ΙΔΕΟπολις
ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ
«Παιδεία: Τροφός
της Δημοκρατίας»
«Παιδεία… σημαίνει
αντιλαμβάνομαι τον κόσμο που με περιβάλλει, όχι σαν ένα τετελεσμένο, αναγκαίο
και χωρίς διέξοδο κόσμο, αλλά σαν μια κατάσταση που περιορίζει και καταπιέζει
τον άνθρωπο και που μπορώ να αλλάξω». (Γκαρωντύ)
Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών
(συζητήσεις στο κοινοβούλιο, μετακινήσεις – μεταγραφές βουλευτών, χαμηλό
επίπεδο επιχειρημάτων, αποστεωμένο λεξιλόγιο…) και οι επικείμενες εκλογές
(Ευρωεκλογές, Εθνικές και αυτοδιοικητικές) έφεραν στην επιφάνεια το θέμα της
σχέσης της Πολιτικής με την Ηθική αλλά περισσότερο ανέδειξαν το
ρόλο της Παιδείας ως τροφού της Δημοκρατίας. Κι αυτό γιατί η Παιδεία
και η Δημοκρατία βαδίζουν παράλληλα κι αλληλοτροφοδοτούνται.
Επειδή η σχέση Παιδείας και
Δημοκρατίας είναι σχέση συναρτησιακή
και όχι αιτιοκρατική, καθίσταται
αναγκαίος ο επαναπροσδιορισμός της στάσης, τόσο της κοινωνίας όσο κι εκείνων
που διαμορφώνουν κι εκφράζουν τον προβληματισμό και τα οράματά της, απέναντι
στους δυο όρους του διωνύμου, Παιδεία
και Δημοκρατία. Ειδικότερα η σχέση
των δυο όρων του διωνύμου και η στάση μας προς αυτό αναδύεται μέσα από τις
παρακάτω διαπιστώσεις, που αναδεικνύουν τόσο την παράλληλη πορεία Παιδείας και
Δημοκρατίας όσο και την ανάγκη διαπαιδαγώγησης του ανθρώπου – πολίτη με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου.
Η παιδεία ως τροφός της
δημοκρατίας
►
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ως πολίτευμα του «μέτρου», χρειάζεται πολίτες που να
έχουν την αίσθηση των «ορίων» των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών τους, πολίτες
που να μπορούν να αντιστέκονται στο φανατισμό και τους διάφορους δογματισμούς,
που τείνουν να διαβρώσουν την κοινωνική και πολιτική ζωή. Όλες αυτές τις
ιδιότητες – ικανότητες – εφόδια μόνον η
ΠΑΙΔΕΙΑ μπορεί να τα καλλιεργήσει μέσα από τη θεσμοποιημένη έκφραση αυτής
την εκπαίδευση – σχολείο.
►
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι ένα πολίτευμα «εν
εξελίξει» και «εν τω γίγνεσθαι» και
όχι οπωσδήποτε μια παγιωμένη και τελεσίδικα ολοκληρωμένη κατάσταση. Με την
έννοια αυτή έχει ανάγκη από νέες ιδέες, ελπιδοφόρα ερεθίσματα και ακόμη χρειάζεται
εκείνες τις σκέψεις – θέσεις, που θα την κρίνουν αυστηρά και θα την
αμφισβητήσουν. Τις παραπάνω προϋποθέσεις της Δημοκρατίας μόνον η ΠΑΙΔΕΙΑ μπορεί να εξασφαλίσει, εκπαιδεύοντας άτομα με
αυτόνομη σκέψη, κριτική ικανότητα, ελεύθερη βούληση και γόνιμη αμφισβήτηση.
►
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ως πολίτευμα, που προϋποθέτει
την άμεση και ενεργό συμμετοχή των
πολιτών στα κοινά, έχει ανάγκη άτομα – πολίτες, που να θέλουν και να γνωρίζουν
τον τρόπο συμμετοχής τους σ’ εκείνες τις διαδικασίες για την επίλυση
προβλημάτων, που αφορούν τόσο την προσωπική όσο και την κοινωνική τους ζωή.
Στην ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης
και της απότοκης πολιτικής συνειδητοποίησης συμβάλλει σημαντικά η ΠΑΙΔΕΙΑ, μέσα από τις παρεχόμενες
γνώσεις αλλά και μέσα από τον τρόπο διοίκησης του σχολείου.
►
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ως πολίτευμα της ελεύθερης έκφρασης της σκέψης και του
λόγου, έχει ανάγκη από άτομα που μπορούν να συνδιαλέγονται μεταξύ τους,
εκφράζοντας προσωπικές θέσεις και σκέψεις και όχι αναπαράγοντας τα κακέκτυπα
ομοιώματα σκέψεων και ιδεολογημάτων των Μ.Μ.Ε και της πολιτικής
παραπληροφόρησης. Η ΠΑΙΔΕΙΑ μπορεί
να συμβάλει σημαντικά στη διαμόρφωση συνθηκών για την ανάπτυξη όλων εκείνων των
δυνατοτήτων του ανθρώπου, που θα τον οδηγήσουν στην πνευματική του ολοκλήρωση.
Ένας πνευματικά αυτάρκης και καλλιεργημένος άνθρωπος έχει περισσότερες
ευκαιρίες και δυνατότητες να βοηθήσει στη στήριξη και ανανέωση της Δημοκρατίας.
►
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ χρειάζεται άτομα με
πλήρη επίγνωση των στοιχείων της ατομικότητάς
τους και των ιδιαιτεροτήτων τους. Η ΠΑΙΔΕΙΑ μπορεί να συμβάλει σ’ αυτό καλλιεργώντας όλες
εκείνες τις εσωτερικές αντιστάσεις του ανθρώπου απέναντι στους διάφορους
μηχανισμούς, που τείνουν να εξαφανίσουν το «διαφορετικό» και να επιβάλλουν μια
ισοπεδωτική ομοιομορφία σκέψης και συμπεριφοράς.
►
Τέλος η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι το
πολίτευμα του «ωραίου» και της
αισθητικής αναζήτησης. Η ελευθερία, η ισονομία, η αξιοκρατία και η δικαιοσύνη
που αποτελούν τα βασικά θεμέλια αυτής (δημοκρατίας) εμπεριέχουν το «ωραίο». Η ΠΑΙΔΕΙΑ μπορεί να προσφέρει αυτήν την
αισθητική καλλιέργεια όχι μόνο μέσα από τη διδασκαλία ειδικών μαθημάτων
(λογοτεχνία, μουσική….) αλλά και μέσα από τις αρμονικές και ανθρώπινες σχέσεις,
που αναπτύσσονται στο σχολικό χώρο, χωρίς ίχνος υστεροβουλίας και οικονομικών
σκοπιμοτήτων.
Όλες οι παραπάνω διαπιστώσεις
φέρνουν στην επιφάνεια ένα γενικότερο ερώτημα που συνδέεται με το ρόλο της εκπαίδευσης – παιδείας – και με τη σχέση αυτής προς
τη δημοκρατία. Προετοιμάζει η εκπαίδευση τους ανθρώπους για μια πηγαία και
ελεύθερη συμμετοχή στις κοινωνικές δραστηριότητες ή απλώς τους προετοιμάζει να
δεχτούν την επικρατούσα κατάσταση; Αποβλέπει η παιδεία στην προετοιμασία
ανθρώπων ικανών και υπεύθυνων να συμμετέχουν στον προσδιορισμό των σκοπών της
κοινωνικής ζωής και στη διαχείριση και τον έλεγχο των μέσων, σ’ όλους τους
τομείς και σ’ όλες τις εκδηλώσεις ή αποσκοπεί στη δημιουργία ανδρεικέλων που θα δεχτούν υποτακτικά
την ιεραρχημένη εξουσία που επιβάλλεται από δυνάμεις και παράγοντες τους
οποίους δεν μπορούν να κατανοήσουν, πόσο μάλλον να ελέγξουν;
Ο πλούτος της παιδείας
Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα προϋποθέτει
και συνεπάγεται την ακριβή καταγραφή εκείνων των στοιχείων που καθιστούν την Παιδεία αποφασιστικό παράγοντα ατομικής
εξέλιξης, κοινωνικής προόδου και οξυγόνωσης
της δημοκρατίας.
Η παιδεία δεν διευρύνει μόνο τους
νοητικούς ορίζοντες του ατόμου αλλά διαμορφώνει και τους κώδικες ερμηνείας της πραγματικότητας. Με τη βοήθεια αυτών
ρυθμίζουμε τη συμπεριφορά μας και αντιδρούμε απέναντι σε εκείνα τα ερεθίσματα
του περιβάλλοντος που προσβάλλουν την αξιοπρέπειά μας και απειλούν την
ισορροπία της κοινωνίας. Βέβαια, η παιδεία δρα και ως αντίδοτο όχι όταν
ταυτίζεται με το στείρο εγκυκλοπαιδισμό αλλά όταν συγκροτεί τη βιοθεωρία του
ανθρώπου πάνω στα θεμέλια του λογικού,
του ηθικού και του πολιτικού ορθολογισμού.
Παράγωγα «προϊόντα» της υγιούς
Παιδείας και οι σύνθετες σκέψεις, οι
αφηρημένοι συλλογισμοί, η άσκηση κριτικής και ο ορθολογισμός που μπορούν να αποτελέσουν για το άτομο τα αναγκαία
εφόδια για την αντιμετώπιση των αρνητικών στοιχείων που απορρέουν από τον
εκφυλισμό της πολιτικής και την έκπτωση του πολιτικού λόγου.
Εξάλλου η παιδεία καλλιεργεί την ευαισθησία, οξύνει τον ανθρωπισμό,
εμπλουτίζει την αισθητική της συμπεριφοράς μας και γενικότερα χαράσσει τους
όρους και τα όρια μιας «υγιούς» αντίδρασης απέναντι σε φαινόμενα που αποφλοιώνουν τη ζωή μας από κάθε νόημα
και αξία.
Επιπρόσθετα η παιδεία – στην υγιή
της έκφραση και όχι στην τεχνοκρατική της εκδοχή- διαμορφώνει και ενεργοποιεί
τους αξιολογικούς κώδικες του
κοινωνικού – πολιτικού ανθρώπου και τον γαλουχεί με τις αρχές της ανεκτικότητας, της ειρηνικής συνύπαρξης
με το διαφορετικό και κύρια με το σεβασμό των δικαιωμάτων του συνανθρώπου του
(αυτονομία, αυτοπροσδιορισμός….)
Γενικότερα η παιδεία, λειτουργεί ως
ανασταλτικός μηχανισμός στην ανθοφορία συμπεριφορών και φαινομένων που
διαβρώνουν τα ηθικά μας αντισώματα κι αποδομούν τα σταθερά σημεία της ζωής μας.
Εξημερώνει, επίσης, το «κτήνος» που κρύβεται στην ανθρώπινη φύση και λειτουργεί
ως καθαρκτικό κάθε μολυσματικής πράξης.
Παιδεία και Πολίτης
«Σκοπός της παιδείας
είναι να μας βοηθήσει να δώσουμε νόημα στη ζωή μας, να ερμηνεύσουμε το παρελθόν
και να γίνουμε άφοβοι και ανοιχτοί στο μέλλον»
(Έρμαν Έσσε).
Η μέριμνα, λοιπόν, για την παιδεία
είναι ταυτόχρονα φροντίδα για τη δημοκρατία γιατί:
«Δημοκρατία χωρίς μόρφωση σημαίνει υποκρισία χωρίς όρια» και «Δεν υπάρχει δημοκρατία, όπου δεν υπάρχει παιδεία».
Αμετάθετο χρέος όλων μας και
ιδιαίτερα των ταγών της εξουσίας να διακονήσουμε την παιδεία, γιατί με αυτήν
μπορούμε να πετύχουμε την ισορροπία και συλλειτουργία της ατομικότητας και της
συλλογικότητας. Πρέπει να ξαναγίνουμε πολίτες.
