Σαράντα πέντε χρόνια από το Νοέμβρη του ’73 και τα συνθήματά του, τα προτάγματα που έθετε ποτέ δεν ήταν πιο άμεσα, τραγικά επίκαιρα και προφανή: «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία», «Ζήτω η εθνική ανεξαρτησία», «Γενική απεργία», «Δεν περνάει ο φασισμός», «Λαέ πολέμα σου πίνουνε το αίμα», «η νίκη είναι δική μας», «Λαέ, λαέ ή τώρα ή ποτέ», «Έξω οι Αμερικάνοι».
Για πρώτη φορά στην ιστορία των μαζικών κινημάτων της σύγχρονης Ελλάδας, η εξουσία της απόφασης βρισκόταν διαρκώς στα χέρια εκείνων που αναλάμβαναν το ρίσκο της εφαρμογής της. Αυτοοργάνωση, αντίσταση, ανατροπή. Αυτά είναι τα προτάγματα και σήμερα που από τα διατάγματα της χούντας φθάσαμε στα μνημόνια. Διατάγματα σιωπής και τρόμου εκείνα, μνημόνια εκβιασμών, εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας, εξαθλίωσης και ανεργίας αυτά εδώ, παρά τις κυβερνητικές κορώνες περί δήθεν «τέλους» των μνημονίων.
Η ακριβότερη τιμή που μπορεί να αποδοθεί στον αγώνα των φοιτητών το Νοέμβρη του 73 που πυροδότησε το λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στη χούντα, είναι η αντίσταση στις πολιτικές της ακραίας φτώχειας και του στραγγαλισμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων που προωθεί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υπακούοντας τυφλά στα κελεύσματα των διευθυντηρίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Αντίσταση και ανατροπή της πολιτικής αυτής που υποθηκεύει το μέλλον της κοινωνίας, ισοπεδώνει τα όνειρα της νεολαίας και βαφτίζει κοινωνική πολιτική την αναδιανομή των ελάχιστων ψίχουλων που περίσσεψαν από την αφαίμαξη και της τελευταίας οικονομικής ικμάδας των εργαζόμενων, τη στιγμή μάλιστα που τα υψηλά πλεονάσματα που έχει υποσχεθεί και υπογράψει η κυβέρνηση θα κρατήσουν τη χώρα σε εποπτεία για δεκαετίες.
Τιμούμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου
Το νόημά της δικαιώνεται μέσα από τους αγώνες για κοινωνική ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, ανατροπή της πολιτικής της εξάρτησης και της λιτότητας.