«Σουτ και φάουλ», του Κώστα Μπιλίρη

ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ:

"Σουτ και φάουλ" του Κώστα Μπιλίρη 

(Επιτέλους ξεκίνησε το πρωτάθλημα! Και φαίνεται να είναι αλλιώτικο. Μακάρι να ήταν μόνο το εκπληκτικό, ότι ξεκίνησε απ την τρίτη αγωνιστική που αναμφίβολα μας ...ανακάτεψε, αλλά έχουν μαζευτεί τόσα προβλήματα που δύσκολα θα βρεθεί κάποιος ικανός για να λύσει. Ας ευχηθούμε να δούμε μια καλή ποδοσφαιρική χρονιά με πολύ θέαμα, φάσεις, γκόλ και όχι επεισόδια, ίντριγκες, μιζέρια, παρασκήνιο.
Θα δούμε.... Για την ώρα ας απολαύσουμε ένα ακόμη Θαυμάσιο κείμενο του Κώστα Μπιλίρη)  

Σουτ και φάουλ

Του Κώστα Μπιλίρη

     Βρε καλώς το. Καλώς το πάλι το πρωτάθλημα! Καλώς την κορυφαία αθλητική διοργάνωση της νέας περιόδου, που άρχισε τόσο μεγαλόφωνα. Για να λέμε την αλήθεια, σιγανόφωνα, δεν άρχισε ποτέ.
     Καλώς τις νέες προσδοκίες, τα νέα αποκτήματα, τα νέα εκατομμύρια και τα νέα οράματα. Καλώς τις νέες απειλές και τα νέα ράμματα. Για τις γούνες των αντιπάλων.
     Καλώς τες πάλι τις μεγάλες στιγμές, που θα συγκλονίσουν το είναι μας. Καλώς τες πάλι τις κόντρες που κοψοχολιάζουν και τις ανεπανάληπτες φάσεις διαρκείας. Καλώς τες πάλι τις ηρωικές αναμετρήσεις με τις ευθύβολες κλωτσιές και τις πάσες ακριβείας.
     Το νιώσατε; Με την έναρξη κάθε νέας αγωνιστικής περιόδου, η χώρα ξαναμπαίνει στο ρυθμό της. Η εθνική μας ιστορία, ξαναρχίζει να γράφεται με τα πόδια. Η ελληνική κοινωνία, από άκρο σε άκρο, από καφενείο σε καφενείο ξαναβρίσκει νόημα. Αποκτά έναν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Τα προποτζίδικα επενδύονται με νέα δυναμική. Ο λαός μας από σαλόνι σε σαλόνι και από υπόγειο σε υπόγειο, βρίζει, διαφωνεί, μαλώνει, μουντζώνει και ξεσαλώνει. Ο Νεοέλληνας από γραφείο σε γραφείο και από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο, ξαναβρίσκει το μεγάλο δικαίωμα της εκτόνωσης. Της επικοινωνίας και διαφωνίας. Των επαφών βρε αδερφέ!
     Ένα μεσημέρι περιμέναμε κάποιον δικό μας για φαγητό, έπιασε την κουβέντα στη στάση για ένα αμφισβητούμενο πέναλτι, και μας ήρθε πριν τις νυκτερινές ειδήσεις. Τότε το πήρε είδηση πως είχε αργήσει.
     Πρωτάθλημα φίλες και φίλοι. Οι ψυχές μας ξαναβρίσκουν τον παράδεισό τους. Οι Πανέλληνες ξαναβρίσκουν θέμα και η τηλεόραση ανά πάσαν ώρα και στιγμή μπορεί και πουλάει θέαμα. Όχι πως το απέκτησε τζάμπα. Σε εκατομμύρια ανέβηκαν οι προσφορές και αντιπροσφορές για τα δικαιώματα μεταδόσεων. Αλλά δεν υπάρχει ρίσκο. Όταν ένα κανάλι κυνηγάει τη θεαματικότητα, δείχνοντας παίχτες να κυνηγούν μια μπάλα, θα τα βγάλει τα λεφτά του. Έχει εμπιστοσύνη στον ελληνικό λαό, που θα του ανεβάσει τη θεαματικότητα. Άρα και τον καλοπληρωμένο χρόνο για διαφημίσεις.
     Θα βρεθούν ασφαλώς και κάποιοι- εννοώ κάποιους που έχουν σοβαρούς λόγους- και θα πουν. «Καιρός ήταν».
     Το ποδόσφαιρο και με ό,τι συνεπακόλουθο φέρνει, είναι μια λύση. Σώνουν πια οι ναυαγιολογίες που εκθέτουν το κράτος και ρίχνουν το ηθικό των πολιτών. Αρκετά και με τις τουρκολογίες , που δεν ξεκολλούν από το τέλμα και δεν οδηγούν σε αποτέλεσμα. Φτάνουν και οι συζητήσεις για την ανεργία που εξυφαίνουν συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις και μονοπωλούν το κοίταγμα του τηλεοπτικού φακού. Καιρός για θέαμα γνήσιας λαϊκής κατανάλωσης που διεγείρει τον Έλληνα και τον κάνει να κοκορομαχεί μισή μέρα στις στάσεις των λεωφορείων. Από δω και μέχρι τον Ιούνιο θα μας ενώνει και θα μας δονεί, πάλι των σπήκερ η φωνή.
     Κάποιοι ίσως μου αντιτάξετε το επιχείρημα. Καλά κάνουν και το προπαγανδίζουν, καλά κάνουν και μας διεγείρουν, καλά κάνουν και το βάζουν σαν ένεση στον ψυχισμό μας. Το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ.
     Και ο Κωνσταντίνος λέει πως είναι ο βασιλεύς των Ελλήνων, όμως ποιός θα μπορέσει να του το αναγνωρίσει;
     Εξηγούμαι. Το ποδόσφαιρο, θα έπρεπε να είναι ένα γνήσιο αθλητικό λαϊκό θέαμα. Παίζεται ομαδικά και απαιτεί συνεργασία. Προσφέρει συγκινήσεις και προκαλεί το θαυμασμό. Καλλιεργεί πνεύμα άμιλλας και συμβάλλει σε μια λυτρωτική εκτόνωση όσων το παρακολουθούν.
     Αρκεί να μην είναι βρώμικο. Να μην είναι το αποτέλεσμα εξαγορασμένο και χαλκευμένο. Αρκεί να μην έχει εμβαπτισθεί στο μίσος και το φανατισμό. Αρκεί οι διαιτητές να μας πείσουν με τη συμπεριφορά τους , πως δεν έχουν υποκύψει στους μεγάλους. Αρκεί να βοηθήσουν και τα μικρά λεγόμενα σωματεία και ιδίως τα επαρχιακά.
     Όταν κάποια μεγάλα σωματεία, δηλαδή εταιρείες, με άλλα λόγια προσωπικές επιχειρήσεις , ή σούπερ μάρκετ διαφόρων τραστ, αγοράζουν για τις ομάδες τους , αθλητές εκατομμυρίων, που η κάθε κλωτσιά τους κοστίζει δεκάδες χιλιάδες, θέλουν και να νικήσουν. Με κάθε τρόπο.
Τελειώνοντας θέλω να ευχηθώ.
Καλή ποδοσφαιρική χρονιά και να δούμε ένα καλό και αμφίρροπο πρωτάθλημα με τον τίτλο να διεκδικείται μέχρι την τελευταία αγωνιστική.


 http://www.afieromata.gr/2016/09/blog-post_41.html