Πουγκάκια: ένα ξεχωριστό χωριό της Δυτικής
Φθιώτιδας
του Στέφανου
Σταμέλλου*
Η περιπλάνηση στις πηγές του Ρουστιανίτη -
παραπόταμου του Σπερχειού - και τις πλαγιές της Σαράνταινας έχει μια εξαιρετική
γοητεία και ομορφιά. Ξεκινήσαμε με ένα απλό στόχο: να γνωρίσουμε το χωριό
Πουγκάκια. Είναι η πρώτη φορά. Γιατί κάθε φορά που ανεβαίνουμε στη Γραμμένη
Οξιά, στη Σαράνταινα και τα Κοκάλια, πηγαίνουμε είτε από το Γαρδίκι, είτε από τη
Ράχη Τυμφρηστού, είτε από την Άμπλιανη.
Τα Πουγκάκια είναι χωριό της Δυτικής
Φθιώτιδας, σε απόσταση 62 χλμ περίπου από τη Λαμία, στις πλαγιές της Σαράνταινας
και σε υψόμετρο 927μ. Το τελευταίο σπίτι όμως στον οικισμό «Βλάχικο» πρέπει να
είναι γύρω στα 1050μ. Είναι ένα από τα πιο ορεινά χωριά της Φθιώτιδας και
υπάγεται διοικητικά στο Δήμο Μακρακώμης. Έχει πέντε οικισμούς: τα Πουγκάκια, το
Βλάχικο, τα Κέδρα, τα Μαστοραίικα και το Νεοχώρι με συνολικό πληθυσμό, στην
απογραφή του 2011, 208 κατοίκους με κύριες ασχολίες την κτηνοτροφία, τη γεωργία
και την ξυλεία. Γνωστά είναι τα φασόλια και τα κάστανα που παράγει το χωριό.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο μετά την κεντρική πλατεία, στο
ρέμα, πάνω από το Μικρό Υδροηλεκτρικό Εργοστάσιο(ΜΥΗΕ) και συνεχίσαμε
ανεβαίνοντας προς το Βλάχικο. Περάσαμε τον οικισμό και το παλιό εκκλησάκι και
συνεχίσαμε ανάμεσα στα χωράφια με μηλιές, καστανιές, καρυδιές, κερασιές,
κορομηλιές. Οι κορομηλιές και οι κερασιές είναι ανθισμένες αυτή την εποχή, ενώ
ετοιμάζονται και οι μηλιές. Τα ρέματα κατεβάζουν βουίζοντας τα ασπρισμένα νερά
τους με μικρούς καταρράκτες, σε όλη σχεδόν τη διαδρομή. Ψηλά επάνω η χιονισμένη
Σαράνταινα, ενώ η παρουσία ενός μεγαλόσωμου ζαρκαδιού ήταν μια ακόμα ευχάριστη
έκπληξη.
Ευχάριστη έκπληξη και οι καλλιέργειες
κηπευτικών σε θερμοκήπιο στο υψόμετρο των 1200 μέτρων και τα
περιποιημένα κτήματα με μηλιές, καστανιές και καρυδιές. Οι πεζούλες με τις
παλιές ξερολιθιές, δουλειά επίπονη των παππούδων μας και των πατεράδων μας,
αποτελούν μνημεία μιας άλλης εποχής που η λειτουργικότητά τους παραμένει, γιατί
συγκρατούν τα χώματα. Το έδαφος είναι αρκετά σαθρό και κατολισθαίνει εύκολα,
γιατί και οι κλίσεις είναι μεγάλες.
Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε νοτιοανατολικά το δασικό δρόμο
που φαινόταν ότι θα μας οδηγούσε πάνω από το χωριό, κάνοντας τον κύκλο. Ήταν μια
περιπέτεια, γιατί τα δύο ρέματα που έρχονται από το βουνό, με τις πλημμύρες του
Φλεβάρη έχουν κάνει μεγάλες ζημιές και γκρέμισαν τις γέφυρες «εξαφανίζοντας»
εντελώς το δρόμο σε κάποια σημεία. Ειδικά στο πρώτο ρέμα χρειάστηκε, εκτός των
άλλων, να βγάλουμε τα παπούτσια και να περάσουμε μέσα στο παγωμένο νερό.
Γενικά οι ζημιές που προκλήθηκαν από τις πλημμύρες του
χειμώνα στο οδικό δίκτυο του χωριού είναι εμφανέστατες. Ζημιές, στο δρόμο λίγο
πριν μπούμε στο χωριό, στο ρέμα που περνάμε για το Βλάχικο, ζημιές στο ίδιο το
Υδροηλεκτρικό, αλλά και βουλιάγματα στο δασικό οδικό δίκτυο και ζημιές στις
γέφυρες στα ρέματα. Θέλει πολύ δουλειά για να γίνουν ξανά προσπελάσιμοι οι
δασικοί δρόμοι.
Κατεβήκαμε τελικά πάνω από το χωριό ακολουθώντας το
«μονοπάτι», που δημιουργήθηκε από το κουβάλημα των ξύλων. Έτσι μας προέκυψε μια
όμορφη πεζοπορία τριών περίπου ωρών στο πανέμορφο αυτό τοπίο της Δυτικής
Φθιώτιδας και στο πλούσιο δάσος με έλατα, βελανιδιές και καστανιές.
