Στο… καταθλιπτικό και άδειο Πανθεσσαλικό Στάδιο, η ΑΕΚ έγραψε και πάλι χρυσά γράμματα σε μια ονειρική σεζόν γι αυτή.
Ύστερα από 45 χρόνια ολόκληρα χρόνια (1977-1978) και την μεγάλη ομάδα των Μαύρου, Μπάγεβιτς και Παπαϊωάννου, πανηγύρισε το τρίτο νταμπλ της ιστορίας της, νικώντας τον ΠΑΟΚ με 2-0, στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, σπάζοντας έτσι την «κατάρα» των τριών συνεχόμενων χαμένων τελικών από τους Θεσσαλονικείς.
Η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα επιβεβαίωσε και σε αυτό το παιχνίδι την ανωτερότητά της την φετινή περίοδο αφού ένα δεκαήμερο μετά τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, στη Νέα Φιλαδέλφεια στήθηκε νέο «πάρτι» από τους οπαδούς της.
Ετσι, ο «δικέφαλος του Βορρά» θα αγωνιστεί στο Conference League, με τον Ολυμπιακό να παίρνει μέρος στο Europa League.
Κι όλα αυτά, παρά το γεγονός πως τα δεδομένα στο ματς διαταράχθηκαν πολύ νωρίς με την δίκαιη αποβολή του Ρότα μόλις στο 6΄ με απευθείας κόκκινη κάρτα (ο έλληνας μπακ «γκρέμισε» τον Τάισον που έβγαινε τετ α τετ με τον Στάνκοβιτς) που ήταν και η γρηγορότερη στην ιστορία των τελικών.
Η ΑΕΚ παρά το γεγονός πως αγωνίστηκε σχεδόν σε όλη την διάρκεια του ματς με δέκα παίκτες, απέδειξε για μια ακόμη φορά την ποιότητα και το βάθος που έχει το ρόστερ της.
Η ομάδα του Αλμέιδα κατάφερε να προσαρμοστεί στις συνθήκες του ματς και ο Αργεντινός τεχνικός έκανε εξαιρετική διαχείριση, ειδικά στο Β΄ημίχρονο.
Ο Πινέδα μετατέθηκε στο δεξί άκρο της άμυνας -κάτι που είχε γίνει και στο τελευταίο παιχνίδι του πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό- και αφού στάθηκε τυχερή σε δύο φάσεις που ο ΠΑΟΚ έφτασε κοντά στο γκολ με τον Σβαμπ στο 11΄ και τον Σάστρε στο 13΄, μπήκε μπροστά στο σκορ με σουτ του Μουκουντί στο 26΄. Ο Καμερουνέζος σέντερ μπακ είχε προωθηθεί και μετά από εκτέλεση φάουλ του Γκατσίνοβιτς εκμεταλλεύθηκε την αδυναμία των αντιπάλων αμυντικών τελειώνοντας ιδανικά την φάση.