Στην Ποιμαντορική Εγκύκλιο του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, η οποία ανεγνώσθη σε όλους τους Ναούς τονίσθηκε ότι «Η Σταύρωση και η Ανάσταση στην πατρίδα μας εορτάζονται σε ένα γενικό κλίμα συμμετοχής της εκκλησίας, της οικογένειας, της παραδόσεως της φυλής μας, της ελληνικής φύσεως. Πόνος και χαρά μέχρι «μυελού των οστέων» της Ελληνικής Ορθοδοξίας είναι τα κυρίαρχα βιώματα της ζωής μας και της ιστορίας μας. Ταυτισμένοι με τη ζωή του Χριστού ακολουθούμε την πορεία του Χριστού μέχρι τον Γολγοθά και την Ανάσταση. Υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στη θυσία και στη δημιουργία, στον πόνο και στη χαρά, στον Σταυρό και στην Ανάσταση. Ο πόνος βαθαίνει και θεμελιώνει την ελπίδα και την χαρά.
Αυτό ακριβώς εκφράζει ο ωραίος Αναστάσιμος Κανόνας: «Χθες συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθες, αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τη βασιλεία σου».
Ο Σταυρός και η Ανάσταση στην Ορθόδοξη πατρίδα μας έχουν ταυτιστεί με την ιστορική της πορεία μέχρι τέτοιου σημείου, ώστε κανένας δεν ημπορεί να ξεχωρίσει την άρρηκτη αυτή ενότητα. Σταυρώθηκε και ακόμα μέχρι σήμερα σταυρώνεται το σώμα του Ελληνικού Γένους. Η Ελληνορθόδοξη πατρίδα μας πορεύεται στον δρόμο της ιστορίας της αίροντας τον Σταυρό του μαρτυρίου της. Εμπτύεται, φραγγελώνεται, διασύρεται, ραπίζεται και τέλος σταυρώνεται. Αλλά «νέκρωσιν ουχ υπομένει». Εγείρεται πάλι στη ζωή, όπως ο Θεός της. Έτσι και στη σημερινή δεινή κατάστασή της, μετά τον Γολγοθά της έρχεται η Ανάσταση. Το φως της Αναστάσεως μεταδίδει ζωογόνο δύναμη σε κάθε πιστό και σε ολόκληρη τη φύση.
Να μη δειλιάσουμε. Να μη υποχωρήσουμε. Να μη αποκάμωμε. Να μη χάσουμε την ελπίδα. Ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, λύσας θανάτου τα δεσμά».
