Εις τον πάντιμο χορό των αγίων της Ιεράς
Μητροπόλεώς μας εξέχουσα θέση κατέχει ο άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος
Πενταπόλεως ο θαυματουργός, ο οποίος δι’ ολίγον διάστημα υπηρετήσας ως
Ιεροκήρυκας Φθιώτιδος κατώρθωσε να σφραγίσει τις ψυχές των πιστών με την
σφραγίδα της ακτινοβολούσης προσωπικότητός του και να αφήσει ανεξίτηλα
τα ίχνη της διαβάσεως του.
Διωγμένος
και συκοφαντημένος, περιφρονημένος και απωθημένος στο περιθώριο της
εκκλησιαστικής ζωής, αίρων τον σταυρό της προσωπικής του δοκιμασίας
φθάνει στην πόλη μας τον Οκτώβριο του 1893 με την μεσολάβηση του τότε
Υπουργού των Εκκλησιαστικών αειμνήστου Αθανασίου
Ευταξία, Βουλευτού Φθιώτιδος, δια να υπηρετήσει την σπορά του θείου
Λόγου και να κηρύξει «Χριστόν Εσταυρωμένον» στις ψυχές των επί 30 χρόνια
άνευ Αρχιερέως αποιμάντων Φθιωτών. Κάτοχος βαθείας παιδείας,
περικοσμούμενος από σπάνια προσόντα και πολλές αρετές επιδίδεται στην
πνευματική διάπλαση των πιστών και κατορθώνει σε σύντομο διάστημα να
κατακτήσει τις καρδιές των φιλοχρίστων και φιλοθρήσκων Φθιωτών, οι
οποίοι μέχρι σήμερα μνημονεύουμε του αγίου ονόματός του και δικαίως
καυχόμεθα δια την εις την Ιεράν Μητρόπολίν μας σύντομη μεν, αλλά λίαν
καρποφόρα παραμονή του.
Όλα όμως τα
ωραία στη ζωή γρήγορα τελειώνουν. Ένα σύντομο γλυκό όνειρο ήταν η εδώ
παρουσία του αγίου. Μετά από μία περιοδεία στα χωριά της Φθιώτιδος και
της Φωκίδος εν καιρώ χειμώνος προσβάλλεται από υψηλό πυρετό, ασθενεί
βαρέως και μόλις διαφεύγει τον θάνατο. Οι ιατροί του συστήνουν να
μετοικίσει σε ξηρότερο κλίμα. Φαίνεται, ότι η εντολή του Θεού για την
υψηλή αποστολή του στα ηρωϊκά μέρη της Ρούμελης είχε ολοκληρωθεί. Άλλος
τόπος τον είχε περισσότερο ανάγκη και αυτός ήταν η Ριζάρειος
Εκκλησιαστική Σχολή εις την οποία μετά την ανάρρωσή του τον Μάρτιο του
1894 μετατίθεται ως Διευθυντής αυτής.
Ετσι
ο άγιος Νεκτάριος, ο Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιωτιδοφωκίδος
αναχωρεί για νέους αγώνες και μεγαλύτερα παλαίσματα αφήνοντας πίσω ένα
καλλιεργημένο γεώργιο που απεχέρσωσε με πολύ κόπο από τα αγκάθια των
κακών συνηθειών και των παθών. Εκείνος μεν ανεχώρησε «ο δε λόγος του
Θεού ηύξανε και επληθύνετο»(Πραξ. 12, 24) με αποτέλεσμα από τότε να
αρχίσει μια πνευματική αναζωογόνηση στην περιοχή μας, της οποίας οι
καρποί μέχρι σήμερα είναι εμφανείς.
Αλλά
ας ιδούμε τι γράφει η εφημερίδα της εποχής εκείνης «Φωνή της Φθιώτιδος»
για τον άγιο Ιεροκήρυκα: «Επί των ημερών αυτού το θρησκευτικόν
συναίσθημα των συμπολιτών μας αναζωπυρώθη και το γόητρον της Εκκλησίας
ανυψώθη. Δια δε των από του άμβωνος ωραίων, διδακτικών και υψηλάς
εννοίας περιεχόντων λόγων του, δια των πατρικών και πολυτίμων συμβουλών
του και δια της κοσμίας, αμέμπτου και αρίστης συμπεριφοράς του,
εφείλκυσεν αμέριστον την αγάπην και τον σεβασμόν των συμπολιτών μας,
οίτινες ουδέποτε θα λησμονήσωσιν τον λαμπρόν τούτον ιεράρχην του οποίου
το όνομα δικαίως μετά σεβασμού προφέρουσι και πάντοτε ευφροσύνως θα
αναμιμνήσκονται αυτού».
Έμειναν στην
ιστορία οι ιεραποστολικές περιοδείες του αγίου σε πόλεις και χωριά που
είχαν να ιδούν Αρχιερέα και να ακούσουν κήρυγμα περισσότερο από τριάντα
χρόνια, οι ομιλίες του στους μαθητές του Γυμνασίου Λαμίας και μάλιστα
αυτή που στις 8 Νοεμβρίου του 1893 εξεφώνησε «περί αυτοχειρίας», τα
βιβλία που συνέγραψε στο φτωχικό του κατάλυμμα εκεί κοντά στον Ιερό Ναό
της Παναγίας Δέσποινας, όπου εφιλοξενείτο στο σπίτι του Κωστή
Σακκοπούλου και μάλιστα εκείνο «περί επιμελείας ψυχής» που εξετύπωσε και
διένειμε δωρεάν ο Εμπορικός Σύλλογος Λαμιέων.
Το άγιο πέρασμά του και την πολύκαρπη προσφορά του ως εξής περιγράφει ο Ιερός Υμνογράφος:
«Τις
σου Νεκτάριε αινέσει, την ταπείνωσιν την Χριστοειδεστάτην, δι’ ης λόγον
θεού, Φθιώτιδι ελάλεις ην μόνη παρουσία σου, ωκοδόμησας πλουσίως;»
«Ως
πάντερπος επίστεψις τω χορώ των Αγίων Φθιώτιδος τέθεισαι θαυματουργέ,
ότι τη προνοία τη θεϊκή ενταύθα διηκόνησας, σπείρων ταις καρδίαις λόγον
Θεού, νυν δε έχων παρρησίαν, Νεκτάριε Αιγίνης, υπέρ υμών Χριστόν
ικέτευε».
Ο
άγιος Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως μας, Επίσκοπος Πενταπόλεως Νεκτάριος
υπήρξε δυνατός στην πίστη, υπόδειγμα υπομονής και ταπεινοφροσύνης και
εδοκιμάσθηκε όσον ολίγοι μέσα στο καμίνι του πόνου, της συκοφαντίας, του
διωγμού και της περιφρονήσεως. Εδώ όμως η εξάμηνη παραμονή του ήταν μια
ανάσα αγάπης και μια όαση αναψυχής για τον πονεμένο και καταφρονεμένο
Ιεράρχη. Ας καυχόμεθα γι’ αυτό.
Αλλοίμονο
σ’ εκείνους που τον εσυκοφάντησαν και τον εβασάνισαν. Ευλογία για
εκείνους που τον εστήριξαν και τον αγάπησαν. Όλοι εμείς οι απόγονοι των
συγχρόνων του αγίου ας αισθανόμεθα την χαρά και την αγάπη του ως
αγιοπνευματική ανταπόδοση για την φιλοξενία και τον σεβασμό που του
προσέφερε η τοπική μας Εκκλησία.
Η
πνευματική κληρονομιά της Φθιώτιδος, στην οποία η ακτινοβόλος μορφή του
αγίου Νεκταρίου προσδίδει μεγαλύτερη ηθική βαρύτητα και λαμπρότητα, μας
δεσμεύει να φανούμε άξιοι αποδέκτες της θεϊκής ευνοίας και εν έργοις
γνήσιοι τιμητές των αγίων του θεού και μάλιστα του τιμωμένου και
εγκωμιαζομένου αγίου Νεκταρίου του θαυματουργού.
Ο
άγιος Νεκτάριος για τον τόπο μας είναι ένας πνευματικός Φάρος πίστεως
και αγάπης που φωταγωγεί την πορεία της ζωής μας και καταυγάζει τις
ψυχές μας με το φως της θείας Χάριτος.
Η
προσευχή μας ας είναι εκτενής προς αυτόν. Να μας έχει πάντοτε κάτω από
την πατρική του φροντίδα δεόμενος προς Κύριον υπέρ της Φθιωτικής
Εκκλησίας και υπέρ πάντων ημών.
† ο Φθιώτιδος Νικόλαος
imfth.gr