Στην Ποιμαντορική Εγκύκλιο του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, η οποία ανεγνώσθη σε όλους τους Ναούς τονίσθηκε ότι: «Ἑορτάζει καί πανηγυρίζει σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τήν ἐκ τοῦ θανάτου Ἀνάσταση τοῦ Ἐσταυρωμένου Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί δοξολογεῖ τήν αἴτιο τῆς νέας βιοτῆς μας εἰς τήν ὁποία μᾶς εἰσήγαγε ὁ Ἀναστάς Κύριος.
Ἡ Ἀνάσταση εἶναι γιά μᾶς ἡ νέα ζωή. Ὁ Χριστός «ὑπέρ πάντων ἀπέθανεν, ἵνα οἱ ζῶντες μηκέτι ἑαυτοῖς ζῶσιν, ἀλλά τῷ ὑπέρ αὐτῶν ἀποθανόντι καί ἐγερθέντι» (Α΄ Κορ. 5,15-17).
Ὅσοι δέν ζοῦν μέσα στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δέν γνωρίζουν τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς ζωῆς.
Αὐτή τήν περίοδο ὁ λαός μας περνᾶ τή δική του Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἡ θλιβερή οἰκονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική καί ἐθνική ἀβεβαιότητα εἶναι ἕνας θάνατος, τόν ὁποῖον κάθε μέρα μέ περισσότερη τραγικότητα ἀντιμετωπίζει ὁ λαός μας. Εἶναι ἕνας θάνατος πού τοῦ ἐπιβάλλεται ἀπό ἐκείνους, πού θέλουν τόν πνευματικό μας ἀφανισμό καί πού ἐπί χρόνια, μεθοδικά καί ὕπουλα, τοῦ ἀφήρεσαν τά πνευματικά ἐρείσματα καί τόν ἄφησαν μετέωρο χωρίς πνευματικό δυναμισμό.
Τί θά πράξωμε; Θά προτιμήσουμε τά τριάκοντα ἀργύρια, προδίδοντας τίς ἀρχές τῆς φυλῆς μας καί τῆς πίστεως μας, ἤ θά ἀκολουθήσωμε τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο «ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας» (Ἑβρ. 12,2). Εἶναι τραγικές κάποιες δηλώσεις πολιτικῶν πού εἶπαν, ὅτι θά προτιμήσουν νά συμμαχήσουν μέ τόν διάβολο, προκειμένου νά σωθεῖ ἡ πατρίδα.
Τίς κρίσιμες ὧρες, πού περνᾶ ἡ πατρίδα μας καί ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, ἄς τίς κατανοήσουμε ὡς συνοδοιπορία μέ τόν Χριστό πρός τόν Γολγοθᾶ. Μπορεῖ νά νοιώθουμε, ὅτι σταυρωνόμαστε, ἀλλά στό χέρι μας εἶναι νά ὁμολογήσωμε μαζί μέ τόν εὐγνώμονα ληστή: «ἡμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε» (Λουκ. 23, 41).
Βέβαιον εἶναι, ὅτι ὁ Χριστός θά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν καταδυναστεία τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, διότι στό Γένος μας πάντοτε, πίσω ἀπό τό Σταυρό, ἀκολουθοῦσε ἡ Ἀνάσταση.
Ὁ Ἑλληνικός λαός ἔχει δύναμη καί ἱστορία. Ἔχει γράψει καί ἄλλες πολλές ἡρωϊκές σελίδες σέ παρόμοιες περιστάσεις. Τότε πού εἶχε κέντρο τῆς ζωῆς του τόν Χριστό καί τήν Ὀρθοδοξία καί ὄχι ὅπως σήμερα τίς τιμές τῶν χρηματιστηριακῶν ἀγορῶν. Τότε, πού ζοῦσε ἐλεύθερος πολιορκημένος, χωρίς νά προδώσει «ψυχή καί Χριστό».
Μερικοί ἠμπορεῖ νά ἀντείπουν: Σήμερα ὁ κόσμος ἔχει ἄλλο βηματισμό. Κανένας δέν ἀρνεῖται τά νέα δεδομένα τῆς ζωῆς. Ἔμεῖς, ὅμως, ὡς Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες πρέπει νά βαδίζουμε μπροστά, ἀλλά νά βλέπουμε πίσω τό παρελθόν μας καί τήν ἱστορία μας.
Γιατί ζωή χωρίς τόν Χριστό καί τά ἰδανικά τῆς ψυχῆς μας δέν ἔχει μέλλον. Ἤ μᾶλλον, τό μέλλον της εἶναι ὁ βέβαιος ψυχικός καί πνευματικός θάνατος.
Ἡ Ἀνάσταση εἶναι φῶς καί ζωή, χαρά καί ἐλπίδα.
Σύν τῷ Χριστῷ καί μέσα στήν Ἐκκλησία μας ἄς ζήσωμε τό νόημα τῆς δικῆς μας Ἀναστάσεως».
Στο τέλος της Ακολουθίας της Αναστάσεως η Δημοτική Φιλαρμονική, όπως πάντα, παιάνισε τον Εθνικό μας Ύμνο και Ποιμενάρχης μας απηύθυνε τις Αναστάσιμες ευχές του προς τους χιλιάδες των παρευρισκομένων.
Χαρακτηριστικά είπε:
«Να μην αφήσουμε κανέναν να εκμεταλλευτεί την υπερηφάνεια της Πίστεως και της Πατρίδος μας. Χρόνια Πολλά αδελφοί μου, Χριστός Ανέστη».
Φωτό imfth & Δημήτριος Ανάγνου ΕΔΩ