Η ΛΥΤΡΩΣΗ
Εξαργύρωσε στα παλαιοπωλεία όλα τα τιμαλφή.
Χρυσά κι αργυρά ενθυμήματα του παρελθόντος.
Ό,τι τέλος πάντων του θύμιζε το χθες και το προχθές.
Τώρα αδειανός και σύγχρονος πορεύεται στο μέλλον.
Του ’μειναν μόνο οι θύμησες κάποιων οικείων προσώπων.
Ωχρές σκιές, που προβάλουν στις σκοτεινές του σκέψεις.
Ήθελε να μείνει μόνος κι ελεύθερος και δεν το μπορεί!
Γεγονότα και πράγματα και λέξεις τον δένουν πισθάγκωνα.
Πέταξε τη γενεαλογική του ταυτότητα στον καιάδα της λήθης.
Μα ο πρώτος επισκέπτης του πρωινού του την φέρνει πίσω.
Είναι αυτός που είναι. Δεμένος με το χρόνο, τον τόπο και τα πρόσωπα.
Εδώ κάθε άρνηση είναι μάταιη και κάθε μεταμφίεση χαμένη προσπάθεια.
Ο ίδιος ήλιος τον βλέπει κάθε μέρα, ξαναφέρνοντας στο νου τις ίδιες εικόνες.
Ο εαυτός του τον κυνηγά σε κάθε του βήμα σαν εχθρική αχώριστη σκιά.
Δεσμώτης της γενιάς του τρέχει να σωθεί απ’ αυτή την οδυνηρή καταδίωξη.
Και γιατί; Γιατί δεν θέλει να είναι αυτός που είναι. Αυτός που έγινε όπως είναι.
Και κάποτε το καταφέρνει ο δυστυχής να λευτερωθεί απ’ όλα τα δεσμά του!
Μέσα σ’ ένα μεγάλο κτίριο, ντυμένος στα λευκά με μια μεγάλη ζώνη έξ’απ’ τα χέρια του.
Τώρα « ευτυχισμένος» όλο γελά και καπνίζει. Γύρω του όλοι γελούν και καπνίζουν.
Μεγάλοι στρατηγοί, εφευρέτες, εφοπλιστές, πιλότοι, ακόμα και θεοί!
Χθες κάποια κοπέλα, μ’ άσπρα κι αυτή, τον ρώτησε τ’ όνομα του και δε θυμόταν ποιος είναι;
Σήμερα λέει πως ήταν θαλαμηπόλος σ’ ένα ονομαστό βασιλιά της Βαβυλώνας.
Προχθές βγήκε στην αυλή και διάβασε τα γράμματα πάν’ απ’ την είσοδο του κτιρίου.
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΝ ΨΥΧΙΚΩΝ ΝΟΣΩΝ.
14 Γενάρη του 2007 Σεραφείμ Χρήστου Χατζόπουλος