Τη δέσμευσή του πως αν ηγηθεί της προσπάθειας για την αναγέννηση του ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς θα πάψουν οι διχόνοιες που βούλιαξαν την παράταξη και πλήγωσαν την Ελλάδα, επανέλαβε από την Ξάνθη ο Νίκος Ανδρουλάκης. Μιλώντας μπροστά σε φίλους και συναγωνιστές από τα φοιτητικά χρόνια, ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και υποψήφιος για την ηγεσία της Δημοκρατικής Παράταξης, τόνισε:
« Στις εκλογες του 1993 υπήρχε ένα διαφημιστικό σποτ του ΠΑΣΟΚ που εμένα και την γενιά μου μας συγκινούσε ιδιαίτερα. Αρχιζε με τον Χαρίλαο Τρικούπη, πήγαινε στον Ελευθέριο Βενιζέλο, στον Νικόλαο Πλαστήρα, στον Γεώργιο Παπανδρέου, στον Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν ήταν όλοι αυτοί το ίδιο, είχαν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους. Ούτε τα έκαναν όλα σωστά. Έκαναν και καλά, έκαναν και πολλά λάθη.
Εμείς που ενοποιήσαμε την ιστορία 100 ετών, δεν μπορούμε να ενοποιήσουμε την ιστορία της μεταπολίτευσης; Γιατί; Τόσο μεγάλες είναι οι διχόνοιες μεταξύ μας;
Κάποιοι ήταν επαγγελματίες τις διχόνοιας. Το μόνο που ήξεραν ήταν να διχάζουν την παράταξη για να έχουν ρόλο. Δεν τους χρειαζόμαστε. Εάν ηγηθώ αυτής της προσπάθειας, δεν θα έχουν κανένα ρόλο. Διότι πλήγωσαν την παράταξή μας και πάνω από όλα πλήγωσαν τον ελληνικό λαό».
Όπως υπογράμμισε ο κ. Ανδρουλάκης, πρόκληση για την παράταξη είναι να θυμηθεί ότι υπήρξε δύναμη αμφισβήτησης, όχι μόνο των δεξιών μετεμφυλιακών κατεστημένων. «Αμφισβήτησε τα πάντα. Ό,τι δημιουργούσε στη χώρα διχασμούς, στασιμότητα και μια κατάσταση που οδήγησε τη μισή Ελλάδα να φύγει στο εξωτερικό, λόγω πολιτικών πεποιθήσεων, και την άλλη μισή εξαιτίας της ανεργίας και δεινής οικονομικής κατάστασης.
Σήμερα υπάρχουν πολλά κοινά μ’ εκείνη την εποχή. Το πολιτικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει. Υπάρχει μεγάλη κρίση εμπιστοσύνης, κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν κι αυτή είναι μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ».
Ο ευρωβουλευτής στάθηκε και στο γεγονός ότι πολλοί πιστεύουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε τον προοδευτικό χώρο. «Δεν μας πήρε κανένα χώρο ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι κόμμα της κεντροαριστεράς. Μαζί με τον Π. Καμμένο είναι ο εθνολαϊκισμός που καλπάζει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Εάν αποτύχουμε στον εγχείρημα ενδυνάμωσης της δημοκρατικής παράταξης, η Ελλάδα θα περάσει περιπέτεια.
Πρέπει να κινηθούμε σε δυο κατευθύνσεις: να μαζέψουμε ό,τι πιο προοδευτικό υπάρχει στον Ελληνισμό του εξωτερικού. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν ιμάντας ιδεών, θέσεων κι απόψεων για το μέλλον της πατρίδας. Και το δεύτερο είναι να υπάρξει ένα θεσμικό κόμμα στην Ελλάδα που θα μπορεί να λειτουργήσει με κοινωνικούς όρους: να ανατάξει τα κοινωνικά του δίκτυα, τις οργανώσεις του όχι όμως όπως παλιά, όχι οργανώσεις-φαντάσματα».