Η «τιμή απόδοσης» των υποψηφίων στις εκλογές
Στην εκλογική αυτή αυτοδιοικητική αναμέτρηση όλο και περισσότερο ακούμε τους πολιτικούς να σχολιάζουν τους αντιπάλους τους, με ποδοσφαιρικού τύπου εκφράσεις. Έβαλε γκολ, τον έστειλε στην σέντρα, να κατέβει στο γήπεδο και πολλά παρόμοια, που εκτός του ότι υποτιμούν τον πολίτη, τον αναγκάζουν υποσυνείδητα, να ταυτιστεί με την μια ή την άλλη «ομάδα» ή να παίζει στοιχήματα πρόβλεψης, παραβλέποντας τον ίδιο τον υποψήφιο. Όμως οι πολίτες δεν πρέπει να επηρεάζονται ούτε από την ποδοσφαιροποίηση των απόψεων, ούτε από τις κομματικές κορώνες και παρεμβάσεις «στελεχών», ούτε από οικονομικά κέντρα με προφανείς στόχους και σκοπούς, αλλά με μοναδικό κριτήριο την δική τους άποψη, να επιλέξουν αυτούς που θεωρούν αντάξιούς τους.
Η άποψη δηλαδή κάθε πολίτη, ειδικά στην «δημοκρατία» δι’ αντιπροσώπων, θα πρέπει να διαμορφώνεται από τον ίδιο με βάση την γνώση του για τα τεκταινόμενα και όχι από την «εικόνα» του υποψήφιου, που με διάφορες μεθόδους προσπαθούν να διαμορφώσουν, η επαναλαμβανόμενη συνθηματολογία των ΜΜΕ, οι πανάκριβες τηλεοπτικές και όχι μόνο διαφημίσεις των οικονομικά εύρωστων συνδυασμών και υποψηφίων λόγω της υποστήριξης από οικονομικούς κύκλους. Η γνώμη του πολίτη δεν πρέπει να γέρνει προς τα «κατασκευασμένα» φαβορί μιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας διαδικτυακών στοιχημάτων. Ο νομοθέτης μάλιστα προσπαθώντας να συμβάλλει προς την σωστή κατεύθυνση, αναφέρεται στη «διασφάλιση ισοδύναμων προϋποθέσεων προεκλογικής προβολής επί «ίσοις όροις».
Πιο συγκεκριμένα, με τα στοιχήματα πρόβλεψης καταλύεται και νοθεύεται η εκδήλωση της θέλησης των πολιτών και παραβιάζονται θεμελιώδεις αρχές του συντάγματός μας. Εντούτοις, η πολιτική πρακτική που ακολουθούν συχνά οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια, είναι να προχωρούν, αβασάνιστα, σε αντισυνταγματικές νομοθετικές επιλογές, που σε μελλοντικό χρόνο μετακυλύουν το κόστος του ίδιου και αλλότριου οφέλους στις πλάτες των ψηφοφόρων και της κοινωνίας. Αρμόδιοι υπουργοί μάλιστα προχωρούν σε αντισυνταγματικές νομοθετήσεις, εν γνώσει τους, ότι θα καταπέσουν στα δικαστήρια, « …. εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των». Δεν είναι δε λίγες οι φορές που η Βουλή των Ελλήνων νομοθετεί χωρίς τους ελάχιστους απαραίτητους εβδομήντα πέντε βουλευτές στις συνεδριάσεις, παραβαίνοντας κατάφορα το άρθρο 67 του Συντάγματος.
Ως εκ τούτου, ο νόμος 4002 του 2011 για τον «τζόγο» αναφέρει αυτολεξεί ότι «στοίχημα είναι το τυχερό παίγνιο που συνίσταται σε πρόβλεψη επί γεγονότων πάσης φύσεως…… με αναφορά, τόσο στο ποσό που κάθε παίκτης κατέβαλε για τη συμμετοχή του στο στοίχημα, όσο και στην καθορισμένη τιμή απόδοσης του στοιχήματος...». Είναι όμως η εκλογική αναμέτρηση τυχερό παίγνιο ώστε να στοιχηματίζουν οι πολίτες; Με ποια αρμοδιότητα ο εν λόγω νομοθέτης εξισώνει την εκλογική αναμέτρηση με τυχερό παίγνιο… εξουσιοδοτώντας μάλιστα εν λευκώ άγνωστα οικονομικά κέντρα να νοθεύουν την εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας, που τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργιών της πολιτείας; Υπάρχει άραγε τιμή απόδοσης των υποψηφίων της εκλογικής αναμέτρησης και ποιος είναι αυτός που την καθορίζει; Ποιος είναι ο ρόλος των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας μας; Γιατί επιτέλους ένα δικαστήριο της χώρας αυτής δεν επεμβαίνει ακυρώνοντας το περιεχόμενο του εξόφθαλμα αντισυνταγματικού αυτού νόμου, επαναφέροντας τον σεβασμό στο Σύνταγμα και τη Δημοκρατία που αποτελεί άλλωστε θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων;
Σε λίγο θα γιορτάσουμε τα 2.500 χρόνια από την ιστορική απόφαση ενός σπουδαίου στρατηγού να αντιμετωπιστεί ο εχθρός στις Θερμοπύλες. Ας παραταχθούμε λοιπόν σήμερα, εμείς, οι εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι των πόλεων και των χωριών, στις δικές μας Θερμοπύλες, ενάντια στην «τιμή απόδοσης» των υποψηφίων της εκλογικής αναμέτρησης, ενάντια στην περιθωριοποίησή μας και ας πούμε το δικό μας όχι, στην εξίσωση της εκλογικής αναμέτρησης με τυχερό παίγνιο, ας πούμε όχι στα λαμπερά ονόματα των επαγγελματιών πολιτικών που νέμονται την «δημοκρατική» αντιπροσώπευσή μας.
γιώργος παγουρόπουλος
Έσλιν 27, λαμία
Αγρότης