«Τα συμπαντικά», του ιατρού, λογοτέχνη, ποιητού Θανάση Κρουστάλη

Το περιοδικό μας εντάσσει μια καινούργια στήλη:  «Τα συμπαντικά»  του ΘΑΝΑΣΗ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗ.                                          

 Η Θεματολογία  θα αφορά τις τρεις συμπαντικές επιστήμες: Ιατρική αστροφυσική φιλοσοφία και την εφαρμογή τους στην ζωή μας με λόγο μη επιστημονικό αλλά λογοτεχνικό. Ο Θανάσης Κρουστάλης με τον ποιητικό-φιλοσοφικό του λόγο θα προσπαθήσει να μας μυήσει στα μυστήρια των συμπαντικών επιστημών όπως το φαντασιώθηκαν  άνθρωποι της επιστήμης της ενσυναίσθησης της ενόρασης και της τέχνης.!! (Δ.Ζ.)

                  "Τα Συμπαντικά"

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ

Τα ‘’συμπαντικά’’ είναι μια έννοια η οποία στριφογύριζε στο μυαλό μου για χρόνια.

Ο τίτλος αποτελεί ένα λογοπαίγνιο μεταξύ των λέξεων , σύμπαν και σημαντικά και σκοπό έχει να προσπαθήσει να παντρέψει την αύρα(γιατί δεν είμαι ικανός για κάτι βαθύτερο) των λεγόμενων συμπαντικών επιστημών , της ιατρικής, της αστροφυσικής και της φιλοσοφίας.

Σκοπός αυτής της προσπάθειας είναι η ενασχόληση του νου με θέματα που φαντάζουν κοινά ,επίκαιρα ή αυτονόητα , με την δυναμική του στροβιλισμού γύρω από όλες τις πιθανές γωνίες αντίληψης των.

Ο αναγνώστης δεν είναι απέναντι ,ούτε θα είναι ποτέ. Ο αναγνώστης θα παρακολουθεί μια γυάλινη σφαίρα μέσα στην οποία θα αντικατοπτρίζονται οι αυτονόητες μα και οι άγνωστες έννοιες που συνθέτουν μια πραγματικότητα. Δεν θα κληθεί να αποφασίσει. Θα κληθεί να ζυγοσταθμίσει , να ανακαλέσει, να ανυψωθεί.

Φανταστείτε το ,σαν ένα νοητό ταξίδι μέσα στις σημειώσεις του φοιτητή και ονειροπόλου Ισαάκ Νεύτωνα έτσι όπως θα τις διάβαζε εκείνος πολλά χρόνια αργότερα.

Κρουστάλης Αθανάσιος

Ιατρός παθολόγος

Λογοτέχνης-ποιητής

  "Τα Συμπαντικά" του Αθανασίου Κρουστάλη

‘’Stephen Hawking ένας αέναος προσκυνητής της προσδοκίας’’

Αυτό το σκίτσο το βρήκα να συνοδεύει μια εξαιρετική ανάρτηση αφιέρωμα στον εκλιπόντα Stephen Hawking -του λαμπρού μας αστροφυσικού κου Διονύση Σιμόπουλου
Κι όσο το κοιτάζω τόσο αντιλαμβάνομαι την αίσθηση της ελευθερίας του νου. Κι ενώ ως γιατρός υπηρετώ το σώμα, εν τούτοις αντιλαμβάνομαι τον τρόπο που εκείνο δύναται σε κάθε του μορφή από την σφριγηλή νιότη έως την πλήρη απόπτωση να φιλοξενεί έναν αέναα διαπλάθοντα νου.
Σε αντίθεση με το αυτονόητο της απελευθέρωσης από τα υλικά δεσμά ενός καθηλωμένου ανήμπορου με τον θάνατο, εγώ βλέπω το διαχωρισμό της ύλης ως τροχοπέδη από την πνευματική δημιουργία την οποία εξύμνησε με τον τρόπο ζωής του ο εκλιπών. Ειλικρινά τώρα αντιλαμβάνομαι την μοναξιά αυτού του ανθρώπου βλέποντας επι τόσα χρόνια έναν κόσμο γεμάτο πνευματικά καθηλωμένους, μέσα σε υγιή σώματα.

Μου κάνει επίσης εντύπωση η επιμελής αθεΐα του. Θαρρείς νιώθει την ανάγκη να πει λέξεις που οφείλει να πει. Έζησε άλλωστε μια ζωή την οποία έπρεπε να υπηρετεί με πράξεις και διανύσματα.

Και πέτυχε την απόλυτη πλάνη- μα την αλήθεια. Εκείνη της κατακραυγής του αιρετικού, του θρησκοληπτικά  και κοινωνιολογικά καθηλωμένου. Με αυτό το’’ παλτό ‘’ κρεμασμένο και την αίσθηση της απαλλαγής αυτής μπορούσε πια να μεγαλουργήσει χαλιναγωγώντας το σύμπαν. ¨Άλλωστε εκ του αυταπόδεικτου πλέον κανείς δεν μπορούσε παρά να αξιολογήσει τις προθέσεις  και τις προϋποθέσεις που εκείνος θα έθετε κάθε φορά.

Γιατί κανείς δεν είδε λίγο παραπέρα..

Ίσως ούτε καν εκείνος.

Είχε πει κάποτε ένας μεγάλος ποιητής ότι, λογοτέχνης δεν είσαι για τον τρόπο που γράφεις αλλά για τον τρόπο που ζεις.

Κι ο Stephen Hawking έζησε πλήρως μα και πλήρης.

Κι όταν σε ένα σκαλί της Οξφόρδης ένιωσε το πρώτο σκίρτημα για την αγαπημένη του Τζειν, όταν έπαιζε ευτυχισμένος με τα παιδιά τους έστω και στο καροτσάκι, δεν ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει μαθηματικά στο, τι είναι έρωτας, ούτε έψαξε έναν τύπο για να εξηγήσει την ανυπέρβλητη αγάπη στα παιδιά του.

Η υπομονή της νόσου του είναι η επιτομή της ‘’επι γής σκουληκότρυπας’’ και της καμπύλωσης του χρόνου γιατί το παραπαίων σώμα του κινείται συνεχώς και νοητά σε αισθήσεις που δεν μπορεί να συλλάβει ένας ανθρώπινος νους.

Ο Stephen Hawking ήταν λοιπόν ένας άκρως θρησκευόμενος άνθρωπος με την διαφορά ότι είχε την γνώση να μην υποπέσει στο σφάλμα της ονοματοδοσίας. Γιατί η ονοματοδοσία γεννάει την σύγκριση, κι αυτή με την σειρά της την σύγκρουση. Εκείνος μίλησε για αγάπη και αρετή, εμείς τα είπαμε θεό ή θεούς, εκείνος μπορεί και τα καμπυλώνει. Να τα προσφέρει. Εμείς;

Σώμα-νούς-προσδοκία σε μια έννοια, κάτι σαν τριαδικότητα δηλαδή.
Είναι σε εκείνο το σημείο που όλες οι επιστήμες του σύμπαντος, η αστροφυσική, η ιατρική , η φιλοσοφία συναντιούνται.
Ο stephen Hawking δεν διέψευσε αλλά επιβεβαίωσε και την ιατρική. Επιβεβαίωσε το θεώρημα της εξατομίκευσης της εκάστου νόσου . Πέθαινε για 49 έτη από τους γιατρούς του , χωρίς εκείνοι να έχουν κάνει λάθος. Επιβεβαίωσε την θέληση για ζωή του φθαρτού και την αναστροφή της απόπτωσης όταν ο νους συνεργάζεται ή μάλλον καλύτερα όταν ο νους εργάζεται. Επιβεβαίωσε ότι το αντώνυμο της άνοιας είναι η νόηση. Ομοίως ανέδειξε και την πεμπτουσία της φιλοσοφίας, της αληθινής φιλοσοφίας που συνοδεύει την καθημερινότητα του καθενός. 
Ένας περήφανος νους περπατάει πια στα αστέρια.
Γιατί τα αστέρια είναι ο τελικός προορισμός κάθε επιστήμης προσδοκίας και αρετής.
Είναι το αυτόφωτο σημείο στα χάη που πρέπει να φτάσεις.
Το χωρίς χώρο, το χωρίς χρόνο , το χωρίς τέλος.  

http://www.afieromata.gr/2018/09/blog-post.html