Οι Πράσινοι για τη σύμβαση με τα Rafale: Ο δρόμος για την ασφάλεια δεν περνά από νέους ανταγωνισμούς εξοπλισμών
Σοβαρές επιφυλάξεις εκφράζουν οι Πράσινοι για την αγορά των Rafale, που συζητείται σήμερα στη Βουλή. Επισημαίνουν ότι η πραγματική ασφάλεια της κοινωνίας και της χώρας τελικά υπονομεύεται και υποθηκεύεται, όταν η κυβέρνηση και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα εστιάζουν αποκλειστικά στη βραχυπρόθεσμη και στρατιωτική διάσταση.
Όπως δηλώνεται και στη Βουλή, η προμήθεια των γαλλικών μαχητικών αποτελεί το πρώτο βήμα ενός εκτεταμένου προγράμματος κλιμάκωσης των εξοπλισμών ύψους τουλάχιστον 10 δις ευρώ, που συνοδεύεται και από αρκετές χιλιάδες νέες θέσεις μόνιμων στρατιωτικών.
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η χώρα μπορεί να αντέξει τέτοιες δαπάνες σε βάθος χρόνου, χωρίς να αφαιρέσει πόρους από άλλα κρίσιμα μέτωπα. Με δεδομένο τον ρόλο των προηγούμενων «αγορών του αιώνα» στη χρεωκοπία του 2010 και στη δραματική αποδυνάμωση της χώρας μας, ασφάλεια είναι σήμερα και το να κρατήσουμε όσο πιο μακριά γίνεται το ενδεχόμενο μιας νέας χρεωκοπίας.
Η διαδικασία του «επείγοντος» στο σχετικό νομοσχέδιο, αφήνει αμφιβολίες και για την ορθότητα και οικονομικότητα της συγκεκριμένης επιλογής. Η κοινοβουλευτική έγκριση κινδυνεύει να αποτελέσει πλυντήριο μιας αδιαφανούς διαδικασίας: αν αποφασίζει η Βουλή, και μάλιστα χωρίς πλήρη γνώση του τι έχει συζητηθεί στη διαπραγμάτευση, ποιος θα έχει την ευθύνη να λογοδοτήσει;
Οι νέοι εξοπλισμοί αφορούν κυρίως οπλικά συστήματα ικανά για επιχειρήσεις μεγάλης διάρκειας, σε μακρινές αποστάσεις: η επιλογή τους προσανατολίζει την αμυντική πολιτική περισσότερο προς το κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου, παρά προς την υπεράσπιση συνόρων και νησιών.
10 δις ευρώ για αγορές από το εξωτερικό, σημαίνουν ευθεία επιδότηση πολεμικών βιομηχανιών άλλων χωρών, με διαρροή κι άλλων θέσεων εργασίας από την Ελλάδα.
Η αγορά των γαλλικών μαχητικών αεροσκαφών εντάσσεται δυστυχώς σε μια αδιέξοδη πολιτική έμφασης στην αναζήτηση νέων υποθαλάσσιων κοιτασμάτων πετρελαίου και αερίου (σε εποχή που τα δεδομένα της κλιματικής κρίσης δεν αφήνουν πια περιθώρια να καταναλωθούν ούτε τα ήδη επιβεβαιωμένα αποθέματα), προώθησης αμφιλεγόμενων σχεδίων, όπως ο φαραωνικός υποθαλάσσιος αγωγός αερίου EastMed από το Ισραήλ, άκριτης ταύτισης με τα γεωπολιτικά συμφέροντα κάθε χώρας που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την Τουρκία χωρίς να σταθμίζονται επαρκώς οι δυνητικοί κίνδυνοι για τη δική μας χώρα. Οι Πράσινοι θέλουμε περιφερειακές συνεργασίες, που να συνδέουν όλες τις χώρες και να σταθεροποιούν την ειρήνη, και όχι αντιμαχόμενους άξονες που κλιμακώνουν εντάσεις.
Επιπλέον, η ψευδαίσθηση ασφάλειας που δίνουν η στρατιωτική ισχύς και οι «στρατηγικές συμμαχίες», έχει επανειλημμένα οδηγήσει τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 15-20 χρόνων στην απόρριψη πραγματικών ευκαιριών για αξιοπρεπή επίλυση των διαφορών με την Τουρκία σε πλαίσιο Διεθνούς Δικαίου: αυτά ακριβώς τα ζητήματα που αφέθηκαν ανοικτά, διευκολύνουν σήμερα την πολιτική Ερντογάν και τη δημιουργία εντάσεων. Με ή χωρίς Rafale, ασφάλεια δεν είναι η διαιώνιση των επικίνδυνων καθημερινών αερομαχιών πάνω από τα διεθνή ύδατα του Αιγαίου αλλά η εξεύρεση λύσεων που να σέβονται το Διεθνές Δίκαιο και τα δικαιώματα όλων.
Οι Πράσινοι έχουμε καταθέσει προτάσεις για άλλη πολιτική για τα ελληνοτουρκικά, με λύσεις μηδενικών εξορύξεων πετρελαίου και αερίου. Πρώτο επείγον βήμα θεωρούμε τη διαπραγμάτευση μιας «νέας Βέρνης» για την Ανατολική Μεσόγειο, όπως η συμφωνία Καραμανλή-Ντεμιρέλ του 1976 για το Αιγαίο, για πλήρες πάγωμα κάθε έρευνας και εξόρυξης για υδρογονάνθρακες, τουλάχιστον στις αμφισβητούμενες περιοχές, μέχρι να υπάρξει νόμιμη οριοθέτηση. Παράλληλα να αξιοποιηθεί η διαμεσολάβηση της Ε.Ε. για λύσεις σύμφωνες με το Διεθνές Δίκαιο και την αμοιβαία καλή γειτονία σε όλα τα ανοικτά ζητήματα, με διπλωματικό διάλογο και με ορίζοντα τη Χάγη.
Οι Πράσινοι θεωρούμε απαραίτητο να ανοίξει ένας ουσιαστικός δημόσιος διάλογος για όλες τις πτυχές της ασφάλειας, τόσο στη χώρα μας όσο και στην ευρύτερη περιοχή, ενώ εξηγήσαμε αναλυτικότερα τις επιφυλάξεις μας για την πολιτική που ακολουθείται.
Σε εποχές πανδημίας και κλιματικής κρίσης, η ασφάλεια δεν μπορεί να εκφράζεται ούτε μόνο ούτε κυρίως με στρατιωτικούς όρους.