Το συναινετικό τέλος και το συναινετικό-αναγκαστικό συνοικέσιο
Λίγοι είναι αυτοί που με κατάθεση απέραντης τρυφερότητας και αγάπης βάζουν σωστές λέξεις στο χαρτί και μπορούν έτσι να αποδείξουν περίτρανα την αγάπη τους για τον γενέθλιο τόπο. Ο ακαδημαϊκός δάσκαλος ΛΑΜΠΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΛΙΟΥΤΑΣ είναι ένας απ΄αυτούς τους εκλεκτούς. Χρόνια τώρα έχει επιτελέσει και επιτελεί ένα έργο εθνικής αναγκαιότητας μπορώ να πω. Προεκτείνει στο χώρο του μέλλοντος την Ελληνική φυσιογνωμία του παρελθόντος που στα χέρια του ντύνεται την μαγεία της φιλοσοφίας και την μεταπλάθει σε μορφή υψηλής τέχνης!!! Το γεγονός αυτό σημασιολογεί την αξία της προσφοράς του στην συγκρότηση και στην διάδοση των ευγενέστερων όψεων ενός νέου ευεργετικού πολιτισμού. Έχει αρχές πεποιθήσεις και ορίζοντες. Εύκολα διακρίνεται ο βαθύς πνευματικός προσανατολισμός του, η πίστη του σε θεμελιώδεις αξίες, η επίγνωση αναγκών του ΈΛΛΗΝΑ και η αποφασιστικότητά του για την υπεράσπιση ενίσχυση και προβολή των αφανών αναζητήσεων της Ελληνικής ψυχής στις οποίες εκείνος δίνει το "είναι του"
Τα παραπάνω τα γράφω με αφορμή το άρθρο που μας έστειλε για το αίσχος της κατάργησης του Τ.Ε.Ι. Λαμίας. ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ….(Δημήτρης Ζάχος}
«Το «συναινετικό τέλος» και το «συναινετικό-αναγκαστικό συνοικέσιο» »
Λάμπρου Μπαμπαλιούτα
Δικηγόρου-Επ. Καθηγητή Παντείου Πανεπιστημίου
 |
| ΛΑΜΠΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΛΙΟΥΤΑΣ |
Είναι πολύ σημαντικό να υπηρετείς τον τόπο σου, τις ιδέες του, την κληρονομιά του,
τους ανθρώπους του.
Είναι πολύ σημαντικό όχι μόνο να υπηρετείς τον τόπο σου, αλλά και να τον
υπερασπίζεσαι όταν ο «γειτονικός επεκτατισμός» έρχεται σαν μία φλέγουσα λαίλαπα
να σαρώσει και να κάνει δικό της, ό,τι σε όλα αυτά τα έτη με κόπο χτίστηκε, ό,τι σε
όλα αυτά τα έτη με κόπο νοικοκυρεύτηκε, ό,τι σε όλα αυτά τα έτη έδινε μία επιπλέον
υπερηφάνεια σε όλους μας.
Τόσο σε όσους κατοικούν σ’ αυτόν τον υπέροχο τόπο, αλλά και σε όσους εξ’ ημών
κατοικούμε και δραστηριοποιούμαστε εκτός αυτού.
Κάποια στιγμή στο παρελθόν από αυτόν εδώ τον χώρο είχα γράψει για τον γνωστό
«γειτονικό επεκτατισμό». Άλλοι δεν έδωσαν σημασία, άλλοι θεώρησαν υπερβολή τα
όσα έγραψα. Όμως τίποτα πλέον δεν είναι υπερβολή, τίποτα δεν κινείται στον χώρο
της επιστημονικής μας φαντασίας. Αντιθέτως όλα είναι πραγματικότητα, όλα είναι
έτοιμα προς υλοποίηση, όλα έχουν μεταβεί μονομιάς από το στάδιο της
«αντιπαράθεσης» στο στάδιο της «συναίνεσης».
Λες και μονομιάς λύθηκαν τα πάντα, οριοθετήθηκαν στο «ορθό», όπως θα έπρεπε, οι
κύκλοι δράσης του Κράτους, της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και όσων εκφέρουν
«ορθό» επιστημονικό λόγο, επιζητώντας την δική τους προσωπική ματαιόδοξη
«Βηθλεέμ» για πολλές τετραετίες.
Έγινε πεδίο διαξιφισμού μεταξύ πόλεων, λες και αυτές οι πόλεις είχαν να χωρίσουν
κάτι.
Έγινε πεδίο πολιτικού οφέλους και ας σιωπούσαν τότε και συνεχίζουν να σιωπούν
ακόμη και τώρα ορισμένοι. (Βλέπετε έτσι είναι οι κανόνες της πολιτικής και θα
πρέπει να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα για τις επικείμενες εκλογές).
Η μία πόλη επαινούσε τα επιτεύγματά της και η άλλη δημοσιοποιούσε απόψεις «περί
ηθικής» της άλλης.
Αυτό ήταν το αρχικό «τυράκι».
Ή εμείς ή αυτοί.
Εκεί αναλώθηκε η αρχική πολιτική ανικανότητα διαχείρισης ενός προβλήματος που
κατ’ ουσίαν ήταν κοινό και περιφερειακό και όχι μεμονωμένο.
Ήταν η αρχή της λαίλαπας που στο πέρασμά της θ’ άφηνε τα ολέθρια αποτελέσματά
της. Όχι δεν ήταν ένα πρόβλημα μεταξύ των πόλεων, αλλά μιας «ορθολογικής»
δημόσιας πολιτικής, την οποία όμως δεν είχαν δημιουργήσει οι περιοχές αυτές. Και
δυστυχώς είχαμε και τα πρώτα θύματα, έστω και αν το νομοθέτημα εφαρμογής
ψηφίσθηκε με αρκετούς ψήφους.
Μονομιάς λοιπόν πριν από 5 χρόνια, χάθηκε, «σβήστηκε» στην κυριολεξία ο πρώτος
σημαντικός θεμελιώδης λίθος. Θεμελιώδης λίθος πνεύματος και έρευνας που ένωνε
όλες τις περιοχές της Περιφέρειας μας. Δυστυχώς μία πόλη «σβήστηκε» από τον
ερευνητικό Χάρτη, μία άλλη έλαβε την μορφή «μέρους», όπου μάλιστα κάποιοι
προσφάτως με συναινετικό πνεύμα πιστώνουν θετικά και αναδρομικά την μορφή
αυτή.
Ασύλληπτο !!!!!!
Δώσαμε στον τότε γαμπρό όλη την προίκα, κινητή και ακίνητη περιουσία, ανθρώπινο
δυναμικό, τα πάντα. Και κάποιοι θριαμβολογούσαν και επένδυαν σ’ αυτό.
Μήπως γιατί η νύφη δεν βλέπονταν; Αστείο και να το κουβεντιάσουμε. Το έργο της
ήταν κατά πολύ μεγαλύτερο από το «μπόϊ» της και πολύ πιο σπουδαιότερο από την
βοήθεια που είχε λάβει.
Το «σόϊ» της έκανε μόνο του ένα λαμπρό αγώνα και με μιας σβήστηκε.
Τώρα ήρθε η σειρά να δώσουμε και το υπόλοιπο μέρος της εναπομείνασας νύφης σε
τρεις γαμπρούς.
Αλλά όχι από τον τόπο μας.
Οι κουμπάροι ήταν έτοιμοι.
Ήθελαν δεν ήθελαν.
Όλοι τους και είναι σε δύσκολη θέση. Και ας κρύβονται.
Είτε με τον λόγο τους, είτε με την απουσία λόγου (γιατί θα έπρεπε ν’ απολογηθούν
και δεν θα έπρεπε, γιατί αυτό θα είχε συνέπειες).
Και ας υποστηρίζαμε αρκετοί εξ’ ημών (και δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτό όπως αβάσιμα
και αναιτιολόγητα υποστηρίχτηκε) ότι θα έπρεπε να της βρούμε γαμπρό από το τόπο
μας, γιατί ο τόπος μας «έχει καλά παιδιά».
Και όλοι αυτοί οι κουμπάροι και οι κουμπάρες (οι κουμπάροι θα έχουν μαντιλάκι στο
σακάκι την ημέρα του γάμου «από διάφορα χρώματα, κόκκινα, πράσινα, μπλέ,
κ.ο.κ.», ομοίως και για το ταγιέρ που θα φορούν οι κουμπάρες, αποφεύγοντας το
χρώμα που ταιριάζει, δηλαδή το μαύρο), θα έρθουν να μας πείσουν ότι καλώς έκαναν
«το συνοικέσιο του αίσχους», όπως έλεγε και ο «Ζήκος» στην αξέχαστη ταινία του
και θα μας ζητήσουν την άδεια να τους επιτρέψουμε να κάνουν και άλλα τέτοια
«συνοικέσια», αλλά με άλλες νύφες του τόπου μας.
Ήρθε επομένως η ώρα να προικίσουμε τις νύφες, ν’ αποφασίζει το «σόϊ» του κάθε
«ξένου» γαμπρού για τις ίδιες τις νύφες, αλλά και για το «σόϊ» της κάθε νύφης και
την περιουσία της, την εκμετάλλευσή της, βάζοντας τα θετικά της εκμετάλλευσης στο
ταμείο του γαμπρού και όχι της νύφης, έστω και αν η προίκα καταργήθηκε από τις
αρχές της δεκαετίας του 1980.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να ολοκληρωθεί σιγά-σιγά η ολέθρια λαίλαπα και να
περιβληθούν οι γάμοι και με τον τύπο του θεσμού, ζητώντας από την νύφη, αλλά και
από τους κουμπάρους να ξεχάσουν το παρελθόν τους, να ξεχάσουν τις ρίζες τους, να
ξεχάσουν την πορεία τους και να συναινέσουν σε ένα γεωγραφικό πάντρεμα όπου θα
ξεχαστεί ολοσχερώς ο τόπος καταγωγής της νύφης.
Αλήθεια τι θα υπερηφανεύονται στα παιδιά μας;
Αυτό ήταν και το δεύτερο τυράκι : «ή θα παντρευτείς νύφη μου, ή θα μείνεις
γεροντοκόρη».
Προφανώς κάποιοι εκ των στενών συγγενών και των κουμπάρων «προτίμησαν να
μην εκθέσουν την νύφη και να μην την αφήσουν να μείνει γεροντοκόρη, αλλά να
φροντίσουν να την αποκαταστήσουν», ξεχνώντας τα ολέθρια λάθη του παρελθόντος
και συνεχίζοντάς τα και στο παρόν, τάζοντας «αποκατάσταση» για το μακροπρόθεσμο μέλλον, όταν ενδεχομένως όλοι εμείς, αλλά και το «σόϊ» της νύφης
από τον φθορά του χρόνου δεν θα υπάρχουμε πλέον.
ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!!!!!!! Πράγμα ουσιαστικά ΑΔΥΝΑΤΟ.
Εύχομαι ολόψυχα να κάνω λάθος.
ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΜΑΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ
ΜΙΜΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟ.
Πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως υπερήφανοι γιατί θα έρθουν τρία ξένα «σόϊα» να μας
πάρουν τις τρεις νύφες και επομένως δεν θα τις αφήσουν γεροντοκόρες.
Και όπως έγραψα παλιά, «οι επίδοξοι Βασιλείς θα μείνουν χωρίς Βασίλειο».
Σας ευχαριστώ πολύ αγαπητοί μου φίλοι Δημήτρη Ζάχο και Δημήτρη Καρέλη για την
ευκαιρία που μου δώσατε πριν από 5 περίπου χρόνια να γράψω γι’ αυτά που θα
γίνουν πράξη τώρα.
Ευχαριστώ πολύ την μελλοντική μας νύφη, το καμάρι του τόπου μας και ας μην την
εκτίμησαν πολλοί. Θα φανεί από την απουσία της, αλλά το κυριότερο από τις
διαταγές που θα δίνει το ξένο «σόϊ» για εμάς, αλλά χωρίς εμάς.
Ευχαριστώ πολύ τον πατέρα της νύφης (ναι ρε φίλε, στάθηκες σαν πατέρας και ας
ήταν έτοιμοι κάποιοι να πηδήξουν από το καράβι) και όλους τους συγγενείς
(επώνυμους και αφανείς και όσους μαζί πορευθήκαμε για να την νοικοκυρέψουμε και
να την ομορφύνουμε), για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν, για την αγάπη που
έλαβα από αυτούς και πού πιστεύω πως τους την ανταπέδωσα.
Δεν ξέρω εάν «στον λόγο» κεράσαμε τα ξένα «σόϊα» και τους κουμπάρους ποτό και
γλυκό του κουταλιού, ή εάν θα τους κεράσουμε στον αρραβώνα, ή στον γάμο.
Δεν ξέρω τι προίκα θα δώσουμε στους γαμπρούς και πως θα την μοιράσουμε.
Ακόμη περιμένω απάντηση από τους κουμπάρους, για το ποιός έχει το ηθικό και
νομικό δικαίωμα να κατατεμαχίσει την νύφη και να μοιράσει την περιουσία της (ή
κατά κυριολεξία την περιουσία μας) στα ξένα «σόϊα».
Όμως αυτό που ξέρω είναι ότι με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται.
Δεν ξέρω εάν είναι ιδιαίτερο στοιχείο της περιοχής μας, να θέλει κάποιος να δώσει τη
νύφη, ντε και καλά σε ξένο γαμπρό για να την «αναβαθμίσει».
Δεν ξέρω εάν οι κουμπάροι είναι σε θέση να προβλέψουν το μέλλον αυτού του
«συνοικεσίου», αλλά πιστεύω πως θα έρθουν ακόμη δυσκολότερα πράγματα για την
Περιφέρειά μας, με τον τρόπο που δεχόμαστε όλες τις «αναγκαστικές παντρειές».
Όμως εάν οι κουμπάροι το έκαναν αυτό σε άλλη περιοχή της πατρίδας μας, όπως η
Κρήτη, τότε θα κολυμπούσαν μέχρι και σήμερα για να φτάσουν στο Ακρωτήρι της
Καλής Ελπίδας, στο νοτιότερο άκρο της Αφρικής.
Εκεί δεν έχει πραγματικά υποχωρήσεις και «πολιτικές ισοπαλίες».
Εκεί ο τόπος είναι τόπος και δεν το διαπραγματεύονται.
Εκεί πραγματικά τους ζηλεύω.
Υπερασπίζονται τον τόπο τους και τις νύφες τους, όπως κανένας άλλος.
Γι’ αυτό και οι εκεί κουμπάροι δεν τόλμησαν καν να προτείνουν «συνοικέσια του
αίσχους», όταν οι ντόπιοι το ξέκοψαν ρητά.
Α! Να μην ξεχάσω.
Έμαθα ότι κάποια μικρά αγγελούδια μας θα πρέπει ν’ αποχωρήσουν από τον δικό
Έμαθα ότι κάποια μικρά αγγελούδια μας θα πρέπει ν’ αποχωρήσουν από τον δικό
τους «Παράδεισο», γιατί θα πρέπει σ’ αυτόν να εγκατασταθούν σ’ αυτόν μεγαλύτερα
παιδιά, με τις ευλογίες των κουμπάρων.
Δεν ξέρω τι να πω!
Σίγουρα όλα αυτά θα τα διδάξω στα πλαίσια των μαθημάτων στους φοιτητές μου για
την προστασία κυρίως της νεότητας.
Έφτασε η αγάπη μας γι’ αυτά μέχρι εκεί.
Θα σταματήσω όμως εδώ, γιατί η καρδιά και η ψυχή μου θέλουν να πούνε πολλά.
Όμως το μυαλό τις φρενάρει.
Συνήθως στους κουμπάρους την ημέρα του γάμου τα «σόϊα» κάνουν δώρα.
Σε αυτόν το γάμο φυσικά και δεν θα παρευρεθώ, γιατί δεν ανήκω σε κάποιο «σόϊ».
Όμως το δικό μου δώρο σε όλους αυτούς τους «διαχρονικούς κουμπάρους» το έδωσα
πέντε χρόνια πριν και να είστε σίγουροι ότι θα το δώσω και τώρα.
Σίγουρα θα περάσουν και από το σπίτι μου (υπολογίζω κοντά στο επόμενο Πάσχα, μη
με ρωτήσετε γιατί τότε, ξέρετε εσείς) για να μου δώσουν μπομπονιέρα και για να μου
πουν για τα μελλοντικά σχέδια των νέων ζευγαριών και για το πόσο ευτυχισμένα
είναι.
Εκεί θα πάρουν και από εμένα το δικό μου δώρο.
Α! Και πάλι να μην ξεχάσω.
Δεν ντράπηκα ποτέ για τις απόψεις μου για τον τόπο μου.
Δεν ντράπηκα ποτέ να υποστηρίξω τον τόπο μου και ό,τι τον κάνει καλύτερο.
Ήμουν εκεί στην πρώτη καταστροφή και θα είμαι παρών και σ’ αυτήν την φονική
λαίλαπα.
Και ακούστε κουμπάροι!
Δεν θα καώ.
Γιατί πολύ απλά αγαπώ τον τόπο μου και όχι την «καρέκλα».
Είναι αυτό το μοναδικό ανεκτίμητο στολίδι που μου άφησε ως κληρονομία ο
αείμνηστος πατέρας μου.
Να είσαι Στερεοελλαδίτης και να τιμάς τον τόπο σου.
Αυτό θα κληροδοτήσω και εγώ στον μονάκριβο υιό μου. Του το χρωστώ