Ναπολέων Λιναρδάτος
Λέγεται ότι το ωφέλημα της διακυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πως επιτέλους ως έθνος θα μας δώσει την ευκαιρία να
ξεφορτωθούμε την 40χρόνη ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς. Επιτέλους, μετά από
δεκαετίες μια πολιτική κυριαρχία φτάνει στο τέλος της και μαζί της το τέλος
μιας μακρόχρονης οικονομικής κρίσης. Μια τέτοια εξέλιξη προφανώς θα ήταν η πιο
θετική είδηση των τελευταίων δεκαετιών, το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχει
καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Αν περίμενες την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην
εξουσία για να καταρρεύσει η κυριαρχία της αριστεράς, αυτό σημαίνει ότι
πιστεύεις πως αυτή η κυριαρχία ήταν αποτέλεσμα της δράσης και ιδεολογικής
επιρροής μιας δράκας ανθρώπων στα άκρα του πολιτικού συστήματος. Όμως η
κυριαρχία της αριστεράς δεν θα ήταν κυριαρχία αν δεν είχε επικρατήσει σε όλους
τους μεταπολιτευτικούς σχηματισμούς. Ο κρατισμός, ο πόλεμος στις παραδοσιακές
αξίες, το έθνος και την θρησκεία έγιναν τα κοινά χαρακτηριστικά όλων των κομμάτων.
Η διαφοροποίηση δεν ήταν μεταξύ αυτών που υπερασπίζονταν και αυτών που αντιτάχθηκαν
σ’ αυτή την κυριαρχία. Η πολιτικές διαφοροποιήσεις είχαν πολύ περισσότερο να
κάνουν απλά με το βαθμό αφομοίωσης του
αριστερού δόγματος.
Το θέμα είναι μετά από επτά χρόνια κρίσης οι
πολιτικοί σχηματισμοί που δημιουργήσαν την κρίση δεν φαίνεται να έχουν
ωριμάσει. Εξάλλου, αν πραγματικά είχαν αλλάξει δεν θα βρισκόμασταν τώρα στο
έβδομο έτος μιας οικονομικής χρεοκοπίας. Η πολιτική τάξη το μόνο που έχει
προσπαθήσει είναι να διατηρήσει όσο περισσότερα από τα δικά της κεκτημένα. Γενικώς,
«δεν έμαθαν τίποτε, δεν ξέχασαν τίποτε.» Ο κυρίαρχος, παντοδύναμος και πανταχού
παρών ρόλος του κράτους στην οικονομία όχι μόνο δεν υποχώρησε, αλλά τα χρόνια
της κρίσης έχει γίνει ακόμα πιο ουσιαστικός. Το ελληνικό κράτος είναι το ίδιο
παρεμβατικό όπως στον παρελθόν, με μόνη διαφορά ότι τώρα φορολογεί τον Έλληνα
πολίτη πολύ περισσότερο.
Αν μετά τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει αξιωματική
αντιπολίτευση, ή, αν ακόμη καταρρεύσει εκλογικά, αυτό δεν μας λέει και πολλά
για την πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς. Το πρόβλημα μας είναι ότι έχουμε μια πολιτική
τάξη η οποία είναι σε μια κατάσταση πλήρους άρνησης της πραγματικότητας. Αν
αυτό σας φαίνεται ως μια κάπως ακραία διαπίστωση, δεν έχετε παρά να ακούσετε στο
ραδιόφωνο ή να δείτε στην τηλεόραση κάποιο βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας να
χαρακτηρίζει το όργιο φορομπηξίας της κυβέρνησης ως «δεξιά στροφή» και
«ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό.» Μετά από τις επόμενες εκλογές και την εκλογική
ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα πάρει και πολύ καιρό να δούμε τους εργατοπατέρες του
έθνους ξανά στους δρόμους εναντίον των ελάχιστων μεταρρυθμίσεων που ίσως
αποτολμήσει η επόμενη κυβέρνηση. Τότε, να προσέξετε την αντίδραση συμπολίτευσης
και αντιπολίτευσης, και τότε θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι η κατάρρευση της
αριστεράς στην Ελλάδα είναι απλά ένας μύθος.