Ναπολέων Λιναρδάτος
Μπορεί η Ελλάδα να είναι μια χώρα που έχει σταματήσει να παράγει, που ερημώνει από Έλληνες, που το χρέος της έχει ξεπεράσει ξανά τα 300 δις και πλησιάζει τα 330, που κάθε ώρα που περνάει φορτώνεται επιπλέον 2 εκατομμύρια ευρώ σε χρέος, αλλά τις προηγούμενες μέρες, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, φιλονικούσαν για το ποιος θα μπορούσε να δανειστεί τα περισσότερα.
Έχει ενδιαφέρον το στοιχείο ότι η Ελλάδα έχει
φτάσει ξανά - και ξεπεράσει - το χρέος της τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό το
γεγονός έχει περάσει απαρατήρητο, όπως απαρατήρητο είχε περάσει και το 2007,
τότε που πάλι είχε φτάσει και ξεπεράσει τα 300 δις. Στο ελληνικό κατεστημένο αρμόζει τέλεια η ρήση του Ταλεϋράνδου, «δεν
έμαθαν τίποτε, δεν ξέχασαν τίποτε.» Και
κάπου εδώ βρίσκεται η ουσία της υπάρχουσας κρίσης.
‘Έχουμε ένα κατεστημένο κρατικοδίαιτο και στο
πολιτικό του σκέλος με ελάχιστες μικροπολιτικές ικανότητες. Λειτουργεί κάτω από
την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία της αριστεράς, και μετά αναρωτιέται πως
ένας αδίστακτος και αγράμματος τυχοδιώχτης σαν τον κ. Τσίπρα κατάφερε να αναρριχηθεί
στην εξουσία.
Η αναρρίχηση του κ. Τσίπρα στην εξουσία ήταν
εξαιρετικά συμβατική. Ναι, μπορεί ο κ. Τσίπρας να μην τηρεί ούτε τα προσχήματα,
μπορεί να είναι χοντροκομμένος και γενικά ανίδεος, αλλά γνωρίζει και ακολουθεί
όλους του κανόνες και τις παραδόσεις του πολιτικού συστήματος. Δεν ήταν το
«πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» η δική του έκδοση του «λεφτά υπάρχουν»; Δεν ήταν η δική του «έξοδος στις αγορές» η
πανομοιότυπη αντιγραφή της επίσης πολιτικά αποτυχημένης «εξόδου στις αγορές»
των προηγούμενων;
Η πολιτική συμπεριφορά του κ. Τσίπρα είναι
τόσο δογματικά τυποποιημένη, που όχι μόνο οι επιτυχίες, αλλά και οι αποτυχίες
του είναι επαναλήψεις των αποτυχιών των
προηγούμενων. Η καινοτομία στην αποτυχία προϋποθέτει κάποιο κόπο και κάποια,
έστω ελάχιστη, πνευματική ζωντάνια. Όλα αυτά ξεπερνούν τις μικροπολιτικές
δυνατότητες του κ. Τσίπρα.