Με αισθήματα συγκινήσεως και χαρμολύπης υποδέχθηκε και προέπεμψε στην αιωνιότητα την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου ο Ιερός Κλήρος και ο λαός της Φθιώτιδος και ιδιαιτέρως της γενέτειράς του Στυλίδος, τον αείμνηστο Επίσκοπο Ευμενείας κυρό Μάξιμο, ο οποίος εκοιμήθη την προηγούμενη Πέμπτη στις Βρυξέλλες, όπου διακονούσε.
Στις 3 το απόγευμα η σορός του μακαριστού Επισκόπου μετεφέρθη από την πατρική του κατοικία με εκκλησιαστική πομπή της οποίας επικεφαλής ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος με 40 περίπου κληρικούς και δύο τιμητικά αγήματα του Στρατού, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Αθανασίου Στυλίδος, όπου εψάλη επιμνημόσυνη δέηση.
Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος βαθύτατα συγκινημένος περιέγραψε τα χαρίσματα και την αρετή του ταπεινού και ευγενικού Επισκόπου Μαξίμου. Επίσης μίλησαν ο Δήμαρχος Στυλίδος κ. Απόστολος Γκλέτσος, ο Διευθυντής του Εκκλησιαστικού Γυμνασίου - Λυκείου Λαμίας κ. Ιωάννης Ζαχαράκης, ο οποίος ανέγνωσε ψήφισμα του Συλλόγου Καθηγητών, ο τ. Δήμαρχος Στυλίδας και τ. Συντονιστής Συμβούλων Εκπαίδευσης Δυτικής Ευρώπης κ. Μπλούνας Αθανάσιος, ο Άρχων του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ. Πέτρου Γεώργιος, ο Καθηγητής του Ρωμαιοκαθολικού Πανεπιστημίου της Leuven και Άρχων του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ. Γιαννόπουλος Παναγιώτης και ο τ. Λυκειάρχης κ. Νικόλαος Γκλέτσος.
Μετά τον τελευταίο ασπασμό σε κλίμα συγκινήσεως, σεβασμού και τιμής με πομπή πολλών αυτοκινήτων και λεωφορείων συνόδευσαν το σκήνωμα του αειμνήστου Επισκόπου στην Ιερά Μονή Αγίου Βλασίου, όπου στον προαύλιο χώρο πραγματοποιήθηκε η ταφή.
Το Θεοφιλέστατο, ο οποίος στην Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος και ειδικότερα στην πόλη της Στυλίδος έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως και σεβασμού συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία μεταξύ άλλων ο εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βελγίου κ. Αθηναγόρου Πρωτοπρ. π. Ιωάννης Παπαγεωργίου, ο Βουλευτής Φθιώτιδος κ. Δημήτριος Βέττας, ο Δήμαρχος Στυλίδος κ. Απόστολος Γκλέτσος και το περί αυτόν Δημοτικό Συμβούλιο, Άρχοντες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οι αδελφές του αειμνήστου Μητροπολίτου Σταυρουπόλεως κυρού Μαξίμου, ο Διοικητής της 695ΑΒΠ Αυλακίου Συνταγματάρχης Γεώργιος Μουρουζίδης, αντιπροσωπία καθηγητών και μαθητών του Εκκλησιαστικού Γυμνασίου Λυκείου Λαμίας, του οποίου απόφοιτος υπήρξε ο μακαριστός, αντιπροσωπίες μαθητών των Σχολείων της Στυλίδος και εκπρόσωποι φορέων και Συλλόγων της Στυλίδος.
Του πολυσεβάστου και μακαριστού Επισκόπου Ευμενείας κυρού Μαξίμου έστω η μνήμη αιωνία.
Ακολουθεί ο επικήδειος λόγος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Νικολάου:
Με συνοχή ψυχής και βαθυτάτη λύπη προπέμπουμε εις την αιωνιότητα τον προ ημερών, ήτοι την 22αν τ.μ. εις την ξένην, όπου εκ της νεότητος αυτού υπηρετούσε την Εκκλησίαν, κοιμηθέντα, πολυσέβαστον και πολυαγαπητόν Επίσκοπον Ευμενείας κυρόν Μάξιμον Μαστίχην και δεόμεθα του Κυρίου να αναπαύει την ψυχήν αυτού εν χώρα ζώντων.
Ο Ιερός Κλήρος και ο ευσεβής λαός της Φθιώτιδος με την αναγγελία του θανάτου του «επένθησε σφόδρα» δια την στέρηση του ευγενεστάτου και γλυκυτάτου Επισκόπου και όλοι αφήσαμε να ψελλίσουν τα χείλη μας την ευχή: «αιωνία η μνήμη του αγίου». Διότι όντως ο αείμνηστος Αρχιερεύς παιδιόθεν μέχρι της κοιμήσεώς του έδωσε δείγματα γνησίας Χριστιανικής ζωής και έφερε τα χαρακτηριστικά της αγιότητος ήτοι πίστη, ταπείνωση, πραότητα, ευγένεια, αγάπη, ακεραιότητα. Υπήρξε κληρικός με αδαμάντινη προσωπικότητα, εκκλησιαστικό φρόνημα και άγιο ήθος.
Ο Μακαριστός Επίσκοπος Ευμενείας Μάξιμος κατά κόσμον Ιωάννης Μαστίχης εγεννήθη εις την πόλη της Στυλίδος την 30ην Σεπτεμβρίου του έτους 1935 από ευσεβείς γονείς τον Βασίλειο και την Χρυσούλα, οι οποίοι τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Μετά την στοιχειώδη παιδεία στη Στυλίδα ενεγράφη στην Εκκλησιαστική Σχολή της Λαμίας και συνεδέθη πνευματικά με τον άγιο Ιερομόναχο της Ιεράς Μονής Αγάθωνος Γέροντα Βησσαρίωνα, ο οποίος τον χειραγώγησε κατά τα εφηβικά χρόνια εις τον δρόμο της Εκκλησιαστικής ζωής. Μετά τρία χρόνια εισήχθη εις την Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης από την οποία απεφοίτησε το 1958. Εις την Χάλκη ετέθη υπό την προστασία του Σχολάρχου αυτής αειμνήστου Μητροπολίτου Σταυρουπόλεως κυρού Μαξίμου, ο οποίος και τον εχειροτόνησε εις την Ιερόν Ναόν της Σχολής Διάκονο και Πρεσβύτερο δίδοντας συγχρόνως και το όνομά του εις τον Ιωάννη. Τον Δεκέμβριο του 1958 απεστάλη εις την Ολλανδία και διορίσθηκε ιερατικώς προϊστάμενος του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου Ρόττερνταμ, όπου παρέμεινε μέχρι της εκλογής του εις Βοηθόν Επίσκοπόν της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου με τον τίτλο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Ευμενείας του Σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου, χειροτονηθείς την 11η Δεκεμβρίου του 1977. Από του έτους 1992 εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες συνεχίζοντας και εκεί ένα ευρύτατο Ποιμαντικό έργο σε ολόκληρη την Ιερά Μητρόπολη Βελγίου και Εξαρχία των Κάτω Χωρών και Λουξεμβούργου.
Με αφοσίωση εις το Οικουμενικό Πατριαρχείο και εις τον προϊστάμενό του Μητροπολίτη Βελγίου, εις τον Σεβασμιώτατο κ. Παντελεήμονα πρώτα και εις τον σημερινό Μητροπολίτη κ. Αθηναγόρα, ως γνήσιος υποτακτικός προθύμως έσπευδε, όπου υπήρχε ανάγκη και κυριολεκτικώς ηνάλωσε την ζωή του εις τον Ελληνισμό της διασποράς μεταφέρων την αγάπη της Μητρός Εκκλησίας στους ασθενείς, τους πενθούντες, τους ναυτικούς, τους φοιτητές, σε μικρούς και μεγάλους ανυστάκτως, ως απεσταλμένος Ιησού Χριστού.
Είναι πολύ συγκινητική μία επιστολή που μας απεστάλη από κάποιον συνεργάτη του στην ποιμαντική διακονία:
«Τον γνώριζα και είχαμε συνεργαστεί για 20 χρόνια από τότε που ήταν ιερέας, αρχιμανδρίτης και στη συνέχεια επίσκοπος. Μαζί είχαμε επισκεφτεί εκατοντάδες Ελληνικά πλοία στα λιμάνια της Ολλανδίας, νοσοκομεία που υπήρχαν Έλληνες ναυτικοί και Έλληνες της Ολλανδίας ασθενείς καθώς και σε διάφορες ελληνικές κοινότητες. Πάντα ακούραστος, σεμνός και ανιδιοτελής ακόμη και μετά το πρόβλημα της υγείας του. Το πνεύμα του θα μας ακολουθεί πάντα. Στο καλό Μάξιμε, δικέ μας, των ναυτικών και των Ελλήνων του Μπενελούξ. Θα βρεθούμε ξανά».
Σε όλη του τη ζωή έζησε ταπεινά και απλά. Εδώ τα καλοκαίρια, που έκανε τις ολιγοήμερες διακοπές του στο πατρικό του σπίτι και του αναθέταμε να ιερουργήσει, δεν τον είδαμε ποτέ με δεύτερη Αρχιερατική Στολή. Τα ίδια άμφια φορούσε και στη Μητρόπολη Βελγίου. Αγαπούσε την απλότητα. Όσα χρήματα του περίσσευαν τα μοίραζε εκεί που υπήρχε ανάγκη. Αποκαλυπτική των «ελεημοσυνών ων εποίει» είναι η κατάθεση ενός φοιτητού της Ιατρικής:
«Πριν τέσσερα χρόνια, πρωτοετής φοιτητής, επισκεπτόμενος το Βέλγιο, είχα την τιμή να γνωρίσω τον Θεοφιλέστατο και να ψάλλω σε μίαν ακολουθία που τέλεσε σε μία οικία. Όταν τελειώσαμε η οικογένεια του έδωσε έναν φάκελο ευχαριστώντας τον. Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο, ο Θεοφιλέστατος χωρίς να ανοίξει καν το φάκελο γύρισε και μου τον έδωσε λέγοντάς μου ότι τα χρειαζόμουν. Τα χρήματα ήταν αρκετά για να περάσω 2 μήνες. Απλός, ταπεινός, πράος και ελεήμων Επίσκοπος. Ας έχουμε την ευχή του. Αιωνία αυτού η μνήμη».
Ο αείμνηστος Επίσκοπος κυρός Μάξιμος ήταν άνθρωπος του Θεού. Εις τα λόγια του ευγενής και μετρημένος. Στην συμπεριφορά του σεμνός και διδακτικός. Στις θείες Λειτουργίες του μεταρσιωμένος και επουράνιος. Στη σχέση του με τους ανθρώπους, κληρικούς και λαϊκούς, φιλειρηνικός, μετριοπαθής και σώφρων. Είχε όλα τα προτερήματα και τα χαρίσματα δια τα οποία γράφει ο Παύλος: «Δει ουν τον επίσκοπον ανεπίληπτον είναι, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, μη πάροινον, μη πλήκτην, μη αισχροκερδή, αλλ' επιεική, άμαχον, αφιλάργυρον. (Α Τιμοθ. 3, 2-4).
Όποιος τον συνανεστρέφετο, ωφελείτο. Είχε πνευματική ακτινοβολία και εσωτερική αρχοντιά. Τον περιμέναμε κάθε καλοκαίρι με αγάπη να μας ενισχύσει πνευματικά και να μας μεταγγίσει την δύναμη της ψυχής του. Επάνω από όλα τα χαρίσματά του, ήταν η απροσποίητη και κρυστάλλινη ευγένειά του. Η λεπτότητα και αβρότητα στους τρόπους του. Η ευπρέπεια, η κοσμιότητα και διακριτικότητα στη συμπεριφορά του. Άριστα θα ημπορούσε να λεχθεί δια τον μακαριστό, ολίγον παραλλαγμένο το αναφερόμενο εις τον Μέγα Αθανάσιο:
«Μάξιμον επαινών, ευγένειαν επαινέσομαι»
Όσοι τον εγνωρίσαμε και σεις οι κάτοικοι της Στυλίδος, γόνος της οποίας υπήρξε ο μεταστάς, δικαίως τον αισθάνεσθε υμέτερον, σάρκα εκ της σαρκός της ιστορικής ταύτης πόλεως, ας ευλογήσουμε τον Θεό, διότι ανάμεσά μας εφανέρωσε ένα άξιο ποιμένα και διδάσκαλον, ένα χροστομίμητο άνθρωπο της Εκκλησίας και ας τον λάβωμε ως παράδειγμα δια τον εξευγενισμό και αγιασμό της ψυχής μας. Σε λίγο θα εναποθέσουμε το σεπτό σκήνος του στην πατρώα γη, εκεί υψηλά εις το Μοναστήρι του Αγίου Βλασίου, το οποίο αγάπησε και διατηρούσε στενούς πνευματικούς δεσμούς με αυτό, το δε πνεύμα του θα συνεχίσει να μας διδάσκει όλους με την βεβαία πίστη, ότι, όπως λέγει ο θείος Παύλος:
«Ο εναρξάμενος εν υμίν έργον αγαθόν επιτελέσει άχρις ημέρας Ιησού Χριστού». (Φιλιππ. 1, 7)
Η Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος και ιδιαιτέρως η γενέτειρά του Στυλίδα καυχώνται δια τον μάξιμον της αρετής Μάξιμον Μαστίχην, Επίσκοπον Ευμενείας και εν τιμή και σεβασμώ εύχονται να αναπαύει αυτόν ο Κύριος εν τη αγήρω μακαριότητι, την δε Αρχιερατική του ευχή να αποστέλη άνωθεν αφειδολεύτως επί πάντας ημάς.
† ο Φθιώτιδος Νικόλαος
Στις 3 το απόγευμα η σορός του μακαριστού Επισκόπου μετεφέρθη από την πατρική του κατοικία με εκκλησιαστική πομπή της οποίας επικεφαλής ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος με 40 περίπου κληρικούς και δύο τιμητικά αγήματα του Στρατού, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Αθανασίου Στυλίδος, όπου εψάλη επιμνημόσυνη δέηση.
Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος βαθύτατα συγκινημένος περιέγραψε τα χαρίσματα και την αρετή του ταπεινού και ευγενικού Επισκόπου Μαξίμου. Επίσης μίλησαν ο Δήμαρχος Στυλίδος κ. Απόστολος Γκλέτσος, ο Διευθυντής του Εκκλησιαστικού Γυμνασίου - Λυκείου Λαμίας κ. Ιωάννης Ζαχαράκης, ο οποίος ανέγνωσε ψήφισμα του Συλλόγου Καθηγητών, ο τ. Δήμαρχος Στυλίδας και τ. Συντονιστής Συμβούλων Εκπαίδευσης Δυτικής Ευρώπης κ. Μπλούνας Αθανάσιος, ο Άρχων του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ. Πέτρου Γεώργιος, ο Καθηγητής του Ρωμαιοκαθολικού Πανεπιστημίου της Leuven και Άρχων του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ. Γιαννόπουλος Παναγιώτης και ο τ. Λυκειάρχης κ. Νικόλαος Γκλέτσος.
Μετά τον τελευταίο ασπασμό σε κλίμα συγκινήσεως, σεβασμού και τιμής με πομπή πολλών αυτοκινήτων και λεωφορείων συνόδευσαν το σκήνωμα του αειμνήστου Επισκόπου στην Ιερά Μονή Αγίου Βλασίου, όπου στον προαύλιο χώρο πραγματοποιήθηκε η ταφή.
Το Θεοφιλέστατο, ο οποίος στην Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος και ειδικότερα στην πόλη της Στυλίδος έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως και σεβασμού συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία μεταξύ άλλων ο εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βελγίου κ. Αθηναγόρου Πρωτοπρ. π. Ιωάννης Παπαγεωργίου, ο Βουλευτής Φθιώτιδος κ. Δημήτριος Βέττας, ο Δήμαρχος Στυλίδος κ. Απόστολος Γκλέτσος και το περί αυτόν Δημοτικό Συμβούλιο, Άρχοντες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οι αδελφές του αειμνήστου Μητροπολίτου Σταυρουπόλεως κυρού Μαξίμου, ο Διοικητής της 695ΑΒΠ Αυλακίου Συνταγματάρχης Γεώργιος Μουρουζίδης, αντιπροσωπία καθηγητών και μαθητών του Εκκλησιαστικού Γυμνασίου Λυκείου Λαμίας, του οποίου απόφοιτος υπήρξε ο μακαριστός, αντιπροσωπίες μαθητών των Σχολείων της Στυλίδος και εκπρόσωποι φορέων και Συλλόγων της Στυλίδος.
Του πολυσεβάστου και μακαριστού Επισκόπου Ευμενείας κυρού Μαξίμου έστω η μνήμη αιωνία.
Ακολουθεί ο επικήδειος λόγος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Νικολάου:
Με συνοχή ψυχής και βαθυτάτη λύπη προπέμπουμε εις την αιωνιότητα τον προ ημερών, ήτοι την 22αν τ.μ. εις την ξένην, όπου εκ της νεότητος αυτού υπηρετούσε την Εκκλησίαν, κοιμηθέντα, πολυσέβαστον και πολυαγαπητόν Επίσκοπον Ευμενείας κυρόν Μάξιμον Μαστίχην και δεόμεθα του Κυρίου να αναπαύει την ψυχήν αυτού εν χώρα ζώντων.
Ο Ιερός Κλήρος και ο ευσεβής λαός της Φθιώτιδος με την αναγγελία του θανάτου του «επένθησε σφόδρα» δια την στέρηση του ευγενεστάτου και γλυκυτάτου Επισκόπου και όλοι αφήσαμε να ψελλίσουν τα χείλη μας την ευχή: «αιωνία η μνήμη του αγίου». Διότι όντως ο αείμνηστος Αρχιερεύς παιδιόθεν μέχρι της κοιμήσεώς του έδωσε δείγματα γνησίας Χριστιανικής ζωής και έφερε τα χαρακτηριστικά της αγιότητος ήτοι πίστη, ταπείνωση, πραότητα, ευγένεια, αγάπη, ακεραιότητα. Υπήρξε κληρικός με αδαμάντινη προσωπικότητα, εκκλησιαστικό φρόνημα και άγιο ήθος.
Ο Μακαριστός Επίσκοπος Ευμενείας Μάξιμος κατά κόσμον Ιωάννης Μαστίχης εγεννήθη εις την πόλη της Στυλίδος την 30ην Σεπτεμβρίου του έτους 1935 από ευσεβείς γονείς τον Βασίλειο και την Χρυσούλα, οι οποίοι τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Μετά την στοιχειώδη παιδεία στη Στυλίδα ενεγράφη στην Εκκλησιαστική Σχολή της Λαμίας και συνεδέθη πνευματικά με τον άγιο Ιερομόναχο της Ιεράς Μονής Αγάθωνος Γέροντα Βησσαρίωνα, ο οποίος τον χειραγώγησε κατά τα εφηβικά χρόνια εις τον δρόμο της Εκκλησιαστικής ζωής. Μετά τρία χρόνια εισήχθη εις την Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης από την οποία απεφοίτησε το 1958. Εις την Χάλκη ετέθη υπό την προστασία του Σχολάρχου αυτής αειμνήστου Μητροπολίτου Σταυρουπόλεως κυρού Μαξίμου, ο οποίος και τον εχειροτόνησε εις την Ιερόν Ναόν της Σχολής Διάκονο και Πρεσβύτερο δίδοντας συγχρόνως και το όνομά του εις τον Ιωάννη. Τον Δεκέμβριο του 1958 απεστάλη εις την Ολλανδία και διορίσθηκε ιερατικώς προϊστάμενος του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου Ρόττερνταμ, όπου παρέμεινε μέχρι της εκλογής του εις Βοηθόν Επίσκοπόν της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου με τον τίτλο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Ευμενείας του Σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου, χειροτονηθείς την 11η Δεκεμβρίου του 1977. Από του έτους 1992 εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες συνεχίζοντας και εκεί ένα ευρύτατο Ποιμαντικό έργο σε ολόκληρη την Ιερά Μητρόπολη Βελγίου και Εξαρχία των Κάτω Χωρών και Λουξεμβούργου.
Με αφοσίωση εις το Οικουμενικό Πατριαρχείο και εις τον προϊστάμενό του Μητροπολίτη Βελγίου, εις τον Σεβασμιώτατο κ. Παντελεήμονα πρώτα και εις τον σημερινό Μητροπολίτη κ. Αθηναγόρα, ως γνήσιος υποτακτικός προθύμως έσπευδε, όπου υπήρχε ανάγκη και κυριολεκτικώς ηνάλωσε την ζωή του εις τον Ελληνισμό της διασποράς μεταφέρων την αγάπη της Μητρός Εκκλησίας στους ασθενείς, τους πενθούντες, τους ναυτικούς, τους φοιτητές, σε μικρούς και μεγάλους ανυστάκτως, ως απεσταλμένος Ιησού Χριστού.
Είναι πολύ συγκινητική μία επιστολή που μας απεστάλη από κάποιον συνεργάτη του στην ποιμαντική διακονία:
«Τον γνώριζα και είχαμε συνεργαστεί για 20 χρόνια από τότε που ήταν ιερέας, αρχιμανδρίτης και στη συνέχεια επίσκοπος. Μαζί είχαμε επισκεφτεί εκατοντάδες Ελληνικά πλοία στα λιμάνια της Ολλανδίας, νοσοκομεία που υπήρχαν Έλληνες ναυτικοί και Έλληνες της Ολλανδίας ασθενείς καθώς και σε διάφορες ελληνικές κοινότητες. Πάντα ακούραστος, σεμνός και ανιδιοτελής ακόμη και μετά το πρόβλημα της υγείας του. Το πνεύμα του θα μας ακολουθεί πάντα. Στο καλό Μάξιμε, δικέ μας, των ναυτικών και των Ελλήνων του Μπενελούξ. Θα βρεθούμε ξανά».
Σε όλη του τη ζωή έζησε ταπεινά και απλά. Εδώ τα καλοκαίρια, που έκανε τις ολιγοήμερες διακοπές του στο πατρικό του σπίτι και του αναθέταμε να ιερουργήσει, δεν τον είδαμε ποτέ με δεύτερη Αρχιερατική Στολή. Τα ίδια άμφια φορούσε και στη Μητρόπολη Βελγίου. Αγαπούσε την απλότητα. Όσα χρήματα του περίσσευαν τα μοίραζε εκεί που υπήρχε ανάγκη. Αποκαλυπτική των «ελεημοσυνών ων εποίει» είναι η κατάθεση ενός φοιτητού της Ιατρικής:
«Πριν τέσσερα χρόνια, πρωτοετής φοιτητής, επισκεπτόμενος το Βέλγιο, είχα την τιμή να γνωρίσω τον Θεοφιλέστατο και να ψάλλω σε μίαν ακολουθία που τέλεσε σε μία οικία. Όταν τελειώσαμε η οικογένεια του έδωσε έναν φάκελο ευχαριστώντας τον. Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο, ο Θεοφιλέστατος χωρίς να ανοίξει καν το φάκελο γύρισε και μου τον έδωσε λέγοντάς μου ότι τα χρειαζόμουν. Τα χρήματα ήταν αρκετά για να περάσω 2 μήνες. Απλός, ταπεινός, πράος και ελεήμων Επίσκοπος. Ας έχουμε την ευχή του. Αιωνία αυτού η μνήμη».
Ο αείμνηστος Επίσκοπος κυρός Μάξιμος ήταν άνθρωπος του Θεού. Εις τα λόγια του ευγενής και μετρημένος. Στην συμπεριφορά του σεμνός και διδακτικός. Στις θείες Λειτουργίες του μεταρσιωμένος και επουράνιος. Στη σχέση του με τους ανθρώπους, κληρικούς και λαϊκούς, φιλειρηνικός, μετριοπαθής και σώφρων. Είχε όλα τα προτερήματα και τα χαρίσματα δια τα οποία γράφει ο Παύλος: «Δει ουν τον επίσκοπον ανεπίληπτον είναι, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, μη πάροινον, μη πλήκτην, μη αισχροκερδή, αλλ' επιεική, άμαχον, αφιλάργυρον. (Α Τιμοθ. 3, 2-4).
Όποιος τον συνανεστρέφετο, ωφελείτο. Είχε πνευματική ακτινοβολία και εσωτερική αρχοντιά. Τον περιμέναμε κάθε καλοκαίρι με αγάπη να μας ενισχύσει πνευματικά και να μας μεταγγίσει την δύναμη της ψυχής του. Επάνω από όλα τα χαρίσματά του, ήταν η απροσποίητη και κρυστάλλινη ευγένειά του. Η λεπτότητα και αβρότητα στους τρόπους του. Η ευπρέπεια, η κοσμιότητα και διακριτικότητα στη συμπεριφορά του. Άριστα θα ημπορούσε να λεχθεί δια τον μακαριστό, ολίγον παραλλαγμένο το αναφερόμενο εις τον Μέγα Αθανάσιο:
«Μάξιμον επαινών, ευγένειαν επαινέσομαι»
Όσοι τον εγνωρίσαμε και σεις οι κάτοικοι της Στυλίδος, γόνος της οποίας υπήρξε ο μεταστάς, δικαίως τον αισθάνεσθε υμέτερον, σάρκα εκ της σαρκός της ιστορικής ταύτης πόλεως, ας ευλογήσουμε τον Θεό, διότι ανάμεσά μας εφανέρωσε ένα άξιο ποιμένα και διδάσκαλον, ένα χροστομίμητο άνθρωπο της Εκκλησίας και ας τον λάβωμε ως παράδειγμα δια τον εξευγενισμό και αγιασμό της ψυχής μας. Σε λίγο θα εναποθέσουμε το σεπτό σκήνος του στην πατρώα γη, εκεί υψηλά εις το Μοναστήρι του Αγίου Βλασίου, το οποίο αγάπησε και διατηρούσε στενούς πνευματικούς δεσμούς με αυτό, το δε πνεύμα του θα συνεχίσει να μας διδάσκει όλους με την βεβαία πίστη, ότι, όπως λέγει ο θείος Παύλος:
«Ο εναρξάμενος εν υμίν έργον αγαθόν επιτελέσει άχρις ημέρας Ιησού Χριστού». (Φιλιππ. 1, 7)
Η Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος και ιδιαιτέρως η γενέτειρά του Στυλίδα καυχώνται δια τον μάξιμον της αρετής Μάξιμον Μαστίχην, Επίσκοπον Ευμενείας και εν τιμή και σεβασμώ εύχονται να αναπαύει αυτόν ο Κύριος εν τη αγήρω μακαριότητι, την δε Αρχιερατική του ευχή να αποστέλη άνωθεν αφειδολεύτως επί πάντας ημάς.
† ο Φθιώτιδος Νικόλαος
