«Κολπατζήδες» και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση
Άρθρο του τομεάρχη Εξαγωγών στο Ποτάμι και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Νέο πρόσωπο στο δήμο Πυλαίας - Χορτιάτη», Νίκου Νυφούδη
«Ανασχεδιάζουμε τον χάρτη της χώρας», «Εξορθολογίζεται ο Καλλικράτης», «Ενισχύεται ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης». Αυτές είναι οι φράσεις που ακούμε εδώ και μερικούς μήνες από την κυβέρνηση σχετικά με τις αλλαγές στη διοικητική διαίρεση της χώρας, σε επίπεδο Δήμων και Περιφερειών.
Στο γεγονός ότι το σύστημα βρίθει κακοφορμιών και είναι απαραίτητες οι αλλαγές, μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι. Άλλωστε, ο «Καλλικράτης» είχε την... ατυχία, να διαμορφωθεί σε μία περίοδο όπου η κρίση δεν είχε αποτυπωθεί ακόμη βαθιά στη συνείδησή μας και βρήκε στον δρόμο του ένα μνημόνιο, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν να αξιολογηθεί σωστά.
Για να γίνουν, όμως, ορθές αλλαγές, χρειάζεται και ο ορθός τρόπος. Ένας τρόπος άγνωστος για την παρούσα κυβέρνηση, που, όπως όλες της οι κινήσεις, άνοιξε και αυτή τον ασκό του Αιόλου. Μία παρέμβαση στον αυτοδιοικητικό χάρτη, με μηδενική διαβούλευση και παντελή έλλειψη διαλόγου με τους φορείς και τις τοπικές κοινωνίες.
Μία κίνηση που έχει ως στόχο μικροπολιτικά συμφέροντα και ανοίγει τον δρόμο για «τριπλές» εκλογές το 2019 είτε ακόμα και διπλές το 2018 μια που κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τη συγκεκριμένη κυβέρνηση από το να «σπάσει» την πενταετία και να μεταθέσει τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές για να γίνουν μαζί με τις εθνικές.
Κολπατζήδες. Καμιά σοβαρότητα και κυρίως καμία πραγματική ανησυχία για την τοπική αυτοδιοίκηση. Μια κυβέρνηση που δεν εκφράζει πλέον την πλειοψηφία, που νομοθετεί για τους επόμενους, που δεν πείθει ότι προτεραιότητά της είναι να βελτιώσει τα κακώς κείμενα, παρά την ενδιαφέρει να πολώσει το κλίμα μπας και διασωθεί πολιτικά.
Η «αρχιτεκτονική» της χώρας απαιτεί διαβούλευση και συζήτηση εξαντλητική. Όχι διαδικασίες ψήφισης – εξπρές, όπως ήρθε στη Βουλή η απλή αναλογική. Αλλά, για να γίνουν αυτά πρέπει να υπάρχει και... απλή λογική. Μία λογική που η τωρινή κυβέρνηση, είτε δεν τη διαθέτει, είτε την αγνοεί συνειδητά, έχοντας σαφή στόχο το «διαίρει και βασίλευε». Και δυστυχώς, τον πετυχαίνει.