Υπάρχει κάποιος που σε εμπνέει από το χώρο σου; Ο Τάκης Ζαχαράτος είναι πηγή έμπνευσης για σένα;
Φυσικά. Ο Τάκης Ζαχαράτος αποτελεί πηγή έμπνευσης για εμένα. Είναι πρωτοπόρος, ένα άξιος και σπουδαίος δάσκαλος αυτής της δουλειάς. Και για να σου πω την αλήθεια θεωρώ ότι δεν μπορεί να φτάσει κανείς καλλιτέχνης τον Τάκη.
Τον έχει γνωρίσει;
Εννοείται τον έχω γνωρίσει και μάλιστα του είχα πει ότι είμαι ο καλλιτεχνικός γιος σου…. Και αυτός με είπε: “Γιε μου ένα να βγάλουμε φωτογραφία”. Είναι απίστευτος.
Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τις μιμήσεις; Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς;
Από μικρό παιδί ήθελα και ονειρευόμουν να κάνω τον κόσμο να γελάει, από μικρός μιμούμουν όποιον έβλεπα στη γειτονιά που μεγάλωσα να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Ρούφαγα σαν σφουγγάρι τις κινήσεις του και συνήθως αν δεν ντρεπόμουν έκανα πλάκα παρουσιάζοντας στους γονείς μου τις διάφορες μιμήσεις. Οι ίδιοι είχαν αντιληφθεί το ταλέντο μου, αλλά δυστυχώς λόγω των δύσκολων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η οικογένεια μας δεν ήταν εφικτό να με βοηθήσουν προκειμένου να σπουδάσω και να πραγματοποιηθεί το μεγάλο όνειρο μου. Για μένα πάλι ήταν ακλόνητος στόχος της ζωής μου. Έτσι στα 17 μου πήρα την απόφαση να καταταγώ στο πολεμικό ναυτικό ως μόνιμο στέλεχος και έμεινα επί δέκα χρόνια μόνο και μόνο για να αποκτήσω οικονομική ανεξαρτησία και ένα αποθεματικό που τελικώς ήταν χρήσιμο όταν αποφάσισα να αφήσω το στρατό και να κυνηγήσω αυτό που ουσιαστικά επιθυμούσα. Εξάλλου και τα χρόνια που ήμουν στρατιωτικός στο μυαλό μου κυρίαρχες ήταν οι παραστάσεις που ήθελα να κάνω ως μίμος. Έτσι και έγινε λοιπόν. Έκανα το μεγάλο βήμα εν μέσω κρίσης. Οι γονείς μου με υποστήριξαν συγκινητικά. Οι ίδιοι μου είπαν μάλιστα κάποια στιγμή πως το ήθελαν επίσης πολύ. Άλλωστε όπως σήμερα υποστηρίζουν το ένστικτό τους βγήκε αληθινό. Έτσι εδώ και 7 χρόνια ο δρόμος της ζωής μου είναι αυτός. Θεωρώ λειτούργημα να κάνεις τον κόσμο να γελάει.
