ΛΑΡΚΟ – Η κατάρρευση δεν αργεί επειδή ποτέ κανείς δεν συμμάζεψε τη σπατάλη και δεν τη θωράκισε

 

Κι όμως η ΛΑΡΚΟ καταρρέει τελικά. Και καταρρέει ακριβώς επειδή τόσα χρόνια δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για να θωρακιστεί, κι ενώ η ελληνική οικονομία είχε μπει σε κρίση εδώ και έξι χρόνια! Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και πέντε χρόνια σε προγράμματα λιτότητας που βαρύνονται όλοι, ενώ Επιχειρήσεις του Δημοσίου συνεχίζουν να σπαταλούν ό,τι έχει απομείνει από τον Έλληνα πολίτη.

Συγκεκριμένα, η ΛΑΡΚΟ, με ένα τεράστιο κόστος το οποίο επωμιζόμαστε όλοι μέσω των φόρων μας, επειδή δεν έχει προχωρήσει  σε κανένα προγράμματα περιορισμού κόστους παραγωγής και δεν έχει κάνει ούτε μια επένδυση έχει κατορθώσει να είναι ζημιογόνα.

Παρόλα αυτά, συνεχίζει να λειτουργεί κι εμείς όλοι να πληρώνουμε το μάρμαρο.

Δεκάδες φορές έχουν βγει στη δημοσιότητα το πόσο προβληματικά δουλεύει αυτή η επιχείρηση. Αλλά οι ιθύνοντες συνεχίζουν να κλείνουν αυτιά και μάτια.

Διαβάστε στο παρακάτω άρθρο μερικά από τα τερατώδη που γίνονται, αλλά κανείς δεν ξεκουνιέται να κάνει κάτι!

http://www.capital.gr/story/3090353

Αλήθειες και ψέματα για την κατάσταση της Λάρκο

     

Του Χάρη Φλουδόπουλου

Την περασμένη Παρασκευή η τιμή του νικελίου έκλεισε στα 8650 δολάρια ο τόνος, έχοντας χάσει πάνω από 41% από τις αρχές του έτους. Τον περασμένο Ιανουάριο η τιμή συμβολαίου τρίμηνης παράδοσης νικελίου ήταν στα 14823 δολάρια…

Με την τρέχουσα χαμηλή τιμή του νικελίου στις διεθνείς αγορές η μοναδική ελληνική βιομηχανία του κλάδου και μία από τις λίγες που υπάρχουν στην Ευρώπη, χάνει για κάθε τόνο που πουλάει περίπου 5800 δολάρια καθώς το κόστος παραγωγής της ξεπερνά κατά πολύ τις 14000 δολάρια τον τόνο. Με την ημερήσια παραγωγή της Λάρκο να είναι κάτι λιγότερο από 50 τόνους, η Λάρκο οδηγείται να χάνει κάθε μέρα λειτουργίας της σχεδόν 300 χιλιάδες δολάρια, ή αλλιώς σε μηνιαία βάση οι ζημιές της ξεπερνούν τα 8 εκατ. ευρώ.

Το θέμα ανέδειξε προ ημερών το Capital.gr σημειώνοντας ότι η ιστορική βιομηχανία με την πορεία που ακολουθεί οδηγείται σε ετήσιες ζημιές της τάξης των 100 εκατ. ευρώ.

Το ενδιαφέρον είναι ότι η δημοσιοποίηση των στοιχείων προκάλεσε την έντονη αντίδραση των εργαζομένων στη βιομηχανία, οι οποίοι υποστήριξαν ότι χρησιμοποιούνται ψευδή στοιχεία και ότι στοχοποιείται αδίκως η ιστορική βιομηχανία. Στη συνέχεια της ανακοίνωσης βεβαίως, δεν παρουσιάζεται κανένα απολύτως στοιχείο που να τεκμηριώνει τον ισχυρισμό ότι τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν είναι ψευδή. Ούτε καν δίνεται κάποια απάντηση για τα κόστη λειτουργίας της Λάρκο και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η εταιρεία με βάση τις διεθνείς τιμές πώλησης του νικελίου.

Να θυμίσουμε ότι με βάση το δημοσιευμένο ισολογισμό η Λάρκο έκλεισε το 2014 με ζημιές 75 εκ. ευρώ ενώ στο εξάμηνο οι ζημιές της εταιρείας ήταν στα 29 εκ. ευρώ.

Πραγματικός εχθρός η αδράνεια

Οι εργαζόμενοι πάντως στην ανακοίνωσή τους κάνουν μια σωστή επισήμανση όταν λένε ότι η Λάρκο τιμολογείται ακριβά για το ρεύμα που καταναλώνει. Πράγματι το θέμα του υψηλού κόστους ενέργειας έχει αναδειχθεί με το Capital να έχει πρωτοστατήσει με την αρθογραφία του επισημαίνοντας την ανάγκη η ελληνική βιομηχανία να έχει ενεργειακό κόστος τέτοιο που να της επιτρέπει να συμμετέχει επί ίσοις όροις στο σκληρό διεθνή ανταγωνισμό. Όμως είναι άραγε στην περίπτωση της Λάρκο το ακριβό ρεύμα η αιτία για τις ζημιές που καταγράφει η υπό κρατικό έλεγχο εταιρεία; Η απάντηση είναι όχι, αφού η Λάρκο επί της ουσίας έχει σταματήσει, εδώ και πολύ καιρό, να πληρώνει στη ΔΕΗ το συνολικό κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνει ενώ  εσχάτως -όπως αποκάλυψε πρόσφατα η διοίκηση της ΔΕΗ- αδυνατεί να ανταπεξέλθει ακόμη και στο διακανονισμό που συμφώνησε. Ίσως εάν το τιμολόγιο που χρέωνε η ΔΕΗ ήταν χαμηλότερο, οι ζημιές να ήταν μικρότερες. Όμως αντικειμενικά κάθε καλόπιστος παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι η ελληνική βιομηχανία νικελίου για να γίνει βιώσιμη θα πρέπει να αλλάξει πολλά.

Και σίγουρα η λύση δε βρίσκεται στην "κατασκευή εχθρών" και στη στοχοποίηση όσων επισημαίνουν το πρόβλημα. Μια ματιά στους δημοσιευμένους ισολογισμούς, πείθει ακόμη και τον πλέον άσχετο με το θέμα, ότι εάν δεν υπάρξουν δραστικές αλλαγές και άμεση κινητοποίηση, η ιστορική βιομηχανία κινδυνεύει να περάσει οριστικά στην ιστορία.

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι απαιτούνται μια σειρά από δράσεις και μέτρα που εφαρμόζονται αυτή τη στιγμή από όλους τους μεγάλους ιδιωτικούς βιομηχανικούς ομίλους της χώρας, που συνεχίζουν να επιβιώνουν παρά την εγχώρια οικονομική κρίση αλλά και την δυσμενή συγκυρία στις παγκόσμιες αγορές. Τι έχουν κάνει όλοι οι μεγάλοι βιομηχανικοί όμιλοι της χώρας; Έχουν προχωρήσει σε περιορισμό του κόστους παραγωγής, σε αύξηση της παραγωγικότητας των μονάδων τους, έχουν υλοποιήσει επενδύσεις για βελτιστοποίηση της παραγωγής αλλά και για εξοικονόμηση ενέργειας ενώ παράλληλα πολλές εταιρείες έχουν προχωρήσει σε εκσυγχρονισμό των γραμμών τους.

Αυτά έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, από βιομηχανίες που θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν και να αντέξουν τον ανηλεή ανταγωνισμό στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον της αγοράς. Αντίστοιχες κινήσεις πρέπει να γίνουν και από τη Λάρκο σε πολλά επίπεδα: σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις Άγκυρα υπάρχει η δυνατότητα με εκτεταμένες επενδύσεις το κόστος των οποίων μπορεί να ξεπερνά τα 200 εκατ. ευρώ, το κόστος παραγωγής να πέσει ακόμη και κάτω από τα 8000 δολάρια ο τόνος. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο να μειωθεί το κόστος παραγωγής πάνω από 40%. Εάν συμβεί αυτό τότε ναι η Λάρκο μπορεί όχι απλά να επιβιώσει αλλά να ξαναγίνει μια εταιρεία πρωταγωνιστής.

Επί Μποδοσάκη και προτού κρατικοποιηθεί, η Λάρκο ήταν μια βιομηχανία που λειτουργούσε υποδειγματικά και κάθε χρόνο προσλάμβανε τους αριστούχους μεταλλειολόγους μηχανικούς του Πολυτεχνείου. Και ίσως να αποτελεί συμβολικό σημάδι των καιρών ότι πριν από λίγους μήνες έφυγε από την εταιρεία και ο τελευταίος αριστούχος μηχανικός που είχε προσληφθεί επί εποχής του ιδρυτή της βιομηχανίας. Πλέον η εταιρεία είναι ανάγκη να εκσυγχρονιστεί, να αλλάξει επιστρέφοντας στις ρίζες αριστείας και να ακολουθήσει τις βέλτιστες πρακτικές που εφαρμόζονται σε όλο τον κόσμο και την Ελλάδα για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της βιομηχανίας.

Μόνο εάν συνειδητοποιηθεί ότι υπάρχει πρόβλημα, μπορεί η εταιρεία να έχει μέλλον. Αλλιώς ο πραγματικός εχθρός είναι η αδράνεια...