Φθινόπωρο : ώρα για «αναγκαστική προσγείωση» στην σκληρή «και με μπάρες (πλέον)» πραγματικότητα.
Λάμπρου Π. Μπαμπαλιούτα
Δικηγόρου-Λέκτορα Παντείου Παν/μίου
babalioutas.l@dsa.gr
Όταν διαβάζεις τ’ άρθρα του φίλου και «Φθιωτιδο-λάτρη» Δημήτρη Ζάχου, δεν μπορείς παρά απλά να απορροφάς κάθε έκφραση, κάθε λέξη, προσπαθώντας να μπεις όχι μόνο στο μυαλό, αλλά και στην ψυχή του.
(Δημήτρη δεν προσπαθώ να σε κολακεύσω. Βλέπω την αμηχανία ζωγραφισμένη στην έκφρασή σου, αλλά και το χαμόγελό σου, όσο και αν προσπαθείς να συγκρατηθείς).
Με απλό και περιεκτικό λόγο προσπαθεί, όχι μόνο να μας εισάγει στην απλή πραγματικότητα του σύγχρονου Έλληνα, αλλά να μας προβληματίσει και συνάμα να μας δώσει το θάρρος να συνεχίσουμε την πορεία μας, με πνεύμα αισιοδοξίας, παρά τον προβληματισμό και τα γκρίζα σύννεφα που επέφεραν στην ψυχολογία του φιλότιμου Ελληνάρα, εκείνοι «που φροντίζουν για το καλό του».
Το φθινόπωρο, ως εποχή σηματοδοτεί, συνήθως μία νέα αρχή. Αρχή στο εκκλησιαστικό έτος, αρχή στο εκπαιδευτικό έτος, αρχή στις οικογενειακές (και όχι μόνο) υποχρεώσεις. Μέσα και από μία σκληρή προσγείωση, με σωρεία λογαριασμών και υποχρεώσεων, αλλά και μέσα από την τοποθέτηση «κιγκλιδωμάτων και μπαρών» που προσγειώνουν στην σκληρή (μετά τις θερινές διακοπές) πραγματικότητα. Που σηματοδοτούν ότι τίποτε δεν ανήκει στην κοινή χρήση, έστω και εάν ανήκει ιδιοκτησιακά στο Ελληνικό Δημόσιο (και κατ’ επέκταση και στον Έλληνα). Όπου τίποτε δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί, έστω και αν υπάρχει ανάγκη, χωρίς την καταβολή του αντιτίμου. Και αν δεν καταβάλεις το αντίτιμο, περνάς και μία βόλτα από τον Εισαγγελέα για τα περαιτέρω.
Ίσως αυτό να είναι το τίμημα μιας σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως θα έλεγαν και οι εξ’ αριστερών προερχόμενοι. Δεν είναι μόνο το τίμημα μιας φιλελεύθερης πολιτικής (ότι και αν πολιτικά πιστεύει κανείς).
Είναι το τίμημα της δικής μας επιλογής. Είναι το τίμημα της επιλογής κάθε ψηφοφόρου. Είναι το «αντίδωρο» των μεγάλων και όμορφων πολιτικών λόγων.
Είναι το «αντίδωρο» της σύγχρονης δημοκρατίας των «επιγόνων» και των golden boys με τα καλαίσθητα μανικετόκουμπα. Εκείνων που χωρίς να διαβάζουν όλο το κείμενο, «φροντίζουν» για το καλό του Έλληνα, «τουϊτάροντας» ταυτόχρονα με φιλολαϊκές εκφράσεις για να δείξουν δήθεν ότι είναι εδώ, ότι είναι δίπλα μας. Αλλά και αυτών που ως χειροκροτητές επεφημούν πολιτικές και πολιτικούς, προσπαθώντας το μαύρο να το μετατρέψουν σε ελαφρύ γκρίζο «υπηρετώντας το κόμμα».
Αλήθεια αναλογίσθηκαν ότι δεν έχουν εκλεγεί (ή επιλεγεί) για να υπηρετήσουν το κόμμα, αλλά τον Ελληνικό Λαό;
Και το συμφέρον του Λαού –πολύ απλά- επιβάλλει «μπάρες».
Μπάρες για να βγεις από το σπίτι σου, μπάρες για να βγεις από το χωριό σου, μπάρες για να πας το παιδί σου στο φροντιστήριο, μπάρες για να πας στο γιατρό στην πόλη να βρεις την υγειά σου.
Μπάρες, μπάρες, μπάρες, μπάρες. Πολλές μπάρες, φίλε Δημήτρη.
(Ευτυχώς δεν έχουν βάλει μπάρες, φίλε Δημήτρη και μέσα στην Αθήνα και μπορούμε να βλεπόμαστε). Επομένως, δύσκολα μας βλέπω, για επόμενες θερινές διακοπές αρκετών ημερών στην όμορφη πατρίδα μας. Στην Φθιώτιδα της καρδιάς μας. Αλλά δεν θα τους βγει.
Επομένως το φθινόπωρό μας, δεν αρχίζει μόνο με λογαριασμούς, ΕΝ.Φ.Ι.Α., Δ.Ε.Θ., φιλολαϊκές εξαγγελίες και ό,τι άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου.
Για τους πολίτες της περιφέρειάς μας, αρχίζει και με κάτι άλλο.
Δεν θα το έλεγα «χαράτσι», για να μη θεωρηθεί ότι το «νοσταλγώ», κατά την προσφιλή πολιτική έκφραση των ημερών μας.
Θα το έλεγα απλά «ανταποδοτικό τέλος» των επιλογών μας και των επιλογών μου. «Ανταποδοτικό τέλος» μιας επιλογής, επίδειξης εμπιστοσύνης, η οποία τελικώς δεν άξιζε.
«Ανταποδοτικό τέλος» στην έλλειψη πολιτικής ειλικρίνειας (όσο υπήρχε), όπως θα λέγαμε στη σύγχρονη ορολογία της αγοράς (ή πιάτσα, όσοι εξ’ ημών μεγαλώσαμε σ’ αυτήν).
Αυτό πληρώνουμε αγαπητοί μου φίλοι.
Αυτό είναι το πραγματικό αντίτιμο των διαδρομών μας.
Επομένως οι, εκ των υστέρων, διαμαρτυρίες σε ένα, εκ των προτέρων, έτοιμο επιχειρηματικό περιβάλλον δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα.
Καλό φθινόπωρο και από εμένα, αγαπητοί φίλοι, με σκληρή προσγείωση στην πραγματικότητα και με πολλές μπάρες.
Επιστρέψαμε στην Ηλιούπολη, φίλε Δημήτρη, περνώντας πολλές μπάρες και όπου μας βγει.
Όμως το ταμείο γίνεται στο τέλος.
Εγώ τον έχω έτοιμο το λογαριασμό. Εσεις ;
Λάμπρου Π. Μπαμπαλιούτα
Δικηγόρου-Λέκτορα Παντείου Παν/μίου
babalioutas.l@dsa.gr
Όταν διαβάζεις τ’ άρθρα του φίλου και «Φθιωτιδο-λάτρη» Δημήτρη Ζάχου, δεν μπορείς παρά απλά να απορροφάς κάθε έκφραση, κάθε λέξη, προσπαθώντας να μπεις όχι μόνο στο μυαλό, αλλά και στην ψυχή του.
(Δημήτρη δεν προσπαθώ να σε κολακεύσω. Βλέπω την αμηχανία ζωγραφισμένη στην έκφρασή σου, αλλά και το χαμόγελό σου, όσο και αν προσπαθείς να συγκρατηθείς).
Με απλό και περιεκτικό λόγο προσπαθεί, όχι μόνο να μας εισάγει στην απλή πραγματικότητα του σύγχρονου Έλληνα, αλλά να μας προβληματίσει και συνάμα να μας δώσει το θάρρος να συνεχίσουμε την πορεία μας, με πνεύμα αισιοδοξίας, παρά τον προβληματισμό και τα γκρίζα σύννεφα που επέφεραν στην ψυχολογία του φιλότιμου Ελληνάρα, εκείνοι «που φροντίζουν για το καλό του».
Το φθινόπωρο, ως εποχή σηματοδοτεί, συνήθως μία νέα αρχή. Αρχή στο εκκλησιαστικό έτος, αρχή στο εκπαιδευτικό έτος, αρχή στις οικογενειακές (και όχι μόνο) υποχρεώσεις. Μέσα και από μία σκληρή προσγείωση, με σωρεία λογαριασμών και υποχρεώσεων, αλλά και μέσα από την τοποθέτηση «κιγκλιδωμάτων και μπαρών» που προσγειώνουν στην σκληρή (μετά τις θερινές διακοπές) πραγματικότητα. Που σηματοδοτούν ότι τίποτε δεν ανήκει στην κοινή χρήση, έστω και εάν ανήκει ιδιοκτησιακά στο Ελληνικό Δημόσιο (και κατ’ επέκταση και στον Έλληνα). Όπου τίποτε δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί, έστω και αν υπάρχει ανάγκη, χωρίς την καταβολή του αντιτίμου. Και αν δεν καταβάλεις το αντίτιμο, περνάς και μία βόλτα από τον Εισαγγελέα για τα περαιτέρω.
Ίσως αυτό να είναι το τίμημα μιας σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως θα έλεγαν και οι εξ’ αριστερών προερχόμενοι. Δεν είναι μόνο το τίμημα μιας φιλελεύθερης πολιτικής (ότι και αν πολιτικά πιστεύει κανείς).
Είναι το τίμημα της δικής μας επιλογής. Είναι το τίμημα της επιλογής κάθε ψηφοφόρου. Είναι το «αντίδωρο» των μεγάλων και όμορφων πολιτικών λόγων.
Είναι το «αντίδωρο» της σύγχρονης δημοκρατίας των «επιγόνων» και των golden boys με τα καλαίσθητα μανικετόκουμπα. Εκείνων που χωρίς να διαβάζουν όλο το κείμενο, «φροντίζουν» για το καλό του Έλληνα, «τουϊτάροντας» ταυτόχρονα με φιλολαϊκές εκφράσεις για να δείξουν δήθεν ότι είναι εδώ, ότι είναι δίπλα μας. Αλλά και αυτών που ως χειροκροτητές επεφημούν πολιτικές και πολιτικούς, προσπαθώντας το μαύρο να το μετατρέψουν σε ελαφρύ γκρίζο «υπηρετώντας το κόμμα».
Αλήθεια αναλογίσθηκαν ότι δεν έχουν εκλεγεί (ή επιλεγεί) για να υπηρετήσουν το κόμμα, αλλά τον Ελληνικό Λαό;
Και το συμφέρον του Λαού –πολύ απλά- επιβάλλει «μπάρες».
Μπάρες για να βγεις από το σπίτι σου, μπάρες για να βγεις από το χωριό σου, μπάρες για να πας το παιδί σου στο φροντιστήριο, μπάρες για να πας στο γιατρό στην πόλη να βρεις την υγειά σου.
Μπάρες, μπάρες, μπάρες, μπάρες. Πολλές μπάρες, φίλε Δημήτρη.
(Ευτυχώς δεν έχουν βάλει μπάρες, φίλε Δημήτρη και μέσα στην Αθήνα και μπορούμε να βλεπόμαστε). Επομένως, δύσκολα μας βλέπω, για επόμενες θερινές διακοπές αρκετών ημερών στην όμορφη πατρίδα μας. Στην Φθιώτιδα της καρδιάς μας. Αλλά δεν θα τους βγει.
Επομένως το φθινόπωρό μας, δεν αρχίζει μόνο με λογαριασμούς, ΕΝ.Φ.Ι.Α., Δ.Ε.Θ., φιλολαϊκές εξαγγελίες και ό,τι άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου.
Για τους πολίτες της περιφέρειάς μας, αρχίζει και με κάτι άλλο.
Δεν θα το έλεγα «χαράτσι», για να μη θεωρηθεί ότι το «νοσταλγώ», κατά την προσφιλή πολιτική έκφραση των ημερών μας.
Θα το έλεγα απλά «ανταποδοτικό τέλος» των επιλογών μας και των επιλογών μου. «Ανταποδοτικό τέλος» μιας επιλογής, επίδειξης εμπιστοσύνης, η οποία τελικώς δεν άξιζε.
«Ανταποδοτικό τέλος» στην έλλειψη πολιτικής ειλικρίνειας (όσο υπήρχε), όπως θα λέγαμε στη σύγχρονη ορολογία της αγοράς (ή πιάτσα, όσοι εξ’ ημών μεγαλώσαμε σ’ αυτήν).
Αυτό πληρώνουμε αγαπητοί μου φίλοι.
Αυτό είναι το πραγματικό αντίτιμο των διαδρομών μας.
Επομένως οι, εκ των υστέρων, διαμαρτυρίες σε ένα, εκ των προτέρων, έτοιμο επιχειρηματικό περιβάλλον δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα.
Καλό φθινόπωρο και από εμένα, αγαπητοί φίλοι, με σκληρή προσγείωση στην πραγματικότητα και με πολλές μπάρες.
Επιστρέψαμε στην Ηλιούπολη, φίλε Δημήτρη, περνώντας πολλές μπάρες και όπου μας βγει.
Όμως το ταμείο γίνεται στο τέλος.
Εγώ τον έχω έτοιμο το λογαριασμό. Εσεις ;