και στον
ιμπεριαλισμό!
Ενάντια στην ιμπεριαλιστική
εξάρτηση, ν’ ανατραπεί η βάρβαρη πολιτική της ανεργίας – εξαθλίωσης και
κρατικής τρομοκρατίας που γεννά και τροφοδοτεί τον φασισμό!
Να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι!