Ανάμεσα στα «μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου της Εκκλησίας , «των αγίων Πατέρων τον χορόν», αναμφισβήτητα εξέχουσα θέση κατέχουν τρεις «πάλευκοι κρίνοι» της Χριστιανοσύνης , οι τρεις Ιεράρχες και οικουμενικοί διδάσκαλοι : Βασίλειος ο Μέγας ,Γρηγόριος ο Θεολόγος ,Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Η εορτή των τριών Ιεραρχών δεν είναι απλώς μία θρησκευτική εορτή,ούτε αποτελεί κατάλοιπο μιας παρελθούσης θρησκευτικής περιόδου ,αλλά είναι κατ’εξοχήν απότιση φόρου τιμής και ευγνωμοσύνης στην παιδεία και την επιστήμη, τις οποίες υπηρέτησαν και θεράπευσαν οι τρεις Καππαδόκες ιεράρχες μέσα απ’ τα νάματα του ελληνορθόδοξου πολιτισμού και με τα αθάνατα αριστουργήματα της σκέψεως και την αληθινή ζωή τους προσέφεραν ό,τι το ωραίο ,ηθικό και αληθινό υπάρχει σήμερα στην πνευματική ιστορία της ανθρωπότητος.
Αυτοί οι μεγάλοι πνευματικοί ταγοί ,ποτέ δεν έγιναν παρελθόν ,αλλά αποτελούν αιώνιο και ατελεύτητο παρόν. Δεν υπήρξαν απλώς ιερωμένοι ή μονομερείς θεολόγοι αλλά ήταν στην κυριολεξία «πανεπιστήμονες». Χρειάζεται να διαβάσει κάποιος την «Εξαήμερο» του μεγάλου Βασιλείου ,για να θαυμάσει τις γνώσεις του ανδρός στη φυσική ,στη βιολογία και στην αστρονομία ή τους περί « Ιερωσύνης » λόγους του Ιωάννου του Χρυσοστόμου ,για να θαυμάσει τον βαθύτατο ανατόμο της ανθρώπινης ψυχής αλλά και του σώματος τουτέστιν τον ψυχολόγο και τον ιατρό ή τα «Έπη» του Γρηγορίου Θεολόγου ,τα οποία έγραψε ως γνωστό σε «ομηρική» γλώσσα, για να σταθεί έκθαμβος μπροστά στον ανυπέρβλητο όχι μόνο φιλόλογο ,αλλά και φιλόσοφο της γλώσσης.